hakkındaki düşüncelerimi hala toparlayamadığım duygudur. acıma duygusunun yüceltilmesi, insanlara üstten atılan bakışın 'vicdan' adı altında meşrulaştırılarak servis edilmesi gibime geliyor. niyetin iyi veya kötü oluşunu sorgulamıyorum şu anda. zaten niyet iyi olduğunda tanım da benim için değişiyor. üzüntüsüne ortak olmak, karşı taraf talep ederse yanında durmak çok daha saf ve temiz bir amaca hizmet ediyormuş gibi. acımaksa sivri ve keskin çıkıntılara sahip. acınan kişinin kalbine batacak kadar hem de. öte yandan, yerden yere vurduğum bu duygunun engellenebilir olup olmadığını bilmiyorum. indirebilir miyiz bu kolu aşağıya, kötü olduğunu düşündüğümüz duyguları hissedip hissetmemek gerçekten elimizde mi? bu sorulara bir cevabım yok. işte düşüncelerimi toparlamak yerine bırakma evrem de burada başlıyor. belki de hiçbir zaman tam olarak toparlayamayacağım, bilemiyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?