okuduğum en etkileyici öykülerden biridir. kahramanımızın sonunda kafasının rahat olması için gerçekleri yok saymayı tercih etmesi bana hep Cesur Yeni Dünya'yı hatırlatmıştır. orada insanlık çok üst bir refah düzeyine ulaşmıştır. insanlar uymak zorunda kalınan ahlaki normlardan ve sosyal sorumluluklardan kurtulduğu için herkes sürekli mutludur ancak bu kitap bir distopya örneğidir. kanımca ilerlemenin yolu bilinçli mutsuzluklarımızı bilinçsiz mutluluklarımıza tercih etmeyi başarabilmekten geçer.
yüksek ökçeler
ömer seyfettin'in öyküsüdür. hepiniz okumuşsunuzdur (spoiler vereceğim), ana karakterimizin sürekli giydiği yüksek ökçeleri bir gün ayağını vurana kadar etrafındaki dünyanın sahteliğini anlamaz fakat öykünün sonunda gerçek dünyanın acımasızlığıyla yüzleşemez ve yüksek ökçelerini giymeye devam eder... bu refahı (/konfor alanını) gerçeğe tercih etme hâlini hayatın birçok yerinde görmek mümkün.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?