bir şey itiraf et

hmbrgr'de sosları renklerine göre dizip o sırada yiyorum

Dönem 3'ümün pandeminin ilk senesine denk gelen dönem 3 olmasını çok isterdim
Bizim 12. Sınıf olduğumuz seneki

Buranın bu kadar küçük kalması bazen canımı sıkıyor.
İnsanların buraya karşı bu kadar ilgisiz olması da biraz manasız..
Yaş ilerledikçe(ilerlemiş yas da 21 hahaha) insan yakın arkadaşlarına daha bir bağlanıp yakın oluyor ama arada farklı kişilerle de kahve içmek istiyor.
Vallahi yakın arkadaşlarımdan çok memnunum.
Bu sene astım atağı geçirirken arkadaşım aldığı gibi hastaneye götürdü beni,babam yetişene kadar ohoooo
Neyse babam gelene kadar da başımda bekledi sağolsun. Hani ben böyle iyisine denk geleceğimi düşünmezdim daha birbirimiz için yaptığımız çok şey var da beni en çok etkileyen şey bu..
Dediğim gibi yeni insanlar keşfetmek çok güzel olabilirdi ama kimse gelmiyor buraya:)
Şöyle de bir link bırakacağım:
https://eksisozluk2023.com/entry/147616731

Her ne kadar kötü insanlarla karşılaşsam da iyi insanların sayıca çok olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum.

Neden mi?

Ben aramazken karşıma çok iyi insanlar çıkıyor ve arkadaş oluyorum. İyi insanlar çıkıyor ve yine arkadaş oluyorum. İçimden bir ses bana diyor ki:çok samimi olma ki,bozulmasın. Dinliyorum o sesi ve tatlı tatlı devam ediyoruz.

Bazı insanlar oluyor,çok tatlı. Onlarla dost oluyorum. Diyorum ki iyi ki varlar. Bana çok iyi geliyorlar,umarım ben de iyi geliyorumdur.

Arkadaşlığimın bittiği kimse için "o kötü" demek de istemiyorum artık. Kötüydüyse ben niye arkadaş oldum? Sadece artık Birbirimize iyi gelmiyorduk. Ki zaten son sözünü söyleyene bile "ne olursa olsun kapımı çalabilirsin." Derim hep. Onunla tanışırken kendimde olmayan birçok yönü görmüşümdür. Hukukumuz var sonuçta:) umarım yolu benimle ayrıldıktan sonra daha da mutlu olur,ben de kötü değildim o da değildi. Sadece birbirimize iyi gelmiyorduk diyorum.

İçim,iyilerin daha çok olduğuna inanmak istiyor.

Çok yoruluyorum usta rafa kaldırdığım envai çeşit mülazımlar evvelinde ısıtıp erittikten sonra komşulardan başlamak kaydıyla dağılıma çıkmayı bekliyor. Komşuluk hakları önem arz eder, istemiyor olsaydım bile yüz yüze bakıyoruz sonuçta ki bunlar hakikat işi usta.
Bozulmaya yüz tutmuş türlü türlü kardeşlerin gönül alma meşgalesidir belki de...
Yüz yüze bakmanın belki de konuşabilmenin ne büyük lütuf olduğunu mahşerin üç atlısı kod adıyla bir yılı aşan süredir gizli faaliyet yürüttüğümüz kuruluşumuzla geçenlerde bir daha öğrenmiş olduk ve artık kendimizi açık etmeye karar verdik yüz yüze insanlara ulaşabilmeyi amaçladığımız bu kuruluş en nihayetinde insanlığın mütekezzib yüzüyle karşılaşması çok da uzun sürmemiştir. Kuruluş olarak yaptığımız işin büyüklüğünün farkındayız ve zamanımızın değerini gözümüzün önünden asla çıkarmayız. kanaatsiz, ikna gerektirmeyen konuşmalara açığız...

Zekâm bana yük, farkındalığım daha da büyük bir yük. Her şeyin bu kadar madde üzerinden döndüğü bir dünyada bu akıl ve onun getirileri bana çok büyük bir yük.

siz hiç şeyi yaşadınız mı? yazarın adını görünce beğeniyi geri almak :d

Kriterlerimi ve ideallerimi mutluluğumun önüne koydum. Mutsuzluktan şikayet etmeye hakkım yok.

İnsanlarla yolumu ayırırken kalp kırmamak için elimden geleni yapmaya uğraşıyorum çünkü kırdığım kalplerin her biri bana yük oluyor.

Bir anlık öfke sonucu kırmak maksadıyla şahsına yönelik sarf edeceğim bazı sözler belki o anda içimi soğutacak ama uzun vadede kalp kırdığım aklıma gelip duracak..

İtiraf bunun neresinde? İşte ben de birkaç defa kibrime yenik düştüm ve kırdığım kapler bana içsel birer yük oldu.

Söylediğim her şeye her an dikkat etmem gerekir çünkü çevremdeki insanlar bana kırılır ve bunu bana söylerler. Üzgün zamanlarımda bile ağzımdan o üzüntüyle çıkan kelimeleri cımbızlayıp önüme koyup üzüntümü katlarlar. Bana çözülecek yeni bir sorun çıkarıp kendime olan nefretimi arttırırlar ama ben yapmam, onlara kırılırım ama söylemem, özellikle onlar üzgünken bana söyledikleri şeyleri alttan alırım ama onlar yapmazlar çünkü onlar kadar kırılgan olabileceğimi fark etmezler. Yalnızım ve gitmek istiyorum dediğimde “Ayrılmayalım.” der ve üzülürler ya da öyleymiş gibi yaparlar. Sizi seviyorum ama sizinle yaşamak çok zor, insanlar çok zor ve ben çok yoruldum.

Yazdıklarımdan çok, yazarken ctrl a + delete yaptığım entryler var

En son ne zaman mutlu uyuduğumu unuttum, mutlu uyumak nasıl bir şeydi? Ben onu da unuttum.

Arkadaşlarımın son nöbet cart curt yazılarına benim internlüğümüzün son gününde nöbetçi olmam şokuyla karşılık vermem…
Allahım sen son gün yeni internlere devir yapacak taze doktorların da Rabbisin. :))

Kafamda bir huzur tasarısı var. Huzur bir his mi, olay mı, olgu mu tam bilemiyorum ama kafamda huzurun tanımını yaptığım çok basit bir an var. Gece tam yatacakken kar yağmaya başlıyor ve ben o an bulunduğum evde sevdiğim insan(lar) varken evin önündeki yokuşa bakıyorum. Kendimi böyle bir ânın içine oturtunca 5 yaşımda ıhlamur ağaçlarının olduğu yokuştan yukarı çıkarken ve bir yandan da meyveli yoğurt yerken hissettiğim o hisse benzer şeyin bir benzerini, huzuru, hissedeceğimi tahmin edebiliyorum.

İlmek ilmek uğraşarak verdiğim kiloların birçoğunu pediatri stajında aldım.

Üzülmedim,şaşırtıcı kısmı bu.

Gazi'de son sayılı günlerimi yaşıyorum. Bugün karede hastaneye karşı kahvemi yudumlarken içimi bir hüzün kapladı. Bazen eve dönmek evi terketmekten daha zor geliyor insana.

Olmayacağını bildiğim ve gerçekten olmadığında üzüleceğim bir şeyi istiyorum(yine).

Ara ara eskiden ne güzel mutluydum diye düşünüyorum, sonra eskiden yazdığım şeyler önüme çıkıyor ve hep böyle olduğumu daha da kötüsü hep böyle olacağımı fark ediyorum.

Bugün bu sözlükte okuduğum bir entry sonucu;dışarıda da tanıştığım birinin zamanında bana karşı sergilediği tutumun şahsıma yönelik olduğunu sanıyorken tamamen onun içsel yükleriyle alakalı olduğunu bir kez daha görmek rahatlamama değil,aksine dehşete düşmeme sebep oldu.

Artık daha minnoş ve daha sertim.

“Ben geldim” demeyi o kadar isterdim ki.
Artık yarım bırakılmış bir hikayeden alıntı olmakla yetinecek bu beden.

Eskiden üzüntüm öfkeye dönüşürdü artık öfkem bile üzüntüye dönüşüyor.