tıp okumak

Hiç istemeyerek yaptığım eylem. Mutlu değilsen okuma diyecek herkes için söyleyim; şartlar başka olsaydı asla okumazdım. Süregelen başarısızlıklarla dolu tıp okuma serüvenimde oldukça emin olduğum bir şey vardır: Tıp okumak bir ömrü bir amaç uğruna feda etmektir. Ne bu kadar fedakar olabiliyorum ne de hayatımın okumaktan ibaret olduğuna inancım var.

tıp okuyan bizler tıp okumak istemeyiz ama sanırsam o tercihlerin başına geçersek tekrar yazardık en azından çoğumuz....

tam karşılığını gerek maddi gerek manevi alamadıktan sonra, kendini adasan ne olur adamasan ne olur? bana kendi mutluluğum yeter beni ezsinler de para vermesinler ben tıbbımı uygulayayım o bana yeter diyorsan orası ayrı sevgili okuyan. ya karşılığını alacağın bir yere gideceksin, ya da ek madde 1 daha cazip bir seçenek de olabilir.

kendimi bildim bileli cerrah olucam ben diye dolaşıyorum etrafta. bi nedeni de yok ha asla bulamıyorum neden tıbba ilgi duyduğumu. ya diyorum babamın içinde ukde kalmış da bu sihirli bi şekilde bana mı geçmiş? bi de doktor olmaya karar verdiğim zamanı galiba hatırlıyorum. ilkokulda hoca sorar ya büyüyünce ne olmak istiyorsun diye, işte sırayla sordu tüm sınıfa. benden önce de bi arkadaşım vardı, genel cerrah dedi. o ne dedim kız da bişiler anlattı galiba hatırlamıyorum. aa çok havalıymış dedim. o gün bu gündür tutturmuşum cerrahi diye.
arada bi astronota kaydım tabi
isteyerek geldim yani bu fakülteye. hatta d1de bi boşluğa düştüm çeşitli nedenlerden dolayı. tıp istiyodun oldu, eee şimdi?? falan
yeni hedef bulma aşaması biraz zorladı. branş demeyelim de, yeni yer ve orası için basamaklar gibi. neyse.
istemeyerek okuyan çok var. çok zor bir şey olmalı. tıbbın zorluğunu geçtim, istemediğim bir bölümü okuduğumu hayal edemiyorum. her neslin bir şekilde mağdur olduğu yanlış bir sistemin içindeyiz malesef :(
hayatınızın devamı kolaylıklarla gelsin.

Beni bundan daha salak hissettiren hiçbir şey yok.

Bu kararı alırken kendimi çok çaresiz hissettiğimi hatırlıyorum. Sevmediğimden ya da yapamayacağımdan değil, bütün bir ömrüm elimden kayıp gidiyormuş gibi hissettiğim için.

“Nereden geldim ben buraya” şeklinde isyanlar eşliğinde hayatı sorgulatan eylem.

11. sınıfta çok sevdiğim kimya hocamın bu başlığa cuk oturan bi lafı var. ne zaman zorlansam, olumsuz düşüncelere kapılsam aklıma gelir:
"kimse buraya gelirken size bir gül bahçesi vaat etmedi."

Bizler hayatı sıkıştırılmış tarzda yaşarız. Öyle çok boş vaktimiz yoktur. Kaybettiğimiz zamanı yakalamaya çalışırız hep. Sürekli bir koşuşturmaca içinde geçer ömrümüz. Bir boşluk bulduk mu gezmeyi tercih etmek yerine uyumayı, dinlenmeyi seçtiğimiz çok olur. Çok çalışırız çok öğreniriz. Bakmayın şimdi okul ders sınav dertleniyoruz. Okulsuz yapamayız biz. Bilgiye aç insanlarız. Mezuniyet öğrenciliğin Bitişi değildir. Sadece seviye atlarız. Meslek hayatımız boyunca birer öğrenciyizdir. Genç yaşlarımızdan başlarız fedakarlıklar yapmaya. Derslerimiz ilk önceliğimiz olmak zorunda olur çoğu zaman. Tabi bunlar kolay süreçler değil. Haliyle de çok yoruluyoruz. Biraz saygı görmek istiyoruz biraz anlayış. İnanın çok şey istemiyoruz.

Bugün birisi allah kurtarsın deyip güldü

Mantıksız bir mantık evliliği tadında