okula gidiyordum, her şeyi okulda öğrenmiş oluyordum. açıyordum test kitabını takır takır çözüyordum. sanki bir şeyleri öğrenmek için ekstra bir çaba harcamama gerek kalmıyordu. sınavım olduğunda stres yapmıyordum, zaten çoğu şeyi biliyor olduğum için hızlıca bir konu tekrarı yapmam yeterli oluyordu. oysa şimdi öyle mi? :'(
Çok ağlayınca istediğim şeyin yapılması.
Sabahın köründe uyanabilmek, uyandığımda da enerjimin tavan yapmış olması.
Annem babam ve kardeslerimle yaptığımız her seferinde tartışsak da keyifle huzurlu bir şekilde yaptığımız pazar kahvaltilarimiz. Şimdi ne masadakiler kaldi, ne keyif ne huzur...
2008 yılı. 6-7 yaşlarındayım. kardeşim doğmuş, en büyük derdim "beni niye hastaneye almadılar??" cedric izliyorum ve cedric "8 yaşındaysanız ve aşıksanız hayat gerçekten de çok güzel" dedikçe 8 yaşımda neler olacak acaba diye merak ediyorum...
sayın mdblue'nun entrysinden esinlenilmiştir:)
Sabahın köründe kalkıp çizgi film izlemeyi özledim, bence yalnız değilim bu konuda
olup bitenlerin farkında olmamak
Eski tip, dikdörtgen okul servisinde tekerlek üstüne oturmak ve tam o anda arka camdan gelen rüzgarla saçlarımın uçuşması
kapı kirişine çıplak ayak tırmanıp yere zıplamak hsşakdkskdk maalesef
sevdiğim bir kimsenin saçlarımla oynaması
hâlâ pek sevdiğim ama pek kimsenin cesaret etmesine izin vermediğim bir olaydır
gelecek kaygımın olmadığı her güne özlem doluyum.
ruhsuz
clarice starling
