büyüdüğünü anladığın an

annemi ve babamı gerçekten anlamaya başladığımı hissettiğim andır benim için..

misafire gittiğimizde herkese sırayla çay ikram edilirken bana da ikram edildiği zaman anlamıştım

Babam dinlerken "bu hiç güzel değil, değiştir" dediğim şarkıları türküleri değiştirtmeyi bıraktığım, hatta bizzat kendim de açıp dinlemeye başladığım zaman.
Bir de geceleri ve uykuyu sevmeye başladığımda büyüdüğümü anladım. Küçükken hiç akşam olmasın, hiç uyumayalım isterdim. Demek ki yorgunluk hissetmiyormuşum çocukken. Artık yeri geliyor uykuya hasret kalıyoruz :((

Annemin saçlarında kır, yüzünde kırışık, gözlerinde yorgunluk ve günlük işlerinde halsiz olduğunu fark ettiğim vakit

D1 deyken:
+Baba, arkadaşlarımla Eskişehire gitmeyi düşünüyoruz.
-Tamam
+ehm ımm hömm
- Para mı istiyorsun?
+Gidebilir miyim
- Tamam oğlum gitmek istiyorsan git niye soruyorsun. Para lazımsa söyle yollayayım...

İşte o telefon konuşmasında artık büyüdüğümü anlamıştım.

Tek başıma seyahat etmek istediğimi söylediğimde ailemin kabul ettiği zaman anlamıştım.

19.yaş günümde çok gerilmiştim çünkü KOSKOCA ONDOKUZ oluyordum sorumluluklar artacaktı, ama 20.yaş günümde DAHA YENİ DOĞDUM diyordum. sanırım büyüdükçe kendini küçük görmek buydu bunu anlamıştım

ailemin daha önce sadece yurdu ayarlamak için geldiğim şehre beni bırakıp gittiklerinde anlamıştım.

Küçükken haber kanallarını sevmeyip onları değiştirmeye çalışırken büyüyünce haber kanallarını artık sevdiğimi ve takip ettiğimi fark ettiğim andır. Ne kadar şaşırsam da büyüyorduk...

dedemin 20 tl yerine 50 tl verdiği zaman.

Ayrı yaşamak istediğime karar verdiğim an.

Başka insanları hep aklarken faturaları hep kendime kestiğimde anladım

Bütün simiti ısırarak değil bölerek yemeye başladığım an

biber dolmasının biberini de yemeye başladığım zaman

tek yaşıyormuşcasına sürekli evde tek kaldığım dönemlerde anladım sanırım. büyüdüğümü ve yalnızlaştığımı

Duşakabin camını öz irademle sildiğimde.

Büyük insan ortamlarıyla baş etmeyi öğrenmek

holdeki ışığı kapattığımda koşarak odama gitmediğimde anladım.

Yurttaki kantin görevlisine abla dedikten sonra “lan! ya abla değilse” diye düşündüğüm an. Evet olay az önce vuku buldu.
Edit: vuku buldu ne ya nine miyim ben?

-artık yüksek sesle müzik dinlerken 'başım şişiyor '.yok artık öyle son ses müzik dinleyip bağıra bağıra söylemek.yine bir gülnihâl falan bundan sonra.

-en önemlisi ise annem ve babam birikmiş parayı hangi yönde kullanalım kritiği yaparken bana da danışıyorlar.ablam bu kulvarda yok.bu olay ilk oldugunda biraz garipsemiş üzülmüştüm hatta.lan ben bu kadar hızlı büyümek istememiştim niye böyle oldu.normalde küçükken babayla markete gidilir hangisini istersin diye sorulurdu.simdi ev mi araba mi almalı,sence şu an döviz alınır mı oldu sorular.ufaktan baba olacak yaşlara gelmek bir yandan gurur verici ama bir yandan da geriyor.daha ben hangi abur cuburu yesem 2 saat düşünuyorum, bir de minik insanın canı ne çekiyor onu bekleyecegiz te allam ya..

Az önce.
Beş altı sene evvel bu şarkıyı hiç sevmiyordum, az önce tekrar denk geldim ve kalbimi bıraktım.

Anne tarafının da baba tarafından farksız olduğunu anlayıp tarafsız kaldığım an.

İndirimde diye evde varken yumuşatıcı aldığım an.

Arkadaşlarının düğün davetiyesini aldığın an.

Hesap sormak ve anlamak istemek yerine anlayıp kabullenmeyi öğrendiğim an

Annem ara sıra altın mı alalım, bekleyelim mi diye soruyor sevinçten uyuyamıyorum akşam.

Gerçekleşmesi için dua ettiğim şeyler gerçekleşmediği için şükrettiğimde. Bunun farkına vardığımda hayata birkaç bakış daha büyüdüm.

Büyüdüğümü anladığım bir an yok. O anların hepsi büyüdüğümü zannettiğim anlarmış.

Bahsedilen olgunlukta değilim sanırım, en azından bana öyle söylenmişti.