sevilmemiş olma hissi

Farklı insanların farklı zamanlarda içime işleyerek derinleştirdikleri his. Bazen beni tamamen sarıyor, işte o zaman çok çaresiz hissedip kendime iyi gelmek için merhamet etmek konusunda kendime sınırsız taviz veriyorum. Her şey bitse bile bana kalan yine ben olacağım. Taviz verme hakkım olmalı diye düşünüyorum. Beni bu hisse iten herkese karşı kırgınım

kendinizi sevemediğiniz sürece sevilseniz bile bir önemi olmuyor, sevilmemiş hissediyorsunuz .....

Bu aralar cok yaşıyorum. Bir arkadaşım var ve onu gerçekten çok seviyorum. Ama biliyorum ki o beni benim onu sevdiğim kadar sevmiyor. Bu çok yorucu. Ben sürekli sevilmedigimi, değersiz olduğu hissetiriyor. Artik hakkında düşünmek istemesem de duygularım çoğu zaman önüne geçiyor ve beni mahvediyor. Bana biraz olsun değer veremez misin?

Şimdi...
Bu çok yaralayıcı bir mevzu. Aslında olay sevilmemiş olmak değil. Karşılıklı sevgiyi tadamamış olmak. Özellikle sevgiyle özverili olmayı bağdaştıran biriyseniz sürekli kendinizden taviz veriyorsanız kendinizi daha da derin bir boşlukta bulmanız olası. Bir süre sonra bütün emeğinizin -sevgi emektir- boşa gittiğini fark etmeye başlıyorsunuz ve durum bir tık özsaygınızı yitirme evresine geliyor. Hatta bazen aşağılayıcı olduğunu düşünüyorsunuz. Daha sonra kendimizi sorguladığımız evre geliyor. Yetersiz olduğunuzu falan düşünüyorsunuz. Keşke şöyle olsaydım gibi gibi sonu hiçbir yere bağlanmayan cümleler kuruluyor. Oysa hiçbirine gerek olmadığını kendinize değer vermeye başladığınızda, kendinizi fark etmeye başladığınızda anlıyorsunuz. Evet insan önce kendini sevmeli, çok banal ama çok doğru.
Eğer bir gün kendime bu değeri gerçekten, tamamen verebilirsem bu his içimde bu kadar büyük bir boşluk yaratmayacak. Daha yolun başındayım bu konuda, umarım yol çok uzun değildir ve sonunu görebilirim.

şu an ömrü hayatımda sevilmediğim kadar sevilsem de çocukkenki o eksikliği atamamak beni bu histen mahrum bırakıyormuş gibi.

Hadi eyv.