bugün sizi mutlu eden şey

az önce bir kitap alıntısına denk geldim ve kitap tanıdık geldi, okumuşum. kinyas ve kayra kitabı. gidip bulayım dedim. arkadaşım kesin altını çizmiştir bu sözün.

lisede çok yakın bir arkadaşım vardı. bir dönem çok depresifti ve gerçekten intihar etmeyi düşünüyordu. kitabın ilk sayfasında yazdığı üzere onu intihar etmekten ben vazgeçirmişim. o ilk sayfaya benim için çok uzun ve anlamlı bir yazı yazmış, daha sonra doğum günümde de bana hediye etmişti. en sevdiği kitapmış. okurken de kendisini etkileyen cümlelerin altını çizmiş, çizdiği sayfaların sayılarını da ilk sayfaya yazmış (23, 84, 155, 179 gibi). kitabı okurken altı çizili cümleler beni gülümsetmişti. daha sonrasında çeşitli kötü olaylar yaşandı ve bizim arkadaşlığımız lise son sınıfla beraber bitti ama bu hediye her şeye rağmen aldığım en anlamlı hediye olarak kaldı. o alıntıyı görünce aklıma arkadaşım geldi. bi baktım doğum günü 22 ocak ve biz 21 ocaktayız, madem durum böyle yazmamak olmaz dedim.
yazdım ona, hem doğum gününü kutladım hem de bu tesadüften bahsedip hediyesinin her şeye rağmen benim için çok anlamlı olduğundan bahsettim. çok iyi hatırladığım bir insan değil artık ama çok iyi zamanlarımız olmuştu en azından diye.. hem ben mutlu oldum, hem de o mutlu olmuş. aradı az önce beni konuştuk biraz.
insanları iyi hatırlamayabiliriz ama o insanlarla olan anılar her şeye rağmen bizi mutlu edebilirmiş. konuşunca da anladım, bizden daha öyle bir ilişki çıkmaz ama en azından birinin bir zamanlar bana bu kadar değer vermesi ve emek harcadığı bir hediye vermesi, o kişinin hayatını etkilemiş olmam... bunları bugün hatırlamak beni mutlu etti.

