mdvociferous

Efkâr mektubudur aşkın sözsüz okunur

Bir şeyi daha önce de yaşamış gibi hissetmek... Ben sık sık böyle hissediyorum. Ve bu duyguyu sevmiyorum. Sanki aynı dairenin üzerinde yürüyümüş de hiç yol kat edememişim, aynı yere dönmüşüm hissi uyandırıyor bende. Ama özellikle bir şeyler yazmaya çabalarken... Yazdığım metnin genel olarak anlatım bozukluğu veya anlam düşüklüğü içermesini istemiyorum. Ve bazı şeyleri insanların zaten bildiğine inanıyorum yani bazı detayları açıklamadan olabildiğince fazlalıklardan arındırılmış şekilde mesajı vermek istiyorum. Metni istediğim bu şekle eriştirmek için defalarca okuyorum ve düzeltmeler yapıyorum. Defalarca okurken metne çok aşina oluyorum.En nihayetinde cümleler başkasına aitmiş gibi gelmeye başlıyor. Ben muhakkak bunları daha önce başka bir yerde okumuştum diyorum: Bu cümleler, bu kelimeler bana ait değil. kısaca bu bana iyi gelmeyen, bütün cümleler kurulmuş, bütün kelimeler eskimiş, insanlığa söyleyenecek yeni bir söz kalmamış hissi

Karşısında bir dal sigara yakmak uğruna bizi yola düşüren efsaneler kulesi, Üsküdar'da gün batımının süsü
Not: tatlı bir ukde, hepimizin içinde

l pop the pills to waste some time
As l'm faded
https://open.spotify.com/track/0haXiRi57j2xQo5a3WkzqV?si=6ma-14_HT1WBZGn87BnSLQ&utm_source=copy-link

Bu duygunun muhatabı olan kimseyi görünce nabzın temporal arterde ve avuçlarda hissedilmesi. Bununla birlikte zeminin ayakların altından kayıyormuş gibi gelmesi ve dizlerin tutmaması.(illa görmek şart değildir bu tip belirtiler mevzu bahis kişi ile ilgili hayal kurulduğunda da ortaya çıkabilir)

I'm Ferman(fermın). The singer of the band

Uzak doğu ve orta amerika kökenli, rüzgarla ses çıkarması için tasarlanmış, geleneksel olarak kil veya seramikten üretilen enstrüman. Tarihi çok eskilere dayanan okarinalar zaman içerisinde bazı farklılaşmalar da yaşamış ve üflemeli bir müzik aleti halini almıştır.

Kuş olup uçmak isterdin
Gökyüzü bitmeyen rüya
Ağaçlarsa düş beşiğin
Meltemle gelirdi uykun

Kuş olup uçmak isterdin
Göğe varamasan bile

Kuş olup uçmak isterdin
Yükün asılı kalmış dallarda
Sabah damlaları yapraklarda
Nefesin yerde olsa bile

Hayat bu işte
Kanatlanıp gitmek dururken
Dört duvar içinde hapsolursun

küçükken balondan korkardım -baya abartılı bir korku- şişirdikten sonra aniden elden kaçınca sönerken sağa sola uçuşmasından ve garip sesler çıkarmasından ötürü balonun canlı bir yaratık olduğunu düşünürdüm. Uzun süre bu korkunun devam etmesine ve travma haline gelmesine ise balonları şişirip şişirip yüzüme salan bir aile bireyi sebep oldu. Hüngür hüngür ağlayacağımı bile bile eğlenirdi bununla.
Sevgisiz büyümüşsem biraz ben demek ki,ama biraz yani.

Birtakım tatsız durumlarda 😃🙂😐😶

"Kör bağın kızıl kuru
gül kokusunu taşıyor hava
Gözlerim kapıda

Nedensizliğin ertelediği çöküntü
bilincime duyuruyor küf hükmünü
Bir çocuk gibi koşarken düşünce
istemeden saplıyor bıçağı sevince

Aslında bildiğim onun da bildiği
sır gidişlerin arsızı değil yolcu
Öyle yazıldığı için belki
antik serüvenlerin sonu
tutsak kıldık düşsel söze gerçeği

Gitmek hayat getirecek
yenik düşerek kalmak ölüm
Her geri döndüğünde avluda
öylesine sevişmek zulüm

Kutsal ilişki var oluşuna yoldaş arar
yanıtı geciktirilmiş sorularda
Hüküm dinlemez kayıp giden yıldızlar
aşk sorgulanmamalıdır asla

Arka odada ölesiye susar
günü sonlayacak intihar
Yüreğim kapıda"

Sözlüğe geç de olsa heyecanla katılan bir yazar olarak (nasıl heyecanlandıysam yanlış emaille hesap açmaya çalışmışım) rastgele seçeneğinden eski girileri okuyorum. Çok güzel şeyler gelmiş geçmiş, oku oku hala bitiremedim

İnsanlara sıradan ofis hayatının da eğlenceli olabileceğini göstermek amacıyla yapılmış mockumentary (sahte belgesel) sitcom tarzında dizi.

