memleketimiz insanına özgü hareketler

adres sorulunca asla bilmiyorum dememek ve insanları yanlış yere göndermek

iş makinesinin çalışmasını seyretmek..

yolda tanıdık birini görünce arabayı üzerine sürmek..

Her konuda "ben olsam devleti şöyle yönetirdim" diyip varsayımlarda bulunmak

bir mekana veya restorana oturulduğu an burayı biz açsak kirasına şu kadar verirdik şu kadar masraf bu kadar kâr yapardık zengin olurduk diye aşırı felsefi içeriklerle dolu muhabbetler açmak.

Çöp atmayınız yazısının etrafına çöp atmak.
Çimlere basmayınız yazıyorsa çimlere basmak
Dokunmayınız yazıyorsa dokunmak
Kanımızda var galiba bu. Olmazsa olmuyor

Her alanda Batının buluşlarını kullanıp, herhangi kötü bir şeyde Batıyı suçlamak kötülemek ona güvenmediğini söylemek (Bkz: Aşı)

Sevgisini belli edememek. En yakınındaki insanlara karşı bile sevgide yeterince açık olamıyorlar. Pek çok ülke insanından sıcak olsak da sevmek işini bir türlü beceremiyor insanımız.

Evde edilmeyen sohbetin kapının önünde edilmesi.

Bir yerden herhangi bir şey alındığında aynı şeyin başka yerdeki fiyatını merak etmek;daha ucuzsa hayal kırıklığıyla eldekini övmek, daha pahalıysa gurur duymak. Örneğin pazardaki “a”satıcısından domates alınmıştır, mutlaka bir “b”satıcısına domates alınmayacağı halde fiyat sorulur. daha Ucuzsa “b”satıcısının domatesi “hormonludur” daha pahalıysa “b”satıcısı fiyatları şişirmiştir; a satıcısına ve olaydaki kahramanımıza aferindir.
Not:Olaydaki kahraman genelde annem oluyor, ben henüz o seviyeye erişemedim.

Merhaba, biraz yakınmaya geldim.

Yukarıdaki aşı entrysini görmemle tetiklendi bu yakınma. Bence bu durumların büyük sebeplerinden biri: kültürel gecikme, bir toplumdaki maddi kültür öğelerinde meydana gelen değişim hızına, manevi kültür öğelerinin ayak uyduramaması oluşan uyumsuzluk ve görgüsüzlük durumudur.

Ogburn'e göre, maddi kültürde meydana gelen değişiklikler belli bir gecikmeyle manevi kültür tarafından (hukuk, töre, gelenek, görenek, toplumsal zihniyet vs.) takip edilirken arada bir boşluk doğmaktadır. 

Bizde bu boşluk uçurum halini almış durumda ve bu boşluğun insanı yuttuğu anlar kolay olmuyor. İnsanları değiştirmeye çalışacak motivasyonum olduğundan değil de ben değiştirilmeye çalışıldığımda katlanılmaz bir hal alıyor. Ayrıca maalesef soyutlanmaya yol da açtıysa ayvayı yemişsiniz demektir. Özellikle de bu dönem gibi sosyal açlığın nüksettiği zamanlarda.

apartmana giren çıkanı takip etmek. bazen de merakına engel olamayıp nereden geldiğini veya nere gittiğini sormak.

balkondan balkona bağırarak konuşmak. şaka gibi ama bunu hala yapan komşumuz var. selamlaşmak yetmiyor, iki saat sohbet etmeye çalışıyor bağıra bağıra. konuşmayı çok istiyorsan telefon etsene ablacım. neden tüm mahalleye canlı yayın yapıyorsun?
bir de şey var, hala yapılıyor mu bilmiyorum ama eskiden yapıldığına şahit olmuştum. apartmanın altında bakkal varsa balkondan sepet sarkıtıp alışveriş yapıyordu insanlar. yani mantıklı ama ilginç bir şey.

Metrodan inenlerin inmesini beklemeden metroya binmeye çalışmak..

trafikte hata yapan birini görünce yanına yanaşıp bir süre hata yapan sürücünün aracının içine bakmak..

bilmediği yolu tarif etmeye çalışmak

uçuk komplo teorileri üretmek de aşırı üretken olmak

“Ama o daha çocuk, laftan anlamıyor.” Şeklinde cümlelerle komşulara sabahtan akşama kadar çocuğun gürültüsünü dinletmek, bunu kendinde bir hak olarak görmek.