yaptığınızı reddettiğiniz davranışlar

güvensizliklerden ya da travmalardan ötürü kişinin 'kötü' olarak nitelendirdiği ama yine de gizlice yaptığı davranışlardır. hemen biraz itiraf edeyim:
- evden çıkarken güneş gözlüğü takmamın primer sebebi güneş ışınlarından korunmak değil, oturduğum yerde bolca bulunan tanıdık insanlardan kaçmaktır.
- mesajları gördüğüm halde çoğu zaman cevap veremiyorum çünkü beni yormayan çok az insan var. gerisine mesaj atmak külfetmiş gibi hissettiriyor.
- doğum günlerimde fazla heyecanlanıyorum ama belli etmemeye çalışıyorum çünkü çok fuzuli bir mevzu olduğu aşikar ancak çocuksu olmasına rağmen beni çok heyecanlandırıyor.
- "notlar önemli değil öğrenmek önemli" lafı dilime pelesenk olsa da amfideki değişik insanlar benden yüksek aldığında canım sıkılıyor.
- öğrenemediğim şeyler yüzünden kendimi yetersiz hissedebiliyorum.
daha editleyeceğim zira iyice terapi sayfasına dönüştürdüm burayı.
..

-biri beni üzecek bir şey yaptığında ona bunu söylemek yerine kendi kabuğuma çekiliyorum.karşımdaki kişi ısrar etse bile "noldu,anlat?" gibisinden,bir şey olmadığını iddia ediyorum ve o kötü hissetmesin istiyorum..çok kötü bi huy bence.
-aslında fazlasıyla heyecan duyduğum şeylerde heyecanımı belli etmekten ve dile getirmekten kısmen kaçınıyorum.sanki böyle ben en ufak bir mutluluk ya da heyecan belirtisi gösterdiğimde o şey mahvolacakmış gibi hissediyorum sanırım.
-genel anlamda rahat biri olsam da bazı şeyler konusunda fazla geriliyorum.gergin değilim dedikçe daha da geriliyorum.
(tuhaf biri olduğum kanısına vardım.)

Aşka inanıyorum. Ama varlığını reddetmek işime geliyor

-bazen karşımdaki insana çok fazla önem verdiğimde aynı şekilde önem verildiğimi görmek gibi bencilce -bencillikten ne kadar nefret etsem de- beklentilere girebiliyorum.
bunu kabul etmek çok zor, ama yavaş yavaş kabulleniyorum gütfsözlük :)

mesaj attığım biri konuşmanın ortasında offline olup saatler sonra hala cevap vermediğinde tabi ki umursamıyorum

yalnız kalmayı hiç sevmiyorum. tercihimin bu olduğunu söylesem de... asosyal olmaya ve yalnız zaman geçirmeye meyilliyim. ama yalnızlığım bazen öyle bir hal alıyor ki artık yalnızlık benim tercihim değil rutinim oluyor. yalnız kalma korkum yüzünden beni kırsalar da bir sürü insanı kendi içimde affedip onlarla olan ilişkime her şey normalmiş gibi devam ediyorum. ne onlara küstüğümden haberleri oluyor ne de affettiğimden... ben hep dağlara karşı yaşayan bir tavşan oluyorum.

Kendi kendime onu sevmediğimi onun beni hak etmediği bana layık olmadığı gibi bahaneler söyleyip kendimi avutmam. Ama aslında deli gibi aşıksındır

sonuç olarak mantığın ile kalbin bu amansız çarpışmayı sürdürmeye devam eder

Yaptığım şeyleri reddettiğimi düşünmüyorum

yurtta kaldığım zamanlardı. gece yattığım esnada arkadaşımla tartışıyormuşum. daha ilginci arkadaşım da yatıyormuş ikimiz de uykumuzda baya birbirimize bağırıyomuşuz. bunu bize anlatan da odadaki 3. arkadaş. tabi ben hâlâ böyle bir şeyin yaşanmadığını savunuyorum.

onu sevmek

Geri zekalı kelime grubunu yanlış telaffuz etmek.