insanın evi

Yer değil zaman değil, sadece başka insanlardır ki bu insanlar benim için 2 tanedir.

İlk kez komite sonrası eve gelmiş olduğum için değerini daha da anladığım, gerçekten kendim olduğum yerdir. Tüm benliğim orada açığa çıkar. Deliliğimi sadece evdekiler bilir. Çocuksu hallerim onların yanında belirir. Evdeyken nazlı biri olurum. Dışarıda her ne kadar "her şeyi ben tek başıma halledebilirim." Diyorsam evde de bir o kadar "ben küçük bir çocuğum." Moduna girerim. Bu dünyada olabileceğim en rahat yerdir. Mesele evin kendisi değil de içindekilerdir. O kişilerle bambaşka bir yerde olsam yine evim gibi hissederim.

sevdiklerimin içinde olduğu yerdir. Nereyi seversem evim oradır.

İnsanın, karakterinden ödün vermediği yerdir.

Ait hissettiği yerdir. Lisede yurtta kaldığım zamanlar hiçbir yer evim değilmiş gibi hissetmeye başlamıştım. Çok kötü bi duygu gerçekten. Neresi olursa olsun insan bir yere ait olmalı. Ait olmayan insan kaybolur. Kendinden de dünyadan da uzaklaşır. Bir daha böyle hissetmemek ümidiyle..

“Mekan gelir geçer. İnsanın evi bir başka insandır.”

çeşit çeşit düzensizliği bir araya getirip kendine bir düzen oluşturabileceği ve düzensizliklerden meydana gelen bu kendine has düzeni kimseye hesap vermeden, rahat ve özgürce yaşayabileceği yerdir.

Yabancılık hissetmediği bir çevrede barındığı bir alandır yada yabancılaştığı toplumdan kaçıp sığındığı bir liman.

buzdolabını açıp istediği her şeyi yiyebildiği yerdir

huzurla tuvalete gittiği yerdir. Üzgünüm, romantize edemedim, salt görüşüm budur:))

huzuru bulabildiği yerdir..