sabah ezanı

Fonda okunuyor şu anda, kasvetli bir ruh haline sokuyor gibi ama daha çok huzur veriyor. Her taraftan yankılanan o ses tonunun sakinliği.. sanki anlık dönmeyi bırakıyor dünya da duruyor hayat

bi keresinde rüyamda abdest aldığımı görmüştüm sonra uyandığımda sabah ezanı okunuyodu çok tuhaf hissettim resmen allah beni namaza kaldırdı ama ben korkudan kalkamadım maalesef

3-4 yaşlarımdayken Yazın kapı pencere açık yatıldığından çok geliyordu sesi, cami de dibimizde sayılırdı. Her sabah ezanında uyanırdım ve beni çok korkuttuğunu hatırlıyorum. Bir de stv vardı o zamanlar bilirsiniz dizilerini falan, onları da çok izliyordum ve bir yerde onlar da korkunçtu. İyice korkuyordum anlayacağınız.
O zamanlardan beri sabah ezanını duyunca bir garip oluyorum, özellikle yazları.

balkona çıkmışım. havada o saatlerin serinliğinden var. her yer sessiz, her yer sakin. huzur dolu, hem dışarısı, hem içerisi, hem de en içerisi. ezanı dinliyorum, bir yandan da içimdeki bir şeyleri. bir şeyler güvenli hissettiriyor, dolu dolu bir his bu. o serinlik, o karanlık, değişik bir cazibe var bir şeylerde, tam olarak neyde bilmiyorum.
geçen seneki ramazanda böyleydi. düşündüm de bu ramazanda balkona çıkıp dinlemedim sabah ezanını hiç. kaçırmışım bir şeyleri. bu gece dinleyeyim bari, bu sabah daha doğrusu. :)

Çoğu zaman alarma gerek duymadan sesiyle gözümü açtığım,İçimi huzurla kaplayan,dualarımı en içten ettiğim,namazımı en severek kıldığım vakittir.uykum gelmesine rağmen günün ilerleyen saatlerinde etmediğim kadar dua ederim hep.çünkü o sese yakın sessizlikte,aydınlığa yakın karanlıkta,uykuya yakın dinçlikte çok daha derin kurtuluş varmış gibi hissederim.

5-7 yaşları arasında hep sabah ezanı okunmadan birkaç dakika önce kendiliğinden uyanırdım. Korktuğum için yatağımdan çıkamaz ezan okununca annemi ışığı açması için namaza kaldırma bahanesiyle uyandırırdım. (Evet annemle uyuyordum...)

Şu an okunmakta olan ezandır. Önümde final çıkmışı var. Zerre uykum yok. Bir istisna zaman hariç ne zaman sabah ezanını duysam hep bir durgun hissederim kendimi. Sessiz sokakların, karanlık gökyüzünün altında tüm ihtişamıyla okunan ezan dini inanç fark etmeksizin bu kültürde yaşadıysanız mutlaka anılara ya da düşüncelere sürüklüyor sizi.
O istisna anımda da şu gerçekleşmişti: mışıl mışıl uyuyorum, tıpfak daha hayatımın bir gerçeği değil:))) rüyamda rahmetli babaannemi görmemin üstüne tam ezan okunurken açmıştım gözlerimi. Dindar bir kadındı Muazzez Hanım, kalkardı her sabah namaza. Bir durgunlukla karışık hüzün kaplamıştı beni. Babaannem öleli 6-7 yıl oluyor. Başörtüsü hep çekmecemde. Güzel kadındı merhum.

İnsanı kendine getirir. Şu an da olduğu gibi…

genelde tam uyuyacakken duyduğum ve bu sefer cidden geç saate kaldığımı hissettiren ses.

bence Sabah ezanını bir kere bile duymayan insan, insanlıktan nasibini alamaz. İnsan en az bir kere çok kötü bir gece geçirip uykusuz kalıp o sabah ezanını dinleyip ürpermeli. Ürpermeli ki insan olduğunu fark etmeli.