von

- ismail abi
-Hooop

Kozmos-redd
https://youtu.be/f1OY0DRZ3-0 si=3tWHN6qz6NDvvX1w

Unutmadık, unutmayacağız!

Büyük yıkıma ve tarifsiz acılara neden olan depremlerin üzerinden iki yıl geçti. Kaybettiğimiz canları rahmetle anıyor, ailelerine sabır diliyoruz. Bu felaket, dayanışmanın ve birlik olmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha gösterdi.

Ancak unutmamalıyız ki deprem değil, tedbirsizlik öldürür. Daha güvenli yarınlar için afet bilincimizi artırmalı, dayanıklı şehirler inşa etmeli ve depreme her an hazırlıklı olmalıyız.

Yaralarımızı birlikte saracağız, yeniden ayağa kalkacağız!

Bir yılı daha "komitelerden kaçarken baraja tosladığımız" hızla geride bırakıyoruz. Geride kalan 2024; bize anatomi atlasındaki renklere bile hasret bırakan bir stres, karede yer bulma çabalarımızı ve ders aralarındaki uyku savaşlarımızı armağan etti.

2025'te dileğimiz, stajlarda daha az "hoca sorusu şoku", daha çok "sıradan kahkaha nöbeti". Bir de şu farmakolojide her şey "parenteral" olmasın; mutluluğu direkt oral alalım mesela?

Yeni yılınız; komitelerde kolaylık, finallerde şans ve bol çıkmış dolu olsun! Hep beraber bilim, umut ve biraz da boş muhabbetle dolu güzel bir yıl geçirelim.

Sevgilerle,
Sınav haftasında yılbaşı planı yapamayan biri.

D1 2. Komitede kromozomların eşleştirilip yapıştırıldığı 1 lerimizin de yeni atlattığı labdır. Labın uzunluğu ayrı bir konu olmakla beraber labda son kalan kişi olmanın stresi apayrıdır.

Her 10 Kasım sabahı rüzgar ağırdan eser, her bir yere savurur, sararmış yaprakları. Hüzünlenir milletim, her 10 Kasım sabahı, çiçeklerle donanır, Anıtkabir yolları.

Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Cumhuriyeti kuranlar onu korumaya da muktedir olmalıdır. Ey yükselen yeni nesil! İstikbal sizindir. Cumhuriyeti biz kurduk, onu yükseltecek ve yaşatacak sizlersiniz.

Aniden sebepsizce gelen şans eseri ölüm. Hayalleri, ümitleriyle yitirdiğimiz kadınlar, kadınlarımız... Sadece tenha sokaklarda değil her yerde yaratılan korku. Oysaki etrafında onlarca kişi varken 13 kez bıçaklanabiliyormuş, yardım isterken sürüklenerek surlara çıkarılabiliyormuş insan. Yardım çığlıklarının duyulmadığı olur da duymazdan gelindiği de olur muymuş? Artık düşünmemeye, sorgulamamaya yalnızca eve vardığımıza şükretmeye alıştırıldık. Kadınlar dehşeti bugün yaşamadı. Sizler dehşeti bugün duydunuz.

Bazen ağlamaklı bazen heyecanlı anlar yaşadığım komite sabahları insanlardan kaçmak için (herkes her şeyi biliyor gibi geliyor😭) sığındığım, geceleri kalan kantinci abilerle dost olduğum o güzel mekan.