bir keresinde kardeşimle ben annemi çok sinirlendirmiştik. annem bize kızdı diye babamın yanına gitmiştik, babam güler geçer diye bekliyoruz, babamı yanımıza alacağız güya, böylece ortalık sakinleşecek filan. babama olayı anlatınca annemden daha çok sinirlenmişti. hem yaptığımız salaklık için sinirlenmişti, hem de annemi kızdırdığımız için...
Sayın clarice starling'in enrtysi bana şu anımı hatırlattı. Küçükken ben ve kardeşim evde annemi arardik annem de bazen şakasına bir yerlere saklanırdı. Sonrasında babama annemin nerede olduğunu soedugumuzda annemin kuş olup uçtuğunu söyler bizi balkona çıkartıp "bak şu kuş işte annen" diyip kuşlara el sallattırır bize bunu inandırırdı. Yani bundan nasıl bi zevk alıyordu bilmiyorum ama fjskd çok komik ya
yere oturmuş ağlıyordum. "bu bölümü nerden yazdım ben, nasıl yazdım ya?" diye. sonra bir anda aklıma isteyerek yazdığım geldi, bozuntuya vermeden ağlamaya devam edecektim ki annem müdahale etti. sakin bir şekilde, "ne demek nerden yazdım, kendin isteyip de yazdın, seviyordun ya." dedi. "evet", dedim. "yüzüme vurma anne, evet."
kendi isteğimle, bile isteye yazdığım bölümüm ve o bölüme karşı son zamanlarda hissetmekte olduğum duygular... geldiğim bu noktadan daha trajikomik ne olabilir ki?
clarice starling
