yalnızlık

benim hayatım

“Önce kelime vardı,” diye başlıyor Yohanna'ya göre İncil. Kelimeden önce de Yalnızlık vardı. Ve Kelimeden sonra da var olmaya devam etti Yalnızlık… Kelimenin bittiği yerde başladı; Kelime söylenemeden önce başladı. Kelimeler, Yalnızlığı unutturdu ve Yalnızlık, Kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde. Kelimeler, Yalnızlığı anlattı ve Yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. Yalnız Kelimeler acıyı dindirdi ve Kelimeler insanın aklına geldikçe, Yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.

zehre panzehirdir, güzeldir.

Hayat hikayem

Ruha yönelmektir. kâh onu dinlemek biraz da onu beslemektir. bana kaosu değil huzuru anımsatır. bilinçaltımdakiler: dalga sesleriyle Denizi seyretmek veya kuş sesleriyle ormanda derin bir nefes almaktır

ps: Bazen ruhu avucunun içine alıp Avucunla onu sarmalamak, ona sarılmak gerekir

Benim için bir ihtiyaç. Hem maddi hem manevi bir ihtiyaç. Çekiyor beni kendine, olmazsa olmaz bir şey. Bazen ben sağlıyorum, bazen kendi kendini sağlıyor. İki türlüsü de güzel.
En mutlu ve huzurlu olduğum anları düşünüyorum, neredeyse hepsinde yalnızım. Bazılarında insanlar var etrafımda, arkadaşlarım var, ailem var ama yine de yalnızım. Bir şeylerin güzelliğini daha iyi idrak ediyorum kendimle baş başayken. Keyif duyduğum şeyleri daha iyi içselleştiriyorum.
Bazen maddi olarak sağlayamıyorum ortam şartlarından ötürü. Huzursuz oluyorum öyle zamanlarda. Bir yolunu bulup uzaklaşmam gerekiyor, birkaç dakikalığına da olsa.
Bazen kalabalıkların içinde soyutluyorum kendimi, her zaman bilerek değil, istemsizce oluyor bazı durumlarda. Böyle durumlarda yanımdakiler batıyor bazen dürüst olmak gerekirse. Manevi yalnızlığımı maddi yalnızlıkla taçlandırmak istiyorum ama her zaman mümkün olmuyor bu tabi ki. Rahatsız edici bir durum, geriliyorum ama yapacak bir şey yok, idare ediyoruz diyelim.

"tercih ise en güzel seçim, Maruz bırakılıyor ise en acımasız cezadır."

Yalnızlık paylaşılmaz
Paylaşılsa yalnızlık olmaz

Bana iyi gelmiyor çok net anladım son üç dört günde. İnsanların içindeyken daha mutluyum. Ya da daha az düşünüyorum, daha az sorguluyorum olup bitenleri. bir şekilde günün sonunda kendimi tanımlayamadığım bir hisle baş başa buluyorum ama olumsuza daha yakın bir his.

Cesedinizin iki sene sonra komşuların şikayetiyle bulunmasıdır.

Böyle haberlere çok üzülüyorum. Düşünsenize söz konusu kişiyi kimse aramamış sormamış. En son komşular kokudan rahatsız oluyor ve öyle ortaya çıkıyor öldüğün. Muhtemelen cenazene bile gelen olmuyor, mezarın bile yaptırılmayacak.

Her ne kadar her yerde “ben yalnız kalmayı seviyorum ya” desem de bir gün bu duruma düşerim diye ödüm kopuyor.

Allah'a mahsustur…

asla ilacı bulunamayacak ölümcül bir hastalık