Sosyal medyada diziden kesitler gördükçe izlemem gerektiğini düşünüyordum. Sonunda First Aid fail'i izledikten sonra diziye başlamaya karar verdim ve sonra en sevdiğim dizilerden biri oluverdi. şu sıra diziyi ikinci kez izliyorum - ben de şaşkınım bu duruma- ve daha komik geliyor. Sanırım olayların heyecanından kurtulduğum için esprileri daha iyi anlayabiliyorum.

Hep bu videoyu cpr kbe'sine girmeden önce izlesem ne olurdu diye düşünüyorum. Çok da bir fark olmazdı muhtemelen.

Bir garip ülke neverland'de yaşayan bir garip çocuktur. Korsanlarla savaşıp yerlilerle iyi anlaşır. Bazı akşamlar Londra'daki arkadaşları wendy ve kardeşlerini de alıp neverland'e götürür. Napıyolar orada sabahlara kadar derseniz oradaki zamanla dünyadaki zaman aynı akmamaktadır.
Sir J.M. Barrie eserini aslında tiyatro oyunu olarak yazmıştır. Sonrasında birçok kitap, film ve çizgifilm uyarlamaları da en az oyun kadar başarı elde eder. Eser derinlerde pek çok mesaj ve  Barrie'nin hayatından imgeler barındırır. Neverland aslında annelerinin bebek arabasından düşürmesiyle kaybolan ve bulunamayan çocukların diyarıdır. Yazarın hayat hikayesinde ölen çocuk  Barrie'nin büyük kardeşi olsa da  yazar durumun üzüntüsüyle yıkılan annesi için esas ölünün daha doğrusu kayıp çocuğun kendisi olduğunu düşünmektedir. Dolayısıyla kayıp çocuklar - ve belki de kendini kayıp hisseden çocuklar- için hayali bir kaçamak ülke tasarlamıştır.  Aslında sadece ismini vermiştir çünkü her çocuğun neverland'i farklıdır ve kendi zihnindedir. Ben eserden hayalgücünün, kendi gerçekliğimizi algılamadaki yerini ve savunma mekanizması olarak yaşamın içindeki önemini kavradım diyebilirim. Tabi herkesin sıkıntılar karşısında savuma mekanizması kendine hastır.
Son olarak - neverlandde ölüm olmadığı için- peter pan bir gün denizi seyrederken içlenir: Ah ölmek.. ne büyük macera olmalı!
(neverlandde yaşanılan maceralardan bahseder gibi)

johnny depp ve angelina jolie'yi bir arada izleme düşüncesiyle beni ilk başta heyecanlandıran ama izledikten sonra beklentilerimi karşılamadığını düşündüğüm aksiyon filmi. Zira johnny depp benim için yeri ayrı olan birkaç yapımda boy göstermiştir. Mesela Edward scissorhands (sizırhends😁), Sweeney Todd..., Benny and Joon...
Bir de çok merak ettiğim ve izlemek istediğim What's eating gilbert grape var

ilk "the mask" filminde( bir başka pandemiyle alakalı değil) izlediğim oyuncu

bir Van Gölü efsanesini anlatıyormuş

küçükken bana 'kendi başıma bir yerlerden, bir şeylerden uzaklaşabiliyorum' hissiyatı yaşatan aktivitedir. rüzgarı yüzümde ve şaçlarımda duyunca özgürmüşüm gibi hissederdim, yani o küçük mutluluğu kendimce özgürlük olarak adlandırırdım. sonradan özgürlük hakkında düşüncelerim değişti tabi.

''ve kalbim kanadı; çünkü ancak özgürlük arayışında hissettiğiniz derin arzu size gem vurduğunda ve özgürlükten bir amaç ve bir bütünleniş olarak bahsetmeyi terk ettiğinizde, gerçekten özgür olabilirsiniz. siz, günleriniz endişesiz ve geceleriniz bir istek ve üzüntüden uzak olduğunda özgür olacaksınız.'' - halil cibran

arkadaşlar. hatta depresyona karşı profilaktik etkisi de vardır.

Gülme efektinin sık sık kullanıldığı sitcom( situation comedy)lar genellikle stüdyo veya sahneye benzeyen yapay bir ortamda geçer. ( basitçe örnek veririsem  yaşananlar  bir sokaktaysa çekim gerçekten bir sokakta değil de arkaya kalabalık bir sokağın resminin koyulduğu stüdyoda yapılır) Dekor sayesinde seyirci de bunun farkındadır.
Amerikada bazı sitcomlar seyirciyle çekilmiş ve gülme efekti yerine seyirci kaydı kullanılmış. Buradan da yola çıkarak ben insanlara süreğen bir şov ( dizi) izlerken tiyatro izliyormuşcasına canlı bir his vermek için kullanıldığını düşünüyorum. Sevip sevmediğimi de bilmiyorum açıkçası.

Bazen insanın canını yaksa da hatıraların bir eşyada kendilerine  beden bulmasıdır. Zaman zaman o eşya, sahibiyle geçen güzel günleri hatırlamak için bir vesiledir. Benim için anneannemin tesbihi... İlk defa birini kaybetmenin acısı, birini bir daha asla göremeyecek veya duyamayacak olmanın verdiği korku, özlemekten korkmak, cennete inanmaya her zamankinden fazla ihtiyaç duymak... Ve bunlarla birlikte  o yanımda olsa "ne yapmamı isterdi, nasıl davranmamı öğütlerdi" hatırlatan bir mahfaza.