yaptığımız garip davranışlar

Sıkıntıdan yemek yemek. Nereden baksan garip bir davranış.

buzdolabını açıp seyredip geri kapatmak. yaz aylarında ekstra ferahlatıcı bir etkisi olmakla birlikte bağımlılığa bağlı olarak kış aylarında da sıkça görülmektedir.

Birisi kapıya çaldığında sen kim o dediğinde kapıyı çalanın benim demesi ismini söylememesi

A sayfasına bakılıyordur sonra “yeter artık bu kadar, kapatayım”düşüncesinden hareketle a sayfasının bulunduğu sekme kapatılır, hemen ardından sık kullanılanlar kısmından a sitesine tıklanır ve bu döngü a sitesi kapatılana kadar devam eder.

birinin geldiğini gördüğün halde"geldin mi?" diye sormak..özellikle annem çok yapıyor bunu.ben de artık otomatik olarak "evet,geldim" diyorum.alıştık :d

Garip olarak adlandırılır mı bilmiyorum ama. Ben Türk kahvesi sevmem. İçtiğimde rahatsız eder çünkü. Ama karşımda Seven birisi varsa ona eşlik etmek isterim. Çünkü Türk kahvesini sevenler birileriyle karşılıklı içmeyi sever genelde.onlara eksiklik hissettirmemek için onlarla beraber yudumlarım kahvemi.hem belki kırk yıl hatrı girmiş olur aramıza diye düşünür,küçük rahatsızlığımı esgeçerim.

Bir şeye sarılmadan uyuyamam yastık yoksa bile illa bir şey bulmam gerekiyor cekete sarılıp yattığımı bile hatırlarım. Daha Garibi kış geldiğinde yorganımı sarıldığım yastığın üstünü de tam örtecek şekilde örtüyorum.Yoksa üşür diye düşünüyorum çünkü :)

hepimiz birilerinin hayatındaki şeytanız

kırdığınız üzdüğünüz ve sizinle bir daha konuşmak istemeyen insanları hatırlayın. sonra bir de yakın arkadaşlarınıza bakın. kötü biri olsaydınız yalnız olurdunuz herhalde?* o zaman niye bir taraf sizi çok seviyor da öbür taraf konuşmak bile istemiyor? çünkü siz birileri için toz pembeyken birileri için siyahtınız ve bunu muhtemelen istemeden yaptınız

*(yalnızlık ve kötülük her zaman ilişik değildir ama kötülük büyük çoğunlukla yalnızlığı getirir.)

anasayfanızı kaplamamak için geri kalanını spoiler içine alacağım. bu konuyla ilgili birkaç fikrim var..

insan karakteri bir renk spektrumu gibidir ve nadiren "hue"muz değişir. yani örneğin bir insanın karakter spektrumu mavide olsun, o insanın turuncu olması çok zordur (hue'su değişmeli), ama lacivertle bebek mavisi arasında sürekli geçiş yapar.

kime ne renk olacağımıza genelde biz karar vermeyiz, oluverir. kendi hayatınızı düşünün: çok sevdiğiniz bir arkadaşınızdan (adı lilit olsun) bazıları ne kadar nefret eder. çünkü ikinizin lilit'le ilgili deneyimi aynı değildir. lilit size denizler kadar mavi iken arkadaşınıza gece kadar koyu olmuş olabilir. sorsak ikiniz de lilit için mavi dersiniz ama lilit ikinize spektrumun farklı yerlerinden yaklaşmıştır. ve spektrumun gece mavisi o kadar kötücüldür ki lilit onların hayatındaki şeytan haline gelir.

çok soyut kalmış olabilir. yeniden kendi hayatınıza bakın: neler yaptığına şaşırdığınız arkadaşlarınız olmadı mı hiç? "bu adam bunu nasıl yapmış?" demediniz mi, veya size demediler mi "nasıl yaptın bunu?" diye? evet, samimi olmadığımız insanlara karşı genelde spektrumun ortalarında takılırız, örneğin genel olarak kırmızısınızdır ama insanlarla samimiyetiniz arttıkça spektrumun bir tarafına kayarsınız: bordoya veya turuncuya doğru.

istemeden kırdığım insanları düşünüyorum bazen. acaba bir şans daha verilse onları yeniden aynı şekilde kırar mıydım? muhtemelen evet. onları sevsem bile mi? muhtemelen yine de evet. sebebi ne bilmiyorum. ahmet arifin dediği gibi:
Bu, ne ayıp ne de yasak,
Öylece bir gerçek, kendi halinde

spesifik bir kozmetik mağazasının -ismini hatırlayamadım- önünden geçerken kapıdan taşan şampuan kokusunu içimize çekmemiz. tek yapan ben değilimdir umuyorum