küçükken ne zannederdiniz

kolun kırılmasını bulaşıcı hastalık zannederdim çünkü çevremdekilerin hep kolu kırılıyordu benim ne zaman kırılacak diye düşünürdüm :))

peygamberimizi minare zannederdim allah affetsin.

Fatih ürek'i fatih yürek sanırdım
Emre Belözoğlunu Emre Belezoğlu sanırdım

mutfaktan akan suyun temiz, banyodan akan suyun kirli olduğuna inanırdım.
-hala da aklım almıyor bu arada nası aynı su olabilir-

Kedi ve köpekleri aynı tür hayvan sanıyordum. Köpekler o türün erkekleri, kediler ise dişileriymiş gibi gelirdi bana.

yıllarrrr önce misafirlikteyken ev sahibi türk kahvesi yapacaktı herkese.işte soruyor:"içer misiniz?nasıl olsun kahve?orta?sade?" sonra ben " ben de içmek istiyorummmm." dedim.teyze de :"aaaa olmaz!çocuklar türk kahvesi içerse bıyıkları çıkar." demişti :/
epeyce uzun bir süre türk kahvesi içenlerin bıyığı çıkar sandım :(

hurdacıların, eskicilerin ve overlok makinesi ile mahalle mahalle dolaşan insanların çocukları kaçırmaya çalıştıklarını zannederdim. mahallede oyun oynarken anonslarını duyunca köşe bucak kaçardım:D

Lise hayatının disney channeldakiler gibi olacağını :(

Anneler her şeyin en doğrusunu bilir ve yapar sanardım. Annemin falsosunu farkettiğim ilk sefer yıkılmıştım.
Not: ilk falsosu dedikodu yaptığını farketmemdi. 5 yaşında falandım. Birinin hakkında konuşup sonra o kişiye gayet normal davranması çocuk aklıma hiç yatmamıştı.

Dublajlı filmlerde ağızların konuşulanla aynı olmadığını görünce, oyuncuların anlamsız cümleler kurduklarını ve arkadan başkalarının kağıttan bakarak senaryoyu okuduğunu düşünürdüm. Yabancı dillerin varlığını öğrenene dek uzun süre böyle devam etti bu inancım.

Yeleli aslanlara aslan, yelesizlerine de kaplan dendiğini sanıyordum

Kuru yük gemilerini suda yüzüp ıslanmayan gemiler zannederdim.

rüzgarlı bir havada şemsiyem uçunca annem peşine düşmüştü. panik içinde anneme boşver gitme diye bağırmıştım çünkü annem el kadar çocuk şemsiyesini yakalarsa rüzgara kapılıp uçabilir, kaybolabilir sanıyordum :)

annemlerin ilaçları daha iyi olmak için içtiğini biliyordum ve ben de onları içersem benim de daha sağlıklı olacağımı zannetmiştim. hatta annemin şeker ilaçlarından birkaçını alıp komşumuzun çocuğuyla içmiştik -bizimkilerde gördüğüm gibi günde 1 tane-
işte bu yüzden ilaçları çocukların erişemeyeceği yerlere koymalıyız gütfