aile üyelerinin tebessüm ettiren absürdlükleri

odamda kendi halimde otururken kardeşim bir anda kapıyı açar ve şu mantık abidesi soruyu sorar: "dövüşelim mi?".
2 dakika sonra bir bakmışım ellerimde boks eldivenleri... bu çocuk da olmasa sıkıntıdan ölürüm herhalde evde :')

Canım babam tv de ne zaman azıcık bir hüzünlü sahne bile görse ağlar. örneğin beni böyle sev izliyorduk çok eskiden ana karakter ayşem adında bir kızdı istanbula okumaya geliyordu ancak ilk gece yurt bulamıyordu. Babam hüngür hüngür ağlamıştı. Ah canım babam ne çok seviyorum seni bir bilsen. Can babam, canım babam.

Erkek kardeşimin evde her köşeden 'bööööö' diye aniden çıkması sonra da beni korktuğuma ikna etmeye çalışması. Hayır korkmadım işte , korkmadım.

babamın kedimizi konuşturmaya çalışması. küçük bir çocukla konuşuyormuş gibi sesini değiştiriyor ve sorular soruyor. "noldu oğlum? anlat bakayım." filan diyor. kedimiz de değişik bir şekilde miyavlayarak resmen babama cevap veriyor. o kadar keyifli ki ikisinin arasındaki sohbeti dinlemek. babam iyice havaya girdi, geçen gün bana "sen boşuna uğraşma, o sadece bana cevap verir." diyordu. bugün de diyor ki "benim böyle bir yeteneğim var, tüm hayvanları konuştururum ben."

annem dışarıda her yemek yiyişimizde 'ben aslında bunu evde yaparım' der ve asla yapmaz.

Babam, kendimi bildim bileli "arabadan in" anlamında "dökül" fiilini kullanır. 6-7 aydır arabaya binmemiş idim. Geçen "dökül" dedi, 7. Cadde'nin ortasında kahkaha atarak "dökülen" bir elegantmoon manzarası oluşmasına sebebiyet verdi kendisi. Çok yaşasın.

kız kardeşimdir. dışarıdan eve geldiği zaman pıtı pıtı yanıma gelir saatlerce anlatır da anlatır. şarkılar söyler, danslar eder, dur durak bilmez. o anlatır ben de güzelce dinleyip yorum yaparım. enerjine hayranım küçük meleğim 3>

annemin gece ikide dışarı çıkarken bana geç kalma demesi

koridorda bir ayna var. kardeşimle o aynaya yakın bir yerdeysek bir anda şöyle diyor, "güzellik (ya da yakışıklılık) yarışması!". bunu duyduktan sonra yapılması gereken şey, hızlıca aynaya bakıp "ben!" demek. kim önce "ben!" derse o kazanıyor, tek kriter bu yani.
bir de şöyle bir huyu var, sürekli boyumla dalga geçiyor. ama çok komik ve yaratıcı espriler yapıyor doğrusu, umursamıyor ve kızmıyorum dalga geçtiği için yani. bazen sarılıp ya da kolunu omzuma atıp "sen niye bu kadar küçüksün ya?" diyor. bazen de "sen iyice kısalmışsın ya." gibi şeyler söylüyor. bugün de boyumla ilgili ilginç tespitler yaptı mesela. ağaçtan meyve topluyordum, alttakileri aldım ve üstlere yetişemedim doğal olarak. doğada hayatta kalmak zorunda kalsak en önce ben ölürmüşüm. alttaki meyveler bitince aç kalırmışım. doğal seçilim böyle işlermiş vs vs.
diğer bir absürtlüğü, bazen beni görmeden duramıyor olması. evin içinde beni aradığı bile oluyor, ne yapacaksa artık. bazen odamın kapısını açıyor, selam verip gidiyor. bazen de bir şey söylemeden sadece saçma sapan tebessüm ediyor bana. genel olarak ilginç bir çocuk, yapacak bir şey yok..

erkek kardeşimin günün en alakasız zamanlarında çok önemli bir şey söyleyecekmiş gibi yanıma gelip "yok mu bi pes'imiz" demesi

aile mi nasıl ya tebessüm mü o ne