yaşlı hissetmek

Mezun olduğum ilkokulun önünden geçerken öğrencileri gördüğümde hissettiğim duygudur. O günleri hatırlıyorum. Çok yakın gibi ama artık oraya geri de dönemeyiz.

eskiden oyunlarda yaşımı büyüttüğüm yaşı (16) oldukça geçtiğimi her fark ettiğimde ve benden yaşça küçük sporcular ve müzisyenler (lorde, billie eillish gibi) büyük başarılar elde ettiğinde içimi bir hüzün kaplıyor. kız grammy aldı ben bugüne kadar elle tutulur herhangi bir başarım neden yok diye overthinkistana göç ediyorum sonra şükürcü dayılar gibi nefes alıyoruz şükür diyip hayatıma devam ediyorum :(

2016 çıkmışını çözerken "bi saniye... 8 sene önce ya bu, o kadar eskiye gitmesem mi" fikriyle gelendir

yaşlı hissetmekten kaçtığım için yeğenimin bana adımla hitap etmesine izin veriyorum, hatta adımla seslenmeyince hiç üstüme alınmıyorum :)

ama insan yoruluyor bazen; hayatın telaşından, kargaşasından, çektiklerinden, çekeceklerini düşünüyor ve de. önünde -allah izin verirse- uzun bir yol görüyor ama o yol için kendini yeterince genç hissetmiyor.

Abla sobotta mı alalım netter mi sorusuna maruz kaldığım anlar, hey gidi günler :')

Ebeminkini tersten görmüşüm,son hafta bile azar yiyorum,sözlü telaşı bünyemi mahvetmiş falan;tam o sırada dönem birlerden birkaç arkadaşı görüyorum,sohbet ediyoruz.
Sonra onlar konuşmaya devam ederken kulağıma 'keşke biz de hemen stajyer olsak.' Cümlesi çalınıyor.prekliniğin acılı günleri aklıma geliyor.
Arkadaşıma dönüp 'şu anda doktor olmaya cesaretim yok ama onların stajyerliğe hevesi var.' Diyorum.

Nokta.

Liseden universiteye geçince liselierin bana abla demesi beni çok rahatsız ediyor:( yahu ben hala liseliyim bence bana abla demeeee ;(

Çorapsız gezmeyince hissettiğim. Betona basamıyorum ya, çok soğuk.