huzur evi

ilkokuldayken sınıf öğretmenimizin bize hep vurguladığı şey aileydi. huzur evine anne baba bırakılmaz düşüncesini beynimize işlemişti. o zamanlar "ee tabi ki yani kenara mı atacağız" diye düşünüyordum ben de. ama zaman geçtikçe fark ediyorum ki bazılarını kenara atmamız gerekiyor yoksa bizi sömürüyorlar. bu "bazı doktorlar dayak yemeyi hak ediyo yeaaaa" gibi deli saçması değil. tabi ki huzursuz bir huzurevinde olmasını istemem ama evime de alacak değilim. teşekkürler canım ailem.

pandemiden önce arada gidip okeylerine dördüncü olduğum bir dede grubu vardı Keçiören'deki bir huzurevinde. Severlerdi beni de sağ olsunlar. Ne şairler ne komedyenler ne düşkünlerle tanıştım o huzurevinde. Biz gençlerin arada gidip, gerçeklik tokadını yemesinin elzem olduğunu gösteren mekandır. Daha buruk bir gerçeklik tokadı istiyorsanız yazın çimşit mezarlığı'nı ziyaret edin.

huzurevine gittiğimde herkes beni tanıyormuşçasına bir sevinçle beni karşılamıştı çok şaşırmış ve üzülmüştüm. farklı bir insana- tabiri caizse- muhtaçlar. her insan kendini dinlendiği zaman kıymetli hisseder oradaki yaşlılarımızda da sevgiden veya maddi bir ihtiyaçtan çok dinlenme ihtiyacı var ,kıymetli olduklarını hissetme ihtiyacı. keşke şu pandemi olmasaydı , ahdetmiştim kendime düzenli olarak huzurevi ve yetimhanelere ziyarette bulunacaktım. geç olsun güç olmasın diyorum.

Yaşlı bir insanın huzuru evlatlarının, torunlarının yeridir Tanımadığı insanların yanı değil.

Birleşik Devletler, İngiltere ve Japonya'da bazıları kreş ile aynı binadadır. Bu projede çocuklar ve yaşlı insanlar belli vakitlerde, aktiviteler yapmak suretiyle bir araya geliyorlar. Bu durumun kuşaklar arası öğrenmeyi sağladığı ve yaşlıların yalnızlıklarını giderdiği söylenmiş.

Kaynak 1: https://www.google.com/amp/s/www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-40606687.amp
Kaynak 2: https://www.google.com/amp/s/amp.theatlantic.com/amp/article/424827/