Pediatri intörnlüğünü yapmadığım, kafamın oldukça karışık olduğu dönemlerde kendi kendime şey diyordum "baktın tusta bir cacık yapamadın, çocuklarla iletişimin de iyi, hani acaba en ama en son tercih olarak düşünülür mü?"
2 aylık pediatri intörnlüğünde resmen 2 yıllık yoruldum. Hayat enerjim yok oldu. Bir gün Sabaha karşı çocuk acilde age, Üsye bakıyorum tam hasta çağıracağım sırada erişkin acile arrest geldi. Koşarak karşıya gitmek istedim. Dedim ben burada napıyorum. İşte Tam o an pediatriye bir çizgi çektiğim andır. Çocukları seviyorum ama hasta olmadıklarında.
Eğer her şey yolunda giderse 2024 yılında armut ablanız olarak asistanınız olacağım bölüm
daha önce uzun uzun bahsetmiştim. sadece şunu söyleyebilirim pediatriden kalmak hayata bakış açımı değiştirdi. o gün ne hissettiğimi net bir şekilde hatırlıyorum. beni ayakta tutan tek motivasyon kaynağım başımdan aşağı kaynar sular gibi dökülmüştü. görenler biliyor bir gün bile pişman olmadım. pediatrinin bana kattığı ayrıca beni kurtardığı arkadaşlıklardan ve bulunduğum konumdan fazlasıyla memnunum. benim için stajdan öte güzel bir hayat dersi oldu.
İlk stajım. dönem üçten bütle ucundan geçmişim bu aşamaya zor gelmişim yAni.neyse okul başladı önlüğümüzü giyiyoruz havalı havalı (!) hastaneye gidip geliyoruz.steteskopu kullanmak İçin an kolluyoruz,ailedeki çocuklara denk gelirsek bilmişlik yapıp muayene etmeye çalışıyoruz falan. Hatta ben hızımı alamıyorum ders olmadığı zamanlarda pole gidip asistan abinin izin verdiği kadarıyla bebişleri çocukları muayene ediyorum öyle bi heves.neyse çalıştık ettik kendimce düzenli de çalışmıştım güya.(kareliyi düzgün okumadığımı itiraf edeyim:) teorik pratik levellerini hallettim bi şekilde. Sonra sözlüye geldi sıra. çocuk kardiyo katındayız önümdekiler girip çıkıyor işte sıram geldi bana.girdim odaya üç hoca karşımda oturttular beni sandalyeye ne yapacağımı bilmiyorum onlar kendi aralarında konuşuyor ben de gülmeye çalışıyorum. Neyse sıra sorulara geldi. en son odada hocaların benimle eğlendiğini birbirleri aralarında soru(!) ile beni pasladıklarını hatırlıyorum.sona geldim tabi sözlüyle kapanış yapılıyor. O gün o koridordan bi ben ağlayarak çıktım. Tabi Hasta yakınları şok.ben daha da şok.hevesim boğazımda kaldı öyle. O gün bu kadar sürelik öğrencilik hayatımda ilk kez bir ders için ağlamıştım.
Velhasıl bende birazcık travma olan bi bölümdür. Bu travmamla bütte ne yapacağım da kendi içimde merak konusudur. Bu başlığı görünce tetiklenen travmamı yazayım dedim :)
Başıma bela olan o bölüm. Maaşı düşük çalışma saati fazla. Mesleki tatmini mükemmel. Bir de küçücük insanları muayene edip onları iyileştirmenin hazzı bambaşka.
Her naneden azar azar yemektir pediatri, bi sürü branşı vardır hepsinden bilgin olsun isterler ama hiçbirini tam bilemezsin. Bir de ilk stajınsa geçmiş olsun. Bebek ağlamalarıyla kendi hıçkırıkların birbirine karışır üstüne bir de malign bi hoca denk gelirse( evet dostlar pediatride de malign hoca var) bütte görüşürüz diyip kapıyı gösterirler
bu başlık nasıl açılmamış sayın yazarlar güzel tatlı acı anılarınız varsa buyrunuz efenim
armut
schlimazl
