stajyer doktor

Tek kelimeyle anlatacak olsam yorucu derdim ve sanırım hayatımın geri kalanına minik bir adım bu :')

Gözlemlerime ve 3 haftalık tecrübeme göre Sürekli bir şeyleri bekleyen kişi(tercihen ayakta).

bence hekimliğin en konforlu evresi.

hala öğrencisin. doğal olarak bilmiyorsun.öğreniyorsun ve normali bu. kimse tavuğuna kışt demiyor.

asistanlarla iletişimin olabiliyor.
süre sıkıntın olmadan dakikalarca muayene yapıyorsun.
hocalara erişebiliyorsun.
hocaya vaka sunuyorsun.
hoca seni karşısına alıp seni sınıyor.
çok basic de olsa şekerlenmeye başlıyorsun.
0 sorumluluk.
izin dahilinde bölümlere giriş çıkışların serbest.
izin verildiği müddetçe sınırsız muayene hakkı.

hala öğrencisin.

yorucu mu?bence evet ama dikkat dağıtıcı faktörler 0'a yakın olunca(aşk hayatı eksilerde demek istedim.) uyku ritmi bozulmuyor,beden dinç kalabiliyor.

rutinleri severim.

dün çalıştığım servise yaklaşık 10 kişilik bir ekip geldi. abla diyorlar bana. ne ara abla oldum ben.yaşlanmışım :)

Hastalarla konuşma kısmı beni saatlerce ayakta durmaktan daha çok zorlamıştır. Bilmiyorum belki benim fazla empati yapmamla ilgilidir ama yine de insanların çaresizliğine her gün bu kadar yakından şahit olmak çok üzücü.

75 yaşında 3 gündür serviste yatan, daha tanısı konmamış, çok konuşkan, kıpır kıpır bir amca vardı mesela. Anamnez alırken sorularımıza istatistiki cevap veriyordu. "İshaliniz var mı?" "Binde bir" "mideniz ağrır mı?" "Binde bir." Hikaye sonunda biz Malignite tanısı alacağını biliyorduk ve o da bunu seziyordu.

Servisteki son günümüzde onunla sohbet ediyordum, sohbet bitti ve ben de odasından gittim. 1-2 dakika sonra kapısına çıkıp bana seslendi, hakkınızı helal edin ile başlayıp bir veda konuşması yaptı.

Sonradan merakımızdan gidip öğrendik, akciğer ca teşhisi konmuş. Zor bir süreç olacak onun için ama maalesef bir yıldan fazla yaşaması çok mümkün görünmüyor.

Yaşamının son zamanlarını daha güzel geçirmeni isterdim "binde bir" amca. "İyi ki varsınız." derken gözündeki çaresizliği hayatım boyunca unutmayacağım.

Stajyerlikte beni şaşırtan bir başka şey de hastaların gerçek birer vaka oluşudur.

Mesela ders çalışırken örnek vakada yazıyor ki "65 yaş kadın hasta, 7 yıldır nsaid kullanıyor."
Böyle yazınca sanki çok sofistike bi olay gibi geliyo

servise bi gidiyosun senden benden bi teyze sinirli sinirli bakıyo, kullandığı ilaçların adını bilmiyo, soru soruyosun "ne bileyim ben" diyo. Sen orda mide ülserini, mezenter iskemisini düşünüyorsun, kafanda arka planda bi sürü olasılık hesaplıyosun, hastanın kendinden haberi yok

Yani demek istiyorum ki vakaya çalışmak up to dateten makale okumak gibi "vay anasını neymis ya bu tıp" dedirtirken hastayla konuşmak googledan "migdede ciban. Cikmasinedir" diye aratmak gibi hissettiriyor