cardash

O

tırın tırın tırınının tırın tırın

kral harekettir. beni en çok ben anlayacağıma ve mizah anlayışım da en çok kendiminkiyle uyuşacağına göre tabi ki kendi kendime espri yapıp güleceğim. ağlarken yalnız ağlıyorsam, yalnız başıma gülmeyi de bilmem gerekir. kimseye ihtiyaç duymadan kendi kendime gayet güzel eğlenirim. üst düzey bir mizah anlayışına sahip olan kendimi bile güldürebiliyorsam, esprim zaten 10 numara demektir. aferin bana, bize, ikimize.

ben senin yılgın bir hoşgörüyle beni benimsemene mi kaldım

sağlıklı insanın biraz da sevilmemesi gerekiyor, çünkü sevilmediği zamanlar insanın adeta antrenman zamanlarıdır.

sen bir dönem faşistisin

geçmişin bu kokuşmuş karanlık dehlizlerinde, o harabelerde, o yıkık dökük mağaralarda, izini yönünü kaybetmiş
sarmaşıkların içinde kendini boğulmuş gibi bulurken o eski defterleri karıştırırken koridorlarda kendine bir yol ararken... geçmişin defterlerini karıştırıp o iğrenç yarasaların gözümün önünde uçuştuğu


ilkkan: ne oldu, ne düşünüyorsun?
yılmaz: bi şey düşünmüyorum.
ilkkan: nasıl lan illa bi şey düşünüyosundur.
yılmaz: ya ilkkan birisine ne düşünüyosun diye sormak çok saçma yaa. ayrıca nezaketsiz de bir şey abi. kusura bakma ama bence öyle yani.
ilkkan:allah allah niye abi?
yılmaz: abi birincisi bu çok kişisel bir şey, ikincisi bunu anlatması çok zor, üçüncüsü hiç bir zaman insanın kafasında böyle yekpare kristal top gibi parlayan tek bir düşünce olmuyor. yani sen şimdi sorup da bok edene kadar benim aklımın bir köşesinde aint no sunshine when she's gone şarkısı çalıyodu birazcık, bu akşam ne yiyeceğiz acaba sandwich mi yiyeceğiz makarna mı yapsak sulu yemek yemiyoruz yememiz lazım düşünceleri... onun haricinde benim eski ev sahibimi biliyosun, o ev sahibiyle kafamda hayali bir tartışma yaşıyodum yani hatta kazanmak da üzereydim o tartışmayı. o yüzden ne düşünüyosun diye sorduğun zaman bu çok saçma oluyor ve içinden çıkılamaz bir hal alıyor. bildiğin vakit kaybı oluyor. bilmiyorum ki ne düşünüyorum. ne düşünüyosun diye düşünüyorum, ne düşündüğümü düşünüyor oluyorum o sırada işin içinden çıkamıyoruz sonra.

yürümek öyle çok da matah bi şey değil ozan. işte al bak ilkkan abin yürüyo. naptı? yürüye yürüye gitti köle oldu.

buraya mandosi yazıp kendine foto esat deyip kadir ismiyle olmuyor yani

1 gün önce babaannesi yenen hiçkimse ertesi gün kahvaltıcıya gitti diye kafası dağılmaz bu bir. ikincisi, bizler sorunlarımızdan kahvaltı yaparak kaçan insanlar da değiliz

saat daha sabah 8, büyücüler açılmamıştır

herkes kar tanesi ya

kusura bakmayın arkadaşın kölelik durumu oldu da

ilkkan çocuğa 14 yumurta mı haşladın? peki 14. yumurtaya geldiğinde seni ne durdurdu?

cosplay uçsuz bucaksız bir baha, ben onu biliyorum zaten de

fav: belki de bu yüzden sadece cesurların işidir badana

yılmaz: dayak yemiş ya. dayak..

ilkkan: abi ben de güldüm ama yani çok sinir bozucu bişey değil mi abi mustafa abi dövüyormuş çocuğu.

yılmaz: mustafa abi beni dövdü dese anlarım. hani bi kere dövdü ben de çektim kapıyı çıktım olur. dövüyodu ne demek lan bu bi süreç yani. bi süre dayak yedin demek ki sen.

ilkkan: kim bilir ne zamandır devam ediyodu ya.

yılmaz: bunu demek ki yani biz.. biz de dövsek. bi süre dövebiliriz yani bunu.

Esas kızın tek başına hiçbir işi başaramıyor olması. Onu dünyanın kötülüklerinden koruyacak kaslı ve zengin bir erkek daima ihtiyacı olan şeydir.

tartışmalar bir sonuca bağlanmıyorsa ve sürekli dönüp dolaşıp aynı konularla ilgili tartışmalar çıkıyorsa, tartışmanın bitiminde elde kalan tek şey incinmiş insanlar oluyorsa böyle tartışmalara girmekten kaçınmak gerekir. aynı şeyleri tartışıp durmak insanı çok yoruyor ve anca tarafların birbirine beslediği hislerin kötüleşmesine sebep oluyor. bu yüzden artık kendimi ifade etsem de anlaşılmayacağımı bildiğim, sonunda kalbimin kırılacağından emin olduğum tartışmalardan mümkün olduğunca kaçınıyorum, haklı olduğum bir konuda kendimi savunmayı dahi istemeyerek böyle tartışmalara girmekten çekiniyorum. özellikle aile içinde bir şey olduğunda konuyla ilgili söyleyecek bir şeylerim olmasına rağmen "tamam siz haklısınız, ben bir şey demeyeceğim, tartışmak istemiyorum" vb cümleler kuruyorum ve ortamdan uzaklaşarak tartışmadan kaçıyorum.

İlk aşklar derin bir iz bırakır kalpte. Bilmediğin bir tecrübedir ilk aşk. İnsanın içini yakan kıpır kıpır yapan ayaklarını yerden kesen bir tutkudur o. Tabi insan böyle bir şeyle ilk deneyiminde duygularını hislerini öyle yoğun yaşıyor ki bir daha hiç yaşayamayacakmış gibi geliyor ona. Bir daha hiç böylesine acı çekemeyeceğini sanıyor. Aldanıyor elbette her zamanki gibi. İnsan işte bir ömür aldanmaya mahkum