herkesin bir arada olduğu son aile fotoğrafı

genellikle son fotoğraf olduğu bilinmeden çektirilir. çoğu kez, ince bir hüzünle karışık özlemden ibârettir.

bu başlığı görmek bile beni sarstı doğrusu.hissetmişim gibi bir anda 'hadi fotoğraf çekilelimmm!' dememle biraz da ısrarlarımla çekilen fotoğraftır.yakın zamanda ufak aralarla o fotoğraftan derinden sevdiğim iki insan eksildi aramızdan.o fotoğrafı da her gördüğümde hala burnumun direği sızlar,gözlerim dolar.engel olamıyorum buna.hayatınızda büyük yer kaplayan insanların bir anda tamamen çıkıvermesine alışmak gerçekten zor oluyormuş.neyse konudan sapmayayım.üzse de ağlatsa da özlemimi gidermeme kısmen de olsa yardım eden fotoğraftır kendisi.o yüzden iyi ki o gün bi anda o fotoğrafı çekilmişiz de onlara her özlem duyduğumda o sımsıcak gülümsemelerini görüp kısmen de olsa onları yanımda hissedebiliyorum.huzur içinde uyusunlar..

çok güzel günlerdi. daha sonra aynı poz birinin yerine fotoğrafını koyarak gerçekleştirildi. sonra biri daha... veda edenler mutlu bir şekilde gider iken burada kalanlar birbirinin değerini bilmekten aciz, savrulup gitmekte dünyanın karmaşaya sarmış meşk bağlarında.

Böyle bir fotoğrafım yok sanırım, hiç olmadı. Ya annem eksik, ya kardeşim, ya babam…Artık çekilmesi de imkansız gibi zaten