O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı? Sahile vurdu kalbim,su yandı,kum da yandı. Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum, Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.
Yurdundan mahrum edip dolaştırdın Cem gibi. Ruhumla söndü alev,sonra ruhum da yandı. Kül oldu bir yiğidin figanıyla her umut. Bülbülün küllerine konan puhum da yandı.
Böylesi bir yangını görmedi Nemrut bile. Kaktüsün gölgesinde nazlı âhım da yandı. Âhımdır zannederdim en belalı kıvılcım, Kirpiğine dokunan kanlı âhım da yandı.
Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme. Kalmadı hiçbir şeyim bak,günahım da yandı. Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme. Ülkem yıkıldı heyhat! Ordugâhım da yandı. Köleleri her akşam duman kıldı gözlerin, Başıma tâc ettiğim padişahım da yandı.
İlk defa böylesine tutuştu gökkuşağı. Renklerim siyah oldu ve siyahım da yandı. O'ndan başka ne varsa yandı, Yandık sen ve ben. O'nu göreyim diye,kıblegâhım da yandı.
Koparıyor en kara urganlarını şehrin Hengâmeler yurdunda yine nalândır içim Yanıyor gözlerinde hastalıklı evlerin Sabrında ısrar eden toy bir isyandır içim
Bu gün alilse, yarın şahlanacak küheylan Seherin tutkunudur, gökte nihandır içim Henüz akşam olmadı ufkunda yalnızlığın Halvettedir, dergâhta tatlı bir andır içim
Veda etti çeşmeden akan melal suyuna Kevser diliyor, lâkin, yine insandır içim..
Yine Nurullah Ağabeyin deyimiyle: mankurtlaşmamak ümidiyle.. selâm ve dua ile..
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır. katkıda bulunmak istemez misin?