ölüm

Hayattaki her türlü çaba sonucu ulaşabildiğimiz son noktadır.

ölüm ölüm dediğin nedir gülüm ben senin için yaşamayı göze almışım

Zaten ne demiş şair..
Hayat hatıradır, unutursan ölürsün.
-Ne güzel söylemiş kim bu?
Unuttum.

sebebim belki bir hastalık belki de bir kaza olacak. vaktini ne ben değiştirebilirim ne çevremdekiler. bu hayatın en gerçeği ve ben ne sıklıkla hatırlıyorum. hatırladığımda daha gencim deyip savuşturuyor muyum ya da bugün son günümse ne yapardım mı diyorum. bu bilinçle hareket etmek olgunlaştırıyor bence insanı, her an ölümü ensende hissetmek ve ona göre yaşamak.
'bir okulsa hayat, müfredatın en önemli dersidir ölüm.' diyor kemal sayar. bu dersi teorikte bırakmayıp hayata da geçirmek dileğiyle. :)

“Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm. Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm”

Erdem bayazıt

“Ölüm bizim için hiçbir şeydir, bu fikre alış.”
- Epikür

''biz hayatta iken ölüm yok, ölüm geldiğinde ise artık biz yokuz.''
- epikür

"Ölenler ölümü bilmez, ölüm kalanlar içindir."
-şükrü erbaş

“Eğer insan ölülerle yaşamayı öğrenecekse,önce yaşayanlarla yaşamayı öğrenmelidir.”
Irvin D. Yalom

Sadece hayattakilerin canı acırdı. Öldükten sonra acı duyulmazdı. Ölmek, uyumak demekti. Durmak, istirahat etmekti. O halde neden ölmeye razı olmuyordu?

- jack london, ateş yakmak

covid geçirmem sonrası çok daha yakın gelen ve günlük hayatta daha sık hatırlamamız gereken en ağır gerçeklerden biri.

bu konuda dead poets society'den alıntı yapmak istiyorum.
"sizlerden pek de farklı değiller, öyle değil mi? sizin şu an kendinizi hissettiğiniz gibi, yenilmezler. dünya onların istiridyesi. kaderlerinde büyük işler başarmak olduğuna inanıyorlar, çoğunuz gibi. umut dolu bakıyorlar, tıpkı sizin gibi. yapmaya güçlerinin yettiği şeylerin bir zerresini bile hayatlarında yapmak için iş işten geçene kadar beklediler mi? çünkü beyler, bu çocuklar şu anda nergis çiçeklerini gübreliyor. yakından dinlerseniz size vasiyetlerini fısıldadıklarını duyabilirsiniz.
'carpe diem.' "

(bkz: unutulmaz replikler)

Bu olayın bir gün hepimizin başına geleceği ve öleceğimiz gerçeğinin bizi delirtmiyor oluşuna hep çok şaşırmışımdır fakat yakın zamanda şuna benzer bir şey okudum: Herkesin ölecek olmasının ve tabii ki bunu düşünen kişinin de o “herkes”e dahil olması düşüncesinin kişiyi delirtmemesi garip değil; asıl dünya üzerinde bir tek sen ölecek olsaydın, diğerleri ölümsüz olsaydı ve bunu bilseydin? İşte o zaman delirirdin.
Gerçekten, o zaman görürdüm nasıl çıldırır bir insan.

Sayın yazarlar az daha boğularak ölüyordum. Hem de turşu yerkenn!!! Trajikomik bir ölüm olurdu. Ölümünü böyle hayal etmemiştim açıkçası fjdjdn

parantezi kapattıran olaydır.

"adı, soyadı
açılır parantez
Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti
kapanır parantez."

Kabullenmesi Benim için çok zor, bu nedenle cenazelere ve mezarlığa da gitmiyorum. Bu olay olmamış gibi düşünüp devam etmeye çalışıyorum. Hayatımda yer edinmiş iki kişiyi kaybettim şimdiye kadar, ikisinin de mezarına ve cenazesine gidemedim. Hayattayken Yaşadıkları yere gidemedim, gidemedim çünkü bunu kabul etmek istemiyorum. Onların orada olmadığını ve bir daha hiçbir zaman orada olmayacaklarını görmek istemiyorum. Bunun gerçekliğiyle yüzleşmek istemiyorum, korkuyorum.

katılımsız bir cenaze, üstelik ölüsü yeryüzünde…

bu kadar güzel entrynin yanında benimki ev köpüşü princessin yanındaki sokak köpkesi garip gibi hissettirdi ahshahsahaha

Ölüm güzel şey,budur perde ardından haber…
Hiç güzel olmasaydı ölür müydü peygamber?

Evet arkadaşlar müjdeler olsun ki ölüm ölmüştür. Bundan vakit ölüm yoktur, sonsuz bir diriliş kalmıştır avuçlarımızda. Bir avuç deli(!) ölüme kıymıştır. O haşmetli ve bir o kadar korku salan ölüm boynunu bükmüş saygı ve minnetle can vermiştir.