dışarıdan soğuk görünen insan

ben olurum kendisi.
tanıştığım insanlar ilk izlenim olarak hep bunu söyler. çok soğuk görünüyorsun, buzdolabı gibisin, sert duruyorsun vs.
yani ben biriyle tanışınca uzun bir süre gözlem yapıyorum, bu durumda da etrafa gülücükler saçamam açıkçası samimi gelmiyor içimden de gelmiyor. sonra soğuk olmuş oluyorum. ama yakın olduktan sonra bu şekilde olmuyorum, içimdeki çocuk enerjik bir şekilde ortaya çıkıyor. belki de bunu görmeyi herkes hak etmediği için soğuk davranıyorum, bilmiyorum.

Bende var mı bilmiyorum ama başka insanlarda bu durumu fark edince aşırı sempati besliyorum genelde iyi ve çok kafa insanlar oluyolar

eğer beni tanısaydınız sizce ben soğuk biri miyim diye sorardım. çünkü her iki kişiden biri duvar gibi olduğumu söylerken, diğeri aksine sıcakkanlı biri olduğumu söyler. ben de anlamadım ki ben neyim :)

Ağzı sıkı olmayan fakat sıcakkanlı olan insanların gözlem yapmak için kullandığı kalkan ruh hali.

İnsanlarla belli bir samimiyet kurduktan sonra hep bunu duyuyorum. İlk başta seni şöyle sanmıştık ama aslında böyleymişsin gibi cümleler... Ama bu iyi bir şey mi emin değilim. Çünkü beraberinde olumsuz önyargıları getirebilecek bir durum. Öte yandan çok fazla insanla gereksiz samimiyet kurmuyorsunuz. Bu da olumlu bir tarafı olabilir belki.

Hipotermi geçiriyor olabilir.

Herkesin bana biraz vakit geçirince söylediği şeydir “ben seni biraz soğuk kanlı sanmıştım” böyle olduğuma kanaat getirdim ben de, birine alışmam birazcık uzun sürüyor. Yaş aldıkça birine alışma sürem kısalıyor, çocukken cidden çok uzun sürüyordu mesela. Şimdi birine alışmam için üç dört gün yeterli :)
Gerçek beni üç dört gün vakit geçirince tanırsınız muhtemelen.