clarice starling

ne sigarayı bırakabildim ne de seni. Biri ciğerimi parçaladı diğeri yüreğimi.

Ayazınla beni tehdit etme ankara, hayallerimi yaksam ağustosu yaşarsın.
Not: bu başlığı bekliyormuşum ya meğer :))

babam bir şarkı dinlemiş. şarkının ismini unutmuş ama şarkıcının soy ismi aklında kalmış. bugün aklında kalan o küçük bilgiyi kullanarak o şarkıyı benim için bulmaya çalıştı. doğru şarkıyı bulduğundan emin bile olamadı ama dedi ki bana "dinlerken sen seversin diye düşünmüştüm." o kadar sevimli geldi ki bu cümle, sımsıkı sarıldım babama. birinin bir şeyin sizin hoşunuza gideceğini düşünmesi ve onu sizinle paylaşmak istemesi, ufacık bir şey bile olsa düşünüldüğünüzü hissetmek çok güzel hissettiriyor.

sonunda kavuşmak varsa ya da özleminiz bir şekilde dinecekse idare edilebilir bir duygudur, hatta belki özlemekte olduğunuz şeyin kıymetini daha iyi anlamanızı sağlayacağı için iyi bile sayılabilir. ama eğer ki asla kavuşamayacağınız ya da asla geri gelmeyecek bir şeye veya bir kişiye özlem duyuyorsanız o zaman en acı verici duygulardan bir tanesidir.

Babam dinlerken "bu hiç güzel değil, değiştir" dediğim şarkıları türküleri değiştirtmeyi bıraktığım, hatta bizzat kendim de açıp dinlemeye başladığım zaman.
Bir de geceleri ve uykuyu sevmeye başladığımda büyüdüğümü anladım. Küçükken hiç akşam olmasın, hiç uyumayalım isterdim. Demek ki yorgunluk hissetmiyormuşum çocukken. Artık yeri geliyor uykuya hasret kalıyoruz :((

çocuklar, sizleri ve sözlüğü çok özlemişim...

aile evi dışında başka bir evim veya yurdum olmadığından ötürü benim için kronik bir problemdir, yani yıllardır böyleyim ne yazık ki. daha da ilginci kendi odamda ders çalışamıyor oluşum, senelerdir sayılıdır odamda oturup çalıştığım zamanlar. bu yüzden genelde kütüphaneye gitmeyi tercih ediyorum. kütüphaneye gitmediğim zamanlarda ise mutfakta çalışmaya çalışıyorum..

oruçla ilgili en en en sevdiğim şey ne biliyor musunuz? akşam ezanının okunmasına birkaç dakika kala masada toplanıyoruz ya ezanı beklemek için, işte o birkaç dakikalık sürede dua etmek. geçmiş için, gelecek için, kendim için, sevdiklerim için, istediklerim olsun ve istemediklerim, korktuklarım olmasın diye... o birkaç dakikalık zaman dilimi bana çok değerli geliyor. güvenli hissettiren, huzur ve maneviyat dolu çoook güzel bir an o an.

doktor olmayı çok isteyen, tıp kazanmak için çok çabalayan, "doktorluk benim için en uygun meslek, başka bir iş yapmak istemem" diyen beni bile son zamanlarda yoklayan düşünce. istemeden tıp yazanların peşini hiç bırakmıyordur herhalde.
eskiden arkadaşlarım okulu bırakmakla ilgili bir şey dediğinde kızardım, saçmalamayın diye. bu fikri hiçbir zaman gerçeğe dönüştüreceğimi sanmıyorum, inşallah dönüştürmem, zaten gerçeğe dönüşmesini de gerçekten istemiyorum. çok stresli olduğum için aklıma geliyor bu fikir biliyorum. doktor olmayı hala çok istiyorum sadece hedefe ulaşmak için geçilmesi gereken yol çok uzun ve stresli. eskiden de annemlere "okulu bırakacağım ben ya" gibi şeyler söylerdim özellikle sınav haftaları gibi çok yoğun zamanlarda ama şaka olduğu belliydi o zamanlar. dün annemle otururken yine böyle bi şey söyledim ama bu sefer gözlerim doldu bir anda, kendimi tutmasam ağlayacaktım. annem dedi ki "yarısını okudun zaten. hem şimdi bıraksan ne yapacaksın?" doğru, bıraksam ne yapacağım? başka bir bölüm okusam ne okuyacağım? okuduğum o bölüm bana iş imkanı sunacak mı? ayrıca verdiğim emeklere yazık değil mi? hem üzülmez miyim bundan 10 yıl sonra şimdi doktor olurdum okulu bırakmasaydım gibi şeyler düşünüp ya da sınıf arkadaşlarımın doktor olduğunu görüp demez miyim ben neden olamadım diye? neyse işte böyle şeyler düşünerek kafamızdan atmaya çalışıyoruz bu tarz fikirleri :))
bu arada annem bıraksan ne yapacaksın dediğinde "bana pastane ya da kahveci açarsınız" demiştim ama bunlar opsiyon değil galiba :))

