Yaa ben bazen direkt yazara aşık oluyorum onu napsak
Her okuduğum kitapta illa birine aşık olurum.
Ve bu karakterler genelde ya kibar ezilen karakterler ya da cesur kendine özgü dışlanan karakterler olur. Napalimm bu da bizim alnımıza yazılmış degistiremeyiz fnans
Dirk Pitt ile derin bir aşk yaşadık zamanında. O esmer teni, siyah kıvırcık saçları, her konudaki engin bilgisiyle kendine ait serisi olan aşık olduğum bir beyefendidir o. Aşkımın seviyesini ortaya çıkarmamak için sıfat sayısını sınırlı tuttum. Ah bu beyefendi nasıl bir beyefendidir yazarlar bir bilseniz! Dünya'nın dört bir yanındaki gizemleri zekasıyla, gücüyle, şeytan tüyüyle aydınlatır! Ah canım Dirk Pitt!
Özdeşleştirmenin aşık olmaktan daha sağlıklı ve etkili olduğuna inandığım kitap okuma alışkanlığıdır. Birden fazla karaktere gerçek anlamda aşık olamazsınız (bana kalırsa birine de olamayız da, başka entrynin konusu) ancak birden fazla karakterle özdeşebilirsiniz.
Kitapta ruh eşimi bulmaktansa kendimi bulmak bana hep daha cezbedici gelmiştir. Okumanın amacı evvela kendini tanıyabilmek olmalı zira. Boşuna dememiş Yunus Emre;
“İlim, kendin(i) bilmektir;
sen kendin(i) bilmezsen,
bu nice okumaktır.”
Özellikle Lisedeyken en sevdiğim aktivitelerden biriydi. Karaktere aşık olmamın yanında bir de baş kadın karakterle kendimi aşırı özdeşleştirmek gibi bir huyum vardı. "Aşırı" ifadesiyle kastettiğim şey şu; kitabı okumaya devam etmeden önce, eğer boş vaktimin çok olduğu bir zaman dilimindeysem, kadın karakterin görünümünü taklit etmeye çalışırdım. Mesela kitapta sürekli kadın karakterin saçının buklelerinden bahsediliyorsa ertesi gün kitabı okumaya başlamadan önce saçıma maşa yapardım, kadın karakter ne renk kıyafet giydiyse ben de o günkü kıyafetlerimin küçücük ve önemsiz bir detayında da olsa o rengi mutlaka kullanırdım vs.
kitap karakterlerine aşık olma alışkanlığım devam etse de kadın karakterle kendimi abartılı ölçüde özdeşleştirme alışkanlığım artık sona erdi:) Sanırım tuhaf bir ergenlik dönemi yaşamışım sayın yazarlar.
ileleualatyr
lavinia
