kendine katlanamamak

Çok uzun zamanlar böyle yaşadım, şimdilerdeyse kendimleyken o kadar çok zevk alıyorum ki

Ne bileyim.. gencim toyum hatalarla doluyum ve kendimi böyle kabul ediyorum, ders çıkarmaya ve akıllanmaya çalışıyorum

Sürekli bulmaca çözmek gibi, eğlenceli geliyor artık

Bende tümleyeni mevcut his.
Kendim hariç kimseye katlanamıyorum şu sıralar. Bu his başka zamanlarda da geliyor ve benden sık sık şu cümleyi duymanızı sağlıyor: “Yemin ederim gidip dağda tek başıma ayılarla yaşayacağım!”

Ne kadar da beni anlatan bir başlık :)))
Bende ne kadar kronik hale geldiği nickimden anlaşılıyordur sanırım.
Aslında lisede iyi kötü geçiniyordum ama üniversitede bir şeyler ters gitti. Yürürken bile 'acaba insanlar beni görünce ne düşünüyordur' diye düşünmeye başladım. Fazlaca rahatsız edici bir hale geldi.
Fırsat bulduğum bir zamanda bu konuda destek almayı düşünüyorum.

Bazen bir aradayken laf lafı açıyor kendimle. Üstelik pembe yalanlarla taçlandırdığım gerçekleri gözümün önüne getiriyor. O zamanlarda susturmak istiyorum ama ben de farkındayım, gerçek bulduğu ilk açıkta firar ediyor. Yine de katlanamıyorum avaz avaz gerçeği söylemesine. İnsan biraz da ılımlı olmalı.

"Kendine bile katlanamayan bir adamım ben artık mualla
Anlayacağın yürekten yedik yiyeli façayı..."

bazen o kadar çok düşünüyorum ki bir şeyler hakkında.kendimi kendimden sıkılmış halde buluyorum."yeteeeeeer! sus artık"diye bağırasım geliyor..