"Ağlama" deseler iyi, "git başka yerde ağla"yı duydum ben:(

Baba tarafımı çok uygun bi fiyata satıyorum bu uygulama üzerinden. İncelemek isteyen olursa link atabilirim.

Bitmediği yetmezmiş gibi bizi bitiriyor maalesef.

kedimin eve geri dönmesi. birkaç gün önce bir entrymde kedimin kaybolduğunu söylemiştim. çok şükür ki artık kayıp değil, bebeğim eve geri döndü. benimle birlikte kedim için endişelenen, kedimi bulacağıma dair beni sürekli motive eden ve bana destek olan tüm yazarlara sevgilerimi ve teşekkürlerimi sunuyorum.

Babamın hesabıma para gönderdiği zaman haberim olsun diye attığı dekont fotosu. Bana böyle mesajlarla gelin güzellerimm.

gece 3.30'da kardeşimin aile grubumuza attığı mesaj. hayatını düzene koymak için erken kalkmaya mı karar verdi, ne yaptı ne düşündü bilmiyorum. demir çubukla mı dövelim? :/

insanların hepsinin karşı taraftan ölümüne beklediği, kendisine gösterilmediğinde ortalığı birbirine kattığı ancak iş başkalarına göstermeye geldiğinde tanımazlıktan geldiği duygu. bir kimseye, bir şeye karşı dikkatli, özenli, ölçülü davranmaya sebep olan sevgi duygusu, "hürmet" diyor tdk. ne güzel bir tanım. herkes karşındakinden hürmet bekliyor, beklediğimiz hürmeti karşımızdaki insanlara gösteriyor muyuz acaba?

"merdümgiriz". Kalabalıkları sevmeyen, insan içine çıkmaktan hoşlanmayan, insanlardan kaçan kimse anlamlarına gelen farsça kökenli kelime. Benim genel halimi anlatıyor diyebilirim :))

Yerim ben onudur <3

kafanız yerinde olsa yapmayacağınız, aklınız başına geldiğinde nasıl böyle bir salaklık yaptım dedirten, bu dalgınlığınıza şahit olan birilerinin yaptığınız saçmalığı sizinle dalga geçmek için kullanacağı şeylerdir.
birkaç sene önce yazın soğuk su içmek istemiştim her normal insan gibi. dedim ki termoslar içeceklerimizi sıcak tuttuğu gibi soğuk da tutar. ve bu zekice düşüncenin ardından gittim, önce suyumu termos bardağa doldurdum sonra da termosu buzdolabına koydum :( güya su dolapta soğuyacak ve soğuk kalacak. termosun mantığına aykırı bi kere :/

kedim kayboldu. ölsem daha iyiydi. yeni yılın ilk gününde hayatımın en değerli ve tek güzel şeyini kaybettim. salı günü sınavım var ama iki gündür ağlamak ve uyumak haricinde hiçbir şey yapamadım. artık gözlerim acır hale geldi, uykum olmasa bile gözlerimi açık tutmak çok zor geliyor. uykum olmasa bile uyumak için kendimi zorluyorum çünkü uyanık olmak istemiyorum, uyuduğumda üzüntümü hissetmiyorum çünkü. uyanıkken düşünmeden duramıyorum, düşünmek de beni çok üzüyor, bunu nasıl aşarım bilmiyorum. her şeyimi kaybetmiş gibi hissediyorum. "her şey iğrenç, hayattan nefret ediyorum ama çok şükür ki kedim var. o da olmasa napardım bilmiyorum." dediğim kedim kayboldu. ona olan sevgimi sabote etmeyecek, sevgimi gösterdiğimde bunu bana karşı kullanmayacak tek varlıktı. yanımda olmadığı için sanki artık hiçbir şeyle başa çıkamayacak gibiyim. elimde bir tek o vardı ve şimdi o da yok. delirecek gibi hissediyorum. başına ne geldiğini bilmemek de beni çıldırtıyor. şimdi nerde, ne yapıyor diye düşünmekten kafayı yiyeceğim. acıkmış mıdır, korkmuş mudur, en önemlisi hayatta mıdır? sağ salim geri dönmesi için o kadar çok şeyden vazgeçerdim ki...

kendime alacağım bir ara, uzun zamandır aklımda. sarı lale. evet, çiçek pazarından.

babaannemden gelen mesajlardır. yarasa gibi yaşayan torununu normale döndürmek için bıkıp usanmadan çabalamaya devam ediyor. daha uzunca olan ilk mesajda gecenin dinlenmek, gündüzün de çalışmak için olduğunu açıklamış güzelce. düzenli uyku olmadan sıhhatli olunmazmış, düzenli olarak uyursam moralim iyi olurmuş. ikinci mesaj da şu şekilde:

kim bilir kaç dakikasını aldı bunları yazmak, o kadar uğraşmış :)
bu arada babaannemin "pamuk kızı" olduğumu biliyor muydunuz? :))

odamda kendi halimde otururken kardeşim bir anda kapıyı açar ve şu mantık abidesi soruyu sorar: "dövüşelim mi?".
2 dakika sonra bir bakmışım ellerimde boks eldivenleri... bu çocuk da olmasa sıkıntıdan ölürüm herhalde evde :')

değer verdiğiniz kişileri hayal kırıklığına uğratmak, yaptığınız hataya üzülmek yetmezmiş gibi bir de sevdiğiniz kişileri üzdüğünüz için üzülmek.
sevdiğiniz birinin üzgün olduğunu bildiğiniz halde onun yanında olamamak, kendini iyi hissetmesi için bir şey yapamamak.
kendinizi ifade etmek için defalarca çabaladığınız halde anlaşılmamak, anlatmaya çalışmaktan yorulmak.
çok emin olduğunuz bir konuda yanıldığınızı görmek.
bir şeyler ters gitmeye başladıktan sonra diğer şeylerin de ters gitmeye başlaması, bir anda hayatınızın saçma sapan ve karmakarışık bir hal alması ve bunu düzeltmeye gücünüzün olmadığını hissetmek.
aynı şeyin ya da kişinin hem derdiniz hem de dermanınız olması.
hiçbir zaman sahip olamayacağınızı bildiğiniz şeyleri istemeyi bırakamamak.
yapmamanız gerektiğini bildiğiniz şeyleri yapmaya bile isteye devam etmek.
kimsesizlik hissi. etrafınızda onca insan olmasına rağmen hissedilen "kimsesizlik" hissi.
son olarak, duştan çıkınca yemeği planladığınız bir şeyin, duştan çıktığınızda başkası tarafından çoktan yenmiş olduğunu görmek.
not: başlıktaki "bir" kelimesini görmemişim gibi davrandığım doğrudur.

Dini kaygılarım olmasa muhtemelen şu an hayatta olmazdım..
üstteki cümleyi yazıp bırakmıştım ama bu cümleyi açıklamam gerektiğini fark ettim. "muhtemelen hayatta olmazdım." diyorum çünkü geçmişte ölmeyi istediğim zamanlar oldu. eğer dini kaygılarım olmasaydı, bu zamanlardan birinde ölmeyi tercih etmiş ve ölmüş olabilirdim. o zamanlarda nasıl hissettiğimi, o ruh halimi hatırlamaya çalışıyorum ve gayet iyi hatırlıyorum. beni ölmeyi istememe sebep olacak kadar üzen şeyleri de kısmen hatırlıyorum. ama dönüp baktığımda hiçbirinin buna değmeyeceğini düşünüyorum. o anki duygu yoğunluğuyla böyle bir karar vermiş olsaydım yazık olurdu. o dönemlerde hissettiğim duygulardan hiçbiri ilk baştaki yoğunluğunda kalmadı, hatta hepsi azalarak bitti, bazısını hatırlamakta zorluk çekiyorum diyebilirim.
yaşamayı seviyor muyum? bazen evet, bazen hayır. ama artık ölmeyi dilemiyorum galiba, çok üzgün ya da öfkeli olsam bile. çünkü gerçekten biliyorum ki, hiçbir şey buna değmez. hayat zor, insan olmak zor, dünya güzel bir yer değil, umutsuzluklarla, mutsuzluklarla, acımasızlıklarla dolu. hiç var olmamış olmayı dilerdim ama artık bunun için çok geç. yapmam gereken, her ne kadar bazen çok zor da olsa, dünyadaki güzellikleri görmeye çalışmak. bazen gerçekten çok zor ama bazen de apaçık ortada bu güzellikler. görülmeye değecek şeyler var hayatta, sevilmeyi hak eden insanlar ve diğer canlılar var. bana değer veren kişiler var, benim verdiğim değeri sonuna kadar hak eden kişiler de. gökyüzünü seyretmeyi çok seviyorum mesela, yıldızları ve ay'ı bir gece daha görmek bile yaşamam için bir bahane olamaz mı? en sevdiğim tatlıyı bir daha yiyebilmek, sevdiğim birinin sesini bir daha duyabilmek, kedimin tüylerini bir daha okşayabilmek, yağmuru bir daha yüzümde hissetmek, belki de hiç gerçekleşemeyecek olmasına rağmen hayaller kurabilmek ve daha nicesi.. bütün bunlar, yaşamaya değmez mi?

Herkese iyi bayramlaaaaaaaaaaar 🤗🍬🌹

öncelikle clarice bu başlığı ve hakkında yazılan entryleri görünce çok mutlu oldu, yazdığınız güzel şeylerden dolayı hepinize çok teşekkür ediyor. şimdi kendisi de size biraz clarice' i anlatmak istiyor.
bazen hayat ve umut dolu bazen ise ölesi var ve her şeyden nefret ediyor. ara sıra çok mutlu ve komik ama bazı zamanlarda dünyadaki tüm insanların hüznünü içinde hissedercesine üzgün ya da çok öfkeli. bazen gereksiz derecede enerjik ama bazen dünyanın en yıkık ve yorgun insanı. kimi zamanlar ruhu 3,5 yaşında, kimi zamanlar ise 75,5. aslında mantıklı ve gerçekçi bir insandır ama bazı zamanlar dünyanın en saçma ve hayalperest insanı da olabilir. zaman zaman dengesizleşir. biraz deli dolu birisidir, aklına saçma sapan fikirler esebilir ve bazen bu fikirleri gerçeğe dönüştürebilir. bu dengesiz ve saçma yönü aslında çok eğlencelidir ama kendini frenlemeyi genelde iyi bildiği için çok yakın çevresi haricindeki kişiler tarafından fazla bilinen bir yön değildir. insanları dinlemeyi sever, kimsenin anlamayacağını düşündüğünüz şeyleri bile yargılamadan dinleyebilir ve size elinden geldiğince yardım etmek ister. herkesin birbirine saygı duyduğu, mutlu olduğu, etik değerlerin ön planda olduğu medeni ve adaletli bir dünya istiyor ama gerçekçi tarafı ona bunun pek de mümkün olmadığını hatırlatıyor.
biraz karmaşık birisi ve aslında o da kim olduğunu tam olarak bilemiyor. öğrenmesi, anlaması, keşfetmesi, bulması gereken çok şey ve kat etmesi gereken çok yol var. yıllar içinde çok değişti ve biliyor ki yıllar geçtikçe daha da değişecek.

"Beni hiç tanımadan yargılıyorlar, bu yüzden yalnızlığı seviyorum."
-Shrek

Küçükken sürekli farklı mesleklerle uğraşırdık kardeşlerimle. Bazen dedektif gibi milleti gözlerdik balkondan dürbünle, yorum yapardık işte şu adam suçlu olabilir vs diye. Bi ara eczacılığa merak sarmıştık, dışarıdan topladığımız bitkilerle ilacımsı(güya) karışımlar yapıyorduk. Bir keresinde de diş hekimi olmuştum, kardeşim de benim hastamdı. Yükseltip alçaltılan, dönen bilgisayar koltukları var ya kardeşimi oturttum o koltuğa, tedavi ayağına uğraşırken dişini kırmıştım :(

çeşit çeşit düzensizliği bir araya getirip kendine bir düzen oluşturabileceği ve düzensizliklerden meydana gelen bu kendine has düzeni kimseye hesap vermeden, rahat ve özgürce yaşayabileceği yerdir.