hatıra olarak saklanan şeyler

istemsizce bir kutuda tuttuğum nesnelerdir.birkaç konser bileti,2-3 taş,uç kutusu,ayakkabı bağcığı,su şişesi kapağı...gibi birbirinden alakasız şeyler içerir.her oda toplayışımda "bunları da atsam mı artık?"diye kendimi yoklarım.her seferinde de tekrar kutuya yerleştiririm.bilemiyorum bir gün atmaya kıyabilecek miyim..

bilet.

sevdiğim insanlarla gittiğim tiyatro-sinema biletleri, play centerlardan kazanılan kuponlar, karneler, lisede hocamın kafama fırlattığı badminton topu :), lisede kutlanılan ilk doğum gününden kalma kalpli bir mum, tel tedavisi gördüğüm zamanlardan kalma lastik paketleri-az çekmedim o diş hekiminden-, öğrenci kimlik kartları, bir zamanlar cezaevinde yatan amcama gönderdiğim ve onun bana gönderdiği mektuplar, şimdi en yakın arkadaşım olan kişinin ilkokulda benim için yaptığı çizimler, ilk sevgilimin o zamanlar çizdiğim bir resmi, çoktan bitmiş olduğu halde bana aldığı ilk hediye olan kalem, gezide ankara'da okumaya karar verdiğimde ankara üniden ve odtüden koparıp kuruttuğum yapraklar, özel yemeklerde masadan alıp çantama attığım küp şekerler :), rehber hocamın veda ederken bizim için pişirdiği kalpli kurabiye -4 yıl geçti bir miktar parçalandı ama hala özenle şeffaf poşetinde saklıyorum :) -, ortaokulda benden hoşlanan kişinin yapıp bana verdiği keçe kitap ayracı... ne çok hatıra saklıyormuşum meğer.

hatıra olarak bir reçete saklamaktayım çünkü reçetenin yazıldığı gün hayatımın tamamen değiştiği bir gündü.. ayrıca saçma olarak da bir arkadaşımın tarihi geçmiş otobüs kartını saklıyorum çok saçma ama çok hoşuma gidiyor :)))

Hem bizim için tarihi bir maç olduğu için hem de ilk kez arkadaşlarımla başbaşa şehir dışına seyahate çıktığım için Fransa'yı 2-0 yendiğimiz maçın biletini saklıyorum.

spesifik olarak lisedeyken gidemediğim retro temalı partinin bileti aklıma geldi. ne de severim öyle giyinmeyi, giyenleri.. daha kalitelisini bulup gideceğim umuduyla içimde kaldı sanırım şu an fark ediyorum.

Bizim lisedeki gitmeme sebebim düzenleyenlerin artistlikleriydi hiç sevemedim o tayfayı. Tamam krşm en çok sizsiniz her şey.

Anaokulu İlkokul ortaokul lise sınıf fotoğrafları. Zaman ne çok şey götürmüş bizden hem bedenen hem ruhen...

baykuş :)

bir şeyler saklama ihtiyacı duymak en çok yaşadığım duygudur benim. Yıllarca sorgulamadan sakladım bir çok şey . Bazıları mantıklı ve anlamlı bazıları mantıksız ya da çok anlamsızdı. Şimdi anlıyorum neden bunu yaptığımı. Bir gün bu gün hissettiklerimi unutmaktan korkuyorum. Hatıra kutularımı ne zaman açsam birbirinden farklı tüm duyguları aynı anda hissediyorum. Çok seviyorum bunu yapmayı evet. Ama artık bundan vazgeçmeye en azından azaltmaya karar verdim. En son 4 tane kutum vardı şimdi sadece saklamam gereken ve bana güzel şeyler hissettiren şeyleri tutuyorum tek bir kutuda. İnsanın saklayacağı en güzel şey hafızasıdır. Unuttuğumuzu sandığımız şeyler bile hafızamızda saklı duruyodur aslında . Ve hatırlamak için özel bi çabaya gerek yok , hatırlamamız gerektiğinde zaten hatırlarız bence. Ayrıca bu bir şeyler saklama sık sık hatırlama ihtiyacı duyma olayı bizi geçmişten ayırmıyor , geçmişle sıkı bağlar içindeyken günümüze odaklanmamıza engel oluyor. Hatıralar güzeldir ama seni içine hapsetmiyorsa.

Yaprak, pipet, bir kafeden çalınmış şeker (menüden bir sayfa da vardı fakat annemin çöpe atmasından kurtaramadım), biletler, lise 2 kimya kitabı, lunapark bileti, güller ve birtakım atmak istemediğim ama görmekten de çekindiğim hediyeler. Diğer insanlara da ayıracağım hatıra kısmını tek kişiye ayırmışım sanırım, hangi eşyayı düşünsem hep aynı kişi geliyor aklıma. Bunların dışında ilk tek başıma yaptığım yolculuğun bileti ve gittiğim okulların öğrenci kartları duruyor. Gerçi anı olduklarından mı yoksa istifçi olduğumdan mı atmıyorum emin değilim o kartları :/

Ölen bir yakınım kendi yaptığı bileklik. Benden sana hatıra olsun diye vermişti yaşarken. Kıyamıyorum takmaya. Kopar ya da zarar görürse hafızamdan hatıralarına ait bir parçası silinecekmiş gibi geliyor.

sadece anılar.

Sinema biletleri, liseden bir arkadaşımın bana benden habersiz yazdığı notlar, ilkokul okuma bayramımdan kalma sunucu kartı ve tiyatro metni, kardeşimin bana yazdığı şiirler.

Birinin benim için yaptığı bir kağıttan uçak.

Küçük bir peçete parçası :)) insan küçücük şeylerden de mutlu olabilmeli canlar. Her şey her zaman yolunda gitmeyecek belki de çoğunlukla ama her seferinde geri toparlanmak zorunda kalıcaz. Bunu da ufacık umutlara tutunarak yapıcaz inanın, inanmaya devam edin. Tüm güzellikler sizinle olsun canlar :))

Bu yaşıma kadar hatıra olarak hemen hemen hiçbi şey saklamadım ama onla kahve içtiğimiz yerde verilen kuponu ilerde birlikte hatırlarız diye saklamıştım az bişi kaldı içimde yakında çöpe atarım onuda…

Müze bileti,lisede en sevdiğim saat,küçük kuzenimin çizdiği resimler,doğum günümde üflediğim mumlar,bir çikolata kağıdından bana yapılan uçak,tek başına yaptığım işk otobüs yolculuğunun bileti,en sevdiğim çocukluk kitabım ve daha bir çoğu. Ha bir de en ilginç olanı var küçük bir çikolata :)

Gittiğim ülkelerin parası, uçak biletleri, ösym kalemleri, gittiğim festivallerde takılan bileklikler

Yks'de açtığım kalemin çöpünü saklıyormuşum, dün fark ettim.

sarı pikap ve katana.
hikayesini sormayın.

Dün kbe'de kullandığımız iğnelerden bir tanesini aldım saklamak için, bugün de son (umarım yani kalmazsam) anatomi labımızda Tuncay Peker hoca bir şekil çizdi bir şeyi anlatırken onu aldım, saklayacağım.

Zarf. Aile hekimimiz ben tıbbı kazanınca beni tebrik etmek için zarf içerisinde cüzî bir miktar göndermişti Ankara'da harçlık olsun diye. Ayrıca (bkz: gerçekten sevildiğini anladığın an)