yalnızlığı sevmek

İçe dönük kişilerin esas olayı.

maalesef etrafımdaki çoğu insanın varlığını bile kabullenemediği durum.
bazı insanlar da böyle, kendiyle vakit geçirmeyi seviyor.
hayır, niye bu insanlara vebalı muamelesi yapılıp illaki altında bir sorun yatıyor deniliyor? herkes sizi sevmek, her an sizinle olmak zorunda değil. ben çoğu zaman tek başıma olmaktan hoşlanıyorum fakat bir arkadaşıma bunu söyleyemiyorum bile çünkü anlamıyor. durumu kişiselleştireceğine adım gibi eminim; oysaki bu benimle, benim karakterimle ilgili. valla zorunluluklar dışında ayda bir kez insan görsem benim için yeterli, bu hayatımdaki insanları sevmediğim anlamına da gelmiyor.
gördüğünüz gibi bu konuda çok dertliyim.

Yalnızlık tercih edilen bir şeyse sevilebilir ancak. Bazen insan kendini dinlemek isteyebiliyor, kalabalıktan sıkılabiliyor ya da insanları anlamak çok yorucu olmaya başlayabiliyor. O zamanlar huzurlu olabilir ama öbür türlüsü zor.

Vicdanı rahat olan kendisiyle barışık insanların özelliği. Efsaneye göre Gece rahat da uyurlar

Bayağı severim ben yalnızlığı. Tek başıma kafam estiğince gezmeyi,bir parkta oturup içimi yazıya dökmeyi,bir ağacın altında kitap okumayı,sinemaya gidip tek başıma film izlemeyi,en sevdiğim yemeği kendime ısmarlamayı,istediğim zaman şarkı dinleyerek yürüyüş yapmayı,sevdiğim kitabı almak için tek başıma dükkan dükkan gezmeyi,canım sıkıldığında tek başıma lunaparka gidip istediğim oyuncağa binmeyi ve daha birçok şeyi kendi kendime yapmayı severim. Kalabalığın da yeri ayrıdır.onlarla da çok şey yapmayı severim. Ama tek başıma yaptıklarım beni kendime bir adım daha yaklaştırıp benliğimi tanımamı sağladığı için çok daha başka anlamlar ifade eder benim için.
Ama sayın yazarlar son zamanlarda anladım ki benim dilime doladığım,çok sevdiğim yalnızlığım bazen katlanılmaz oluyor.bazen bir nefese ihtiyaç duyuyor insan.yeri geldiğinde hüznünü anlatacak yeri geldiğinde mutluluğunu paylaşacak bazense umutlarını kurtaracak bir dosta ihtiyaç duyuyormuş insan. Benim kadar yalnızlığa düşkün birinin bile birilerine ihtiyaç duyması bana bir kez daha hayatın paylaşınca güzel olduğunu hatırlattı.
Dost dediğimiz birileri varsa sonuna kadar onlara sahip çıkalım sayın yazarlar.onlar olmadan biz de tamamlanamıyoruz çünkü…

Eskiden yalnızlığı sevdiğimi zannediyordum. Kendimle keyifli anlar geçirebileceğimi... sonra yalnızlığa sığındığımı anladım. İnsan sosyal bir varlıkmış. Yalnızlığı sevsek de mümkün değilmiş.

ya çok biliyorlardı ya da hiçbir fikirleri yoktu. Arasını bulamadım. Ya yalnız olacaktım ya da delirecektim. Yalnız kaldım. Delirdim.