Aklıma geldi instagram hesabının ilk gönderilerine bakmak istedim ve aradan ne buldum :))
Biz zamanında yapmıştık birkaç buluşma. Bakıyorum o zamanların dönem ikileri üçleri mezun olmuş gidiyorlar. Yeni yazarlara da önerimiz olsun, buluşun tanışın kaynaşın. Gütfsözlük aktifken daha güzel..
umarım doğru vibe'ı veriyorumdur.
Mezun olduğumda yaptığım ilk şeylerden biri bana yurdu hatırlatan her şeyden kurtulmak olmuştu. Yeşil bir eşofman üstüm vardı hep yurtta giydiğim. Hatta bir ara dalga konusu olmuştu seni hep bununla hatırlıcaz diye :) İlk işim paramparça edip çöpe atmak oldu. Öyle bir bıkmışlık öyle bir nefret.
ayrıca yalaka kyk müdürlerinden de Allah'a sığınırım.
Var olmasıyla ünlü bir yokluktur. Biraz da Yok olan kusursuzu var etme çabası
Öyle ki uyumuş kalmışım. Pasta almıştım onu da yiyememişim. Ben başından kaçırmışım, yetişememişim. Mutluluğa koşarken nefes nefese kalmışım gibi. Bakın bugün ayın sekizi. Bu da geçmiş (bkz:
#37808)
Çünkü fizyoloji der ki “ya hep ya hiç.”
Acılar, gülüşler, kederler derken hayat dediğin birkaç anıdan ibaret. Bugün ağladığın şeye gün gelir güler geçersin. Her yılın her yaşın sorunu farklı. Tek bir şey diyebilirim, geçecek. Geçiyor Hüzün de mutluluk da geçiyor. Zevk almaya bakın. Diğer türlüsü de geçiyor da yaka yaka geçiyor.
Bir ömür keyifli yollardan geçmeniz dileğiyle..
Ben en son 5. Nesil yazar diye bir şey gördüm. oldu mu o kadar, yaşlandık..
- indüksiyondan sonra( bkz: hipnosedatif, kas gevşetici ve analjezik ilaçların verilmesi) hastayı 3 dk maske ile havalandırın
-hastanın başını travması vs yoksa ekstansiyona getirin.
-Rahat bir entübasyon için hasta çok yukarıda çok aşağıda kalmamalı bel seviyenizde ya da çok az yukarıda olması yeterli
-Hastanın ağzını sağ elinizle açın dudakları kurtarın sıkışmasın
-Sol elinize laringoskopu alıp dili sağdan toparlayın ve ilerletin
-Epiglotu görüp vallecula epiglottica yani dil kökünden çeneyi yukarı doğru asın burada bileğinizi bükmemeli ve laringoskopu ön dişlere dayamamalısınız
-Zor bir entübasyon değilse ( bkz : dar ağız açıklığı,kısa kalın boyun..) burada vokal cordları görmüş olmanız gerekir
-Pozisyonu bozmadan uygun tüpü sağ elinizle alıp trakeaya yerleştirin laringoskopla işiniz bitti çıkarabilirsiniz
-Hastadan hastaya değişmekle birlikte ortalama tüp seviyesini dudak kenarında 21-22cm de bırabilirsiniz
-Tüpün kafını şişirmeyi unutmayın
-yanınızdaki biri tarafından tespit edilinceye kadar tüpü sabit tutun
-Bir yandan ventilatör ayarlarınızı yapın ( tidal volüm, solunum sayısı vs )
-Doğru entübasyon olduğunu kontrol edin ( bkz : hastanın göğsü kalkıyor mu, tidal volüm yeterince oluşuyor mu, end tidal co2 oluşuyor mu )
-hasta artık entübe elinize sağlık
Dümdüz şehir.Yolları geniş caddeleri temiz.
Bir de Tirit > etli ekmek.
Sesini unuttuğumu farkettiğimde gözyaşlarıma hakim olamamıştım.
Unutmak, acılarımı
Ve inanmak bir kez daha..
Araba. Uyandığınız saatten yapmak istediğiniz alışverişe, gitmek istediğiniz bir etkinliğe kadar etkiliyor. Zamanı verimli kullanmak adına iyi bir yatırım.
(bkz:
#35129) su misali akmış zaman. Başta sadece iki şey istemişim.Ankara'ya da sevgiye de ulaştığımı sandığım bir dönem oldu. Sonuçta ikisini de kaybetmenin verdiği tecrübeyle çok şey kazandım.Hala alışamadığım şeyler var, gözlerim uzaklara dalıyor,doluyor Ankara'yı çok özlüyorum..
deli gibi özlediğimdir. başka bir yerde yaşamanın bu kadar zor olacağını bilmiyordum.
bakın arkadaşlar ben ilk yıllarda fakülteyi çok da seven biri değildim. sonradan sevdik orası ayrı. şunu söylemek isterim mezun olduktan sonra aldığınız eğitimin farkını gerçekten görüyorsunuz. özellikle d4 ve sonrası için klinik eğitimimizin gerçekten iyi olduğunu düşünüyorum. şu an asistanlık yapmaktayım. Gazi'den mezunum diyince bir duruşunuz bir havanız oluyor. bazılarının bakışı bile değişiyor açıkçası. bazı şeyleri ben bunu biliyorum ya diyerek içinizden geçiriyorsunuz. o yüzden sınavmış zorlukmuş pek takılmayın bunlara. yaşattığı stresin bile ileride size getirisi olacak. hepinize bolca başarı ve çalışma gücü diliyorum.
“Ben geldim” demeyi o kadar isterdim ki.
Artık yarım bırakılmış bir hikayeden alıntı olmakla yetinecek bu beden.
Çok yoğun bir nöbet sabahıydı. Tam devir saati genç yaş bir hasta,otuzlarında belki kırklarında arrest olarak geliyor. Yaşından ötürü saatlerce Uğraşıyoruz çabalıyoruz. Bir ara dönüyor hasta. Sonra bakıyoruz İki saniye ritim dönse üç saniye gidiyor. Ekibi çağırıyoruz dışarıda bekletiyoruz.
O an bir telefon geldi 112den. Bir arrest daha geliyormuş.Bu sefer yaşlı bir hasta, seksen küsürlerinde. Bilinen birçok hastalığı bir poşet ilacı var belki. Kırmızı alanda tek sedyemiz tek monitörümüz var. Sedye çekiyoruz ayarlıyoruz. Aynı anda iki arreste müdahale ediyoruz. Çok değil belki 10 dk belki 15 dk sonra amca döndü. Genç hastayı kaybettik. Dışarıda bekleyen helikopter ambulans ekibi amcayı alıp götürdü hemen. Normalde helikopterin gelmesi 45 dk.
Demem o ki Ölüm kapıda bekleyen davetsiz bir misafirken yaşamak biraz da şans işi.
Her şeye,herkese yetişmeye çalışırken kendine geç kalanım ben.
Schlimazl artık asistan.
Anlatsan dinleyecek biri yok, susarsan da aşamıyorsun.Yokmuş gibi davranmaya çalışırken bir anda gelen başa çıkamıyorum hissi.Mutluyum ama içimde bir burukluk var,halledemiyorum.
Olmaz dediğiniz her şeyi bir kişi için oldurduğunuzda. Layıksa olurunu kabul eder,değilse de bir olmazında bırakır gider zaten.
ne zaman üzgün ya da mutlu hissetsem kendimi Ankara'da buluyorum. Umarım asistan olarak gideceğim şehri de bu şekilde benimseyebilirim. Özür dilerim Ankara,bir kez daha yaşayamadım seni. Olsun geleceğim yarın, bir kez daha schlimazl kokacak bahçeli sokakların…
pratisyenlik. ayda 7-8 gün çalışmak mükemmel olay olsa da uzun süre yapılacak bir iş değil. yapan yok mu,var,zevk,tartışılır..
hep 25. yaşımı bekliyordum. getireceği değişimi beni dönüştüreceği kişiyi merak eder dururdum. hayat ne kadar güzel olacaktı? ama nerden bilebilirdim bu kadar hüzün getireceğini. hayat ne zaman sona ereceğini bilmediğim çetin bir savaşmış. tam ortasında kalınca anladım.
Tam da bugün 5 yaş kankimin ağlarken söylediği bir cümle beni biraz düşündürdü.Bisikletten düşmüş, küçük bir kırığı vardı bacağında. Kırık olması problem değilmiş gibi acısına takıldı o an. Bisiklet süremeyeceğini düşünmedi hiç. Acımasa bari dedi. Acımasa...Biraz parol versem hafiflerdi. Alçısı çıktığında da unuturdu her şeyi.
Bir daha bisiklet sürmeyecek mi, elbette sürecek. Daha dikkatli olacak belki. Belki bir kez daha takılacak ayağı. Yine düşecek. Her acısında biraz daha büyüyecek. Hatta Bir sonrakinde ağlamayacak artık.
Kırılan kalbimi hatırlattı bana çocuk. Gönlüm alınsaydı, acısı Biraz hafiflerdi, hatta geçerdi.Peki Bir daha kırılmaz mı kırılabilir, bir kez daha inanmaz mı, inanabilir. Kırılmasına rağmen atmayı bırakır mı, sanmam. Belki biraz buruk atar bilemem. Parol diyip geçmemek lazım. Yerine göre mükemmel bir ilaç. Ah bir de acımasa, çok iyiyiz aslında.
İntörn, amacı dışında kullanılan, potansiyeli yok sayılmış tıbbi kişi, kişiler.
Olmamasına da alıştım aslında. Yeter ki olacakmış gibi olmasın. Bunun acısı biraz batıyor.
Bir süredir yalnız yaşıyorum. Her şey güzel, rahat. Sadece bir gün, Duygusal olarak dibi gördüğüm o gün,Duvarlara bakıp ağlıyorum, uyku zaten tutmuyor, yemek desen aklıma bile gelmiyor, ne yapacağımı bilemedim. Biri olsun istedim,Beni anlayan biri. Nihayetinde sabah bir şekilde oldu. Ama O günden sonra nasıl aynı kalabilir ki insan,kalamıyor..
Kimsenin psikiyatri servisi olmayın. Unutmayın hastalar iyileşince hastaneyi terk eder.
