küçükken ne zannederdiniz

Filmlerdeki kötü aşağılık durumların ve karakterlerin gerçekte olmadığını, hiçbir insanın kötü olmayacağını sadece eğer mümkün olsa nasıl olur diye rol yapıldığını sanırdım meğer taklitler aslının yanından bile geçemezmiş
Fark etmem 12 yıl sürdü :)

allah'ın cinsiyetinin olduğunu. anneme sorup olmadığını öğrenince yalan söylüyorsun diye bağırıp kendimi odaya kapatıp "annem bana neden yalan söylüyor var işte" diye ağladığımı hatırlıyorum ahahhshahasha

Dejavu yaşadığımda korkardım çünkü bunu bana özel bi “geleceği görme yeteneği” zannederdim. Yalnızca peygamberler geleceği görebildiğine göre bana da yüksek ihtimalle peygamberlik verilecekti ama daha yaşım tutmuyordu biraz daha beklemeliydim. Tek kadın peygamber ben olucaktım ya kesin tuvalete ekmekle girdiğim için olamadım.

"Küçükken çok inanmıştım, eğer çok istersem her şey mümkün, inanmak zor değil." demiş Pinhani. :)

Ankarayı çok güzel bir yer sanardım

●Üniversitede harika bir aşk yaşayıp onunla evlenebileceğimi sanardım ama gelin görün ki kitaplardaki imkansız ve bir o kadar da mucizevi şekilde mümkün aşklar gerçek hayatta sadece imkansızmış,bir de acı doluymuş.sevmek her şeyi çözer sanardım ama hiçbir şeyi çözmezmiş.
●İyi bir insan olmaya çalışmak da bir boka yaramazmış çünkü iyi niyetle çıktığımız yollarda birilerinin kalbini her halükarda kırabilirmişiz ve özür dilesek de bir şeye yaramazmış çünkü bazı şeylerin gerçekten telafisi yokmuş.
●savunduğumuz değerlere ters düşebilirmişiz çünkü bizler de beşermişiz,şaşarmışız.kadınlar ve çocuklar bu hayattaki tek hassas noktam diyebilirim ancak aylar önce eskiden yoklamada bir altımda bulunan arkadaşıma gerçekten hiç istemeden saygısızlıkta bulundum.(biraz da özeleştiri)özür diledim ancak telafisi yok ve açıkçası bunun ağırlığı bana yetti.(yanlışlıkla overshare saatim gelmiş sorry)problem şudur ki:o arkadaşımı gerçekten severdim.yaptığım şeyin bana yapılmasını kabul eder miydim diye defalarca sordum,cevabını da verdim ama herkesin tutumu elbette farklıdır.