tıp fakültesini bırakmak

atsan atılmaz satsan satılmaz

Ben bunu hayalden öteye götürüp pratiğe dökmeyi başardım. 8 ay boyunca sonrasında ne yapacağımı düşünüp savruldum. Bazı sistemler vardır ki dıştan bir darbeyle değil de içten vuracağınız bir kuvvetle kırılırlar. İbn-i Rüşd bunu çok güzel ifade etmişti: “yumurta dıştan bir güçle kırılırsa yaşam son bulur. İçten bir güçle kırılırsa yaşam başlar; zira sahih dönüşümler hep içten gelir.”

Tıp fakültesine olan yabancılık da aynen böyle içten gelecek bir darbeyle sahih dönüşüme uğratılabilir. Ben geri dönmek mecburiyetinde kaldım ancak bunu kabullendim. Sizler de emin olabilirsiniz ki dışarısı fazla tehlikeli bizler için.

Şimdiki aklım olsa başından hiç yazmazdım orası ayrı tabi. Ama geç kaldık bir kere, işin içine girdik bir kere. Sonunu getirmek gerek.

Ters bir yaklaşım olarak aslında çok da istemeyerek tıpı yazdım. Şuan çoğu isteyerek tıp yazan insandan daha çok seviyorumdur büyük ihtimalle. Eğer tercih etmeden önce önyargıyla burayı okuyup isteyerek yazmış o bile sevmemiş gibi düşünenler oluyorsa en büyük tavsiyem önyargıyı bırakıp iyice araştırıp düşünmeleri. Bırakmak konusu içinse komite yaklaştıkça herkesi yokluyordur bu düşünce bence ama genel olarak seçtiğim için mutluyum.
Tabiki şuan fakülte hayatı özelinde konuşuyorum meslek hayatı için mutlaka her uzmanlığın farklı dinamikleri vardır.

tıp okuyan herkesin aklının bir köşesinde yer alan ama çoğunun cesaret edemediği bir düşünce ( ben de dahil)

doktor olmayı çok isteyen, tıp kazanmak için çok çabalayan, "doktorluk benim için en uygun meslek, başka bir iş yapmak istemem" diyen beni bile son zamanlarda yoklayan düşünce. istemeden tıp yazanların peşini hiç bırakmıyordur herhalde.
eskiden arkadaşlarım okulu bırakmakla ilgili bir şey dediğinde kızardım, saçmalamayın diye. bu fikri hiçbir zaman gerçeğe dönüştüreceğimi sanmıyorum, inşallah dönüştürmem, zaten gerçeğe dönüşmesini de gerçekten istemiyorum. çok stresli olduğum için aklıma geliyor bu fikir biliyorum. doktor olmayı hala çok istiyorum sadece hedefe ulaşmak için geçilmesi gereken yol çok uzun ve stresli. eskiden de annemlere "okulu bırakacağım ben ya" gibi şeyler söylerdim özellikle sınav haftaları gibi çok yoğun zamanlarda ama şaka olduğu belliydi o zamanlar. dün annemle otururken yine böyle bi şey söyledim ama bu sefer gözlerim doldu bir anda, kendimi tutmasam ağlayacaktım. annem dedi ki "yarısını okudun zaten. hem şimdi bıraksan ne yapacaksın?" doğru, bıraksam ne yapacağım? başka bir bölüm okusam ne okuyacağım? okuduğum o bölüm bana iş imkanı sunacak mı? ayrıca verdiğim emeklere yazık değil mi? hem üzülmez miyim bundan 10 yıl sonra şimdi doktor olurdum okulu bırakmasaydım gibi şeyler düşünüp ya da sınıf arkadaşlarımın doktor olduğunu görüp demez miyim ben neden olamadım diye? neyse işte böyle şeyler düşünerek kafamızdan atmaya çalışıyoruz bu tarz fikirleri :))
bu arada annem bıraksan ne yapacaksın dediğinde "bana pastane ya da kahveci açarsınız" demiştim ama bunlar opsiyon değil galiba :))