insanların mutsuz olma sebepleri

kendini kalıplara sokmak. vay efendim ben ondan önce mezun oldum sonra evlendim, biz şuraya gittik onun oğlu bu okulu kazanmış, düğünleri daha büyük olmuş biz ev kredisini ne yapacağız... gelin bir çay demleyelim karşılıklı ve ölümden önce hayat var mı onu konuşalım.

Belirsizlik bunlardan biridir. Bekle bekle insan daralır artık. "İleride bana ne olacak?" düşüncesi benim için bir sıkıntı sebebi örneğin.
Önümüzü göremiyoruz sözlük. Her an, her şey olabilir.

Coğrafya kaderdir.
Aile kaderdir.
Bu kader kişinin kendi kişiliğiyle uyuşmazsa kişi mutsuz olur.
"Daha fazlasını hak ediyorum, peki niye sahip olamıyorum?" düşüncesi insanı yer bitirir. En son da çekip gitmeyle kurtulabilir sanırım. Maksimum yetmiş sene süren ömre milattan önceki dönemin cehaletini sığdırmayı başaran bir milletin toprakları burası. İnsan tabi mutsuz olur.

Umut edecek bir şeyin bulunmaması. Umut, bizi geleceğin varlığına inandıran yalancı bir duygudur. Kaybolması halinde yapılan ufacık hatalar telafisiz kusurlar olarak görülür. Umut olmazsa yarınlar yoktur. Umut etmeyen insan için güneşin doğmasını izlemek bir mutluluk sebebi değildir, yalnızca zaman kaybıdır. Zira zaman boşa akıyordur ve eldeki işlerin yetişmesi için yeni bir gün daha yoktur. İstenmese de, yorgunluktan bitap düşülse de her şeyin hallolacağı o yegane gün başlar ve bitip bitmeyeceği kimsenin hafızasında yazılı olan bir bilgi değildir. Aceleci olmak gerekir. Umut eden kimse bu acelenin sebebini anlayamaz. Yetişmeyen iş nasıl olsa yarın yapılabilir. Tabi bir yarın olacaksa...