not. intihardan kurtaran ben değilimdir, kendi istemiyormuş ki etmemiş belli ki.
edit: intihardan kurtaran ben de olabilirmişim. bu son 1 yılda inanılmaz çöküntüler yaşadım ve en son yaşamak istemediğim, yok olmak istediğim bir dönemim oldu ki şu an hala tam atlatabilmiş değilim. bir gece yaşadım ki gerçekten yerimden kalkıp banyoya gitseydim keserdim bileklerimi babamın jiletiyle. yanlışlıkla hayatta kalırsam bileklerim mahvolmuş olur cerrah olamam gibi düşünceler dolandı tüm gece kafamda. nası ölsem diye düşündüm arabanın önüne mi atlasam, overdose mu yapsam... neyse işte o gece de atlatıldı. istemeye istemeye atlattım o geceyi de. şu an biraz daha bağlanabildim hayata ama uzun süredir bir anlam arıyordum. insan bu anlam arayışındayken her şeye tutunabiliyor. biri bana benim için yaşa dese oh be buldum tamam bunun için yaşayacağım derdim. daha geçen gün bi arkadaşım bana ama iyi ki hayattasın dedi. birinin iyi ki demesi çok özel geldi o an ki kimleer var diyecek, ağladım hemen oracıkta. ne için yaşamalıyız sorusuna gelirsek de, bunu bi arkadaşımla şakalaşırken buldum herhalde. paylaşıcan abi dedim bu hayatta her şeyi paylaşıcaksın yoksa hayat olmaz o dedim. donakaldım sonra. o günden beri bu mu acaba diye düşünüyorum. yanında ağladığım arkadaşım da bana, seninle konuşurken buldum ben de dedi. nahif insanlarla tanışmak için yaşıyorum ben herhalde dedi. bu iyi insanları bulmaya, tanımaya bayılıyorum dedi. ben de katıldım sonra, son nefesimize kadar nahif insan arayışında olacağız o zaman dedim. hep bir umut huzur verici, hayran olunası insanlarla tanışmayı bekleyeceğiz dedim. bu sebeplerin var olduğunu önceden de biliyor oluyor insan ama inanamıyor. ben her şeyden vazgeçmiştim. annemi ne kadar üzeceğimi gözüm görmüyordu. ertesi sabah uyanmak istemediğim için saatlerce yatakta dümdüz durduğum sırada arkadaşım kendime bir şey yaptım sanıp ağlama krizlerine girmiş bunu sonradan öğrendim, o bile nasıl etkiledi beni. sağlıklı düşünemiyorsun ki. umarım gittikçe daha sağlıklı düşünmeye başlarım. henüz tam o noktada değilim biliyorum çünkü. ama adım attım. becerdim.
edit2: arkadaşlar başardım. hayatta ups and downs olsa bile, ben şu an mutluyum. mutluyum ve hayatımı seviyorum, kendimi seviyorum. kendimle şimdiye kadar kurabildiğim en güçlü bağı kurdum. bu bozulabilir tabi her an, ama yine de biraz kendime güveniyorum ya. kendi sırtıma yaslanmayı öğrendim çünkü. ben sadece kendimle varım bunu hiç bu kadar yoğun hissetmemiştim. kusurlarım var ama ben kusurlarımla da varım. ben iyi ki varım. bunu okuyan insanlar da umarım az çok böyle hissediyordur. çok zor oldu bu evreye gelmek ama cidden nasıl oldu bilmiyorum, oldu öylece. bu bir iyileşme hikayesi oldu. suicidal bir insandan kendine loverının gözünden bakabilen, kendine aşkla bakabilen ve anda yaşamaya çalışan birine döndüm. bu durum daha da iyiye gider hatta diye umuyorum, tabii ki hala en iyi halimde değilim, ama bir daha o en kötü halime düşmeyeceğimi biliyorum. ha belki daha kötüsüne düşerim ama bir şeyler yine de farklı olur çünkü bir şeyleri atlattım ben. öğrendim. aşk aradığım bi dönem vardı yana yakıla (asla da aramayı bırakamam herhalde bu benim kişiliğim falan) o dönem kendimi çok sorguladım yalnız olmaya dayanamıyor muyum, kendimle tek kalamıyor muyum, kendimle ilişkim nasıl falan diye. sonra müzik açıp dans ediyorken evde tam aynanın yanından geçiyordum ki bir saniye içinde kendi gözlerimi gördüm. kahverengilerini sadece. çok seviyorum dedim ben kendimi o an, o yüzden asıl, paylaşmak istiyorum. birini isteme sebebim kendimi paylaşma isteğimden geliyor. dolup taşan sevgiyi paylaşmak gibi. o an o gözlerimin görüntüsünü paylaşmak gibi. ne güzelmiş dedim kahverengisi. gözlerim ne güzelmiş. bunu görmeliydin şu an dedim. belli birine değil, birine sadece. anneme sonunda "anne ben mutluyum ve kendime ağlamadan kendimi seviyorum diyebiliyorum" diyebilmek beni çok duygulandırıyor. gururlandırıyor. çok zor zamanlardan geçtim. geçtik. zaman gerçekten gerekliymiş. zor zamanlar yaşayan birileri varsa oralarda bir yerlerde, her şeyin 180 derece değişebildiğine inanabilirsiniz. sizi bile şaşırtır. zaman bazen gerçekten de ilaç. tutun kendinizi sevdiğiniz birini tutar gibi. bunu kendine hiç yapmıyo insan. zorluklar geçiyor. hepimiz mutlu olmayı hak ediyoruz. olucaz da. :')

sevgili yazarlar biraz önce kahvemi içerken dökülen şekle bakıın. güzel bir gün oluyor çok şükür, içimin enerjisi dışarıya da yansıdı. sevgiler, saygılar...

(yazar: rosros94) ile millet kütüphanesine gitmek:') ve aşı için randevu almak 💉
edit: bir saat önce aşımı oldum, mutluluğum ve umudum arttı :')

Kargocu abinin benim yerime kargoyu anneme teslim etmesi üzerine beni sorması. Nasıl iyi mi hasta falan değil mi diye. Tanışmıyoruz ama yine de merak edilmek mutlu etti bugün beni.

Ey sözlük ahalisi! longislandmedyumu artık bir unvana sahip "stajyer doktor"

Stajyer doktor olmam.

kedimin eve geri dönmesi. birkaç gün önce bir entrymde kedimin kaybolduğunu söylemiştim. çok şükür ki artık kayıp değil, bebeğim eve geri döndü. benimle birlikte kedim için endişelenen, kedimi bulacağıma dair beni sürekli motive eden ve bana destek olan tüm yazarlara sevgilerimi ve teşekkürlerimi sunuyorum.

Gece burada kar yağmıştı. Ben de sabah evin küçük odasının penceresinden dışarı bir göz atayım diye bakarken bizim evin oradaki ilkokulda kar topu oynayan çocukları gördüm. Hayattaki her türlü sıkıntıya meşakkate musibete acıya |inat gülerek oynuyorlardı güzel çocuklar vakitleri daha varken

Son zamanlarda tıp okumaktan artık yorulduğum için yakındığım çok olmuştur aynı şekilde yakın çevremdeki arkadaşlarımdan da sıkça bunu işitiyordum ancak bugün derste hocamızla çok güzel sohbet ettik konuştuk, kendi çocuklarının da bizim yerimizde olmasını çok istediğini, çok güzel bir mesleğe sahip olduğumuzu söyledi özellikle kadın bir doktor olmanın çok onurlu, gurur verici olduğunu, kısacası iyi ki bu yolda olduğumuzu hatırlattı, ihtiyacım olan toparlanmaya, bu yola başladığımdaki isteği geri getirmeye buradan başlayabilirim :))

Hala hayattayız ve yıldızlar gökyüzünde, hala parlak ve hür.

Scrubs ile otobüse binmistim okuldan dönerker. Ayaktaydım. Önümde oturan kişi kalktı ve ben de oturmayınca yanımda ayakta duran adam oturmam için eliyle işaret etti. Ben de "yok siz buyrun" dedim. Adam "yok siz oturun zaten çok yorulmuş olmalısınız" dedi, ben de teşekkür edip oturdum:')

Bu aslında çok küçük bir olay ama hep kötü şeyler duyunca küçük de olsa iyi bir şeyi yazmak istedim.

Annemin yemekleri, kardeşimin “seni yemeğe çağırmayı özlemişim” demesi, kuşlarım Fındık ve Tesla'ya kavuşmam, lise arkadaşlarımla hasret gidermem ve lise arkadaşımın bana kolye hediye etmesi.
Yılı daha mutlu kapatamazdım.

Yeni arkadaşlar edindim bugün. Çoook hoş bi gündü. Gezdik, bowling oynadık, okey oynadık şahaneydii. Bowlingde ben kazandım bu arada ihihihih. Son zamanlar karamsar düşünceler üzerimde dolaşıyordu ama kafamın uyuştuğu insanlar bulmak, onlarla bir şeyler yapmak... daha ne isteyebilirim kiii canlarr :))

2 ay falan oldu onko serviste bir hastayla epey ilgilenmiştim. O ara nöbetlerim üst üste denk geldiği için beni sık sık görüyorlardı zaten. Eşi de kendisi de çok tatlı insanlardı. Canı yansa bile "olsun, siz hizmet ediyorsunuz. Kaç saattir buradasınız, yoruldunuz." derdi. Neyse amca taburcu oldu ben de dahiliyeyi bitirdim. Geçen günlerde amca tekrar servise yatmış bir nedenden ötürü. Beni sormuşlar. Selam da göndermişler. Bu beni baya mutlu etti. Yaşlı teyze ve amcaların favori intörnü olduğumu söylemiştim değil mi :)

Börek yapmak için hamur yoğurdum ve sonra da böreğin içine koymak için bir karışım hazırladım. Annem hamurumu açarken "aferin, hamurun çok iyi olmuş." dedi. Kıvamını filan çok beğendi. Sonra hazırladığım karışıma baktı ve dedi ki "bu da çok iyi görünüyor."
Bu arada annem gerçekten güzel yapmışsam "aferin, güzel olmuş." der yani üzülmeyeyim diye öyle bir şey söylemez. Demek ki gerçekten güzel yapmışım.
Bir de şey, normalde hamur yoğururken annem malzemelerin hepsini kendisi koyuyor, ben sadece karıştırmış oluyorum. Ama bu kez hamurun her şeyini ben hazırladım. Koymam gereken her şeyi kendim koydum yani. Her şeyiyle benim hamurum olmuş oldu. 🥰
Henüz pişirmedik ama bence tadı çok güzel olacak. 🤗😇

çok sevdiğim gazoza kavuşmak <3
(bkz: zafer gazoz)

2,5 aylık yeğenim. “Nabeeer?” dedim, ses tonumdan hoşlanmış olacak güldü :) Zaten tombik yanaklarını ısırmamak için zor tutuyorum kendimi, azıcık daha büyüse de kollarını bacaklarını yesem😂

internetimin çekmesi :)

yoğunluktan dolayı 2 aydan daha uzun bir süredir göremediğim arkadaşımı nihayet gördüm. aslında talihsizliklerle dolu bir buluşma oldu. piknik yapmayı planlamıştık, çok şiddetli bir şekilde yağmur yağdı. o kadar şiddetliydi ki arabanın sileceği kırıldı, onu halletmeye çalışırken yağmurda ıslandık. yağmur bir türlü dinmeyince arabanın içinde piknik yapmak durumunda kaldık. ama her şeye rağmen çok keyifliydi. onunla paylaşmak istediğim şeyler vardı ve anlattığımda beni anladığını hissettim, zaten anlamayacağını düşünsem anlatmazdım orası ayrı bir konu. neyse işte biraz ağlamalı biraz gülmeli, aklımdaki şeyleri anlayan birisiyle paylaşmak beni rahatlattı. uzunca bir süre sonra yağmur dindi, birazcık yürüyüş yaptık. planladığımız şekilde gerçekleşemeyen bir buluşma da olsa çok iyi geldi gerçekten. iyi arkadaşlar iyi ki varlar.

(bkz: çsye sandalye takviyesi)

Yarın ankaraya gidecek olmam beni mutlu etmeye yetiyor. İnsan okula gitmeyi sözlüye girmeyi özler mi ya. Bu şehir insana sözlü gecesini bile özletiyor ne haldeyim siz düşünün.

Çok sevdiğim bir arkadaşımı gördüm uzun süre sonra, uzun uzun konuştuk öyle bir rahatladım mutlu oldum ki yurt odamdan yazıyorum ama onun sayesinde evimde gibi hissediyorum kendimi

biberli ekmek çok mutlu etti beni, dün de şalgam yaşatmıştı aynı duyguyu, seviyorum kerataları

İki saat aralıksız ders çalıştım ve bundan keyif aldım. İnanabiliyor musunuz ya?!

çooook uzun zaman önce hindistan cevizi kabukları biriktirmiştim. zamanım olduğunda bir şeyler yapacaktım kabuklarla. yaratıcı bir şeyler yapmak için yeterince zaman ayıramayınca en azından saksı olsun dedim. birkaç farklı parça vardı, saksı yapmaya en uygun şekle sahip olan parçayı boyadım önce, sonra beğenmedim, boyasız sade halinin daha estetik durduğunu düşündüm o nedenle en güzel parçam çöpe gitti. parçalardan biri o kadar kırıklıydı ki onu kullanamam diye düşünürken bir baktım babam tel gibi bir şey kullanarak birleştirmiş kırık yerlerinden, o kadar estetik olmuş ki. dik durabilmesi için bir platforma ihtiyacı vardı tabi, kamış kullanarak bir platform yapmış bir de. saksının bir bitkiye ihtiyacı vardı tabi, gidip çok sevimli bir kaktüs seçtik annemle. yanına da minnak bir süs aldık mantar şeklinde. öyle sevimli ki. babama hediye ettim tabi kaktüsü, iş yerinde masasının üstüne koysun ve sürekli beni hatırlasın diye aahahhaha. kaktüsümüzün ismini "tiny dancer" koydum, babama da söyledim adı bu diye. tiny dancer bugün babamla birlikte gitti, yerine güzelce yerleşmiş. babam bana fotoğraf attı. her şey zaten çok güzel, çok mutluyum ama babamın saksının üstüne "tiny dancer" diye yazması ve altına da dans eden bir kız çizmesi beni acayip mutlu etti, hem komik hem aşırı tatlı. şeker komasına girmişim gibi hissettim. bakın hanımefendi şu şekilde:

Hava inanılmaz güzeldi, arkadaşımla millet'ten metroya kadar yürüdük ve kendimi buraya ait hissettim.
Bir şey daha oldu ama nasıl ifade etsem bilemiyorum, kelimelere dökemedim. Dönüşte de azıcık kedi sevmiş olabilirim :)

Oda arkadaşım evine gitti ve en az bir hafta yok. Allahım ne yapsam lokma falan mı dağıtsam napsam ya!

Öyle bir şey kii hem çok mutlu oldum mutluluktan ağladım hatta ama hem de yine üzüldüm. Olsun ölüm var ölüm. Çok şükür...

Henüz yok ama bekliyorum.

Son on dk'da ekstrem bir şey yaşamazsam bu şey benim için hiç olmadı demektir.
Edit: olduuuu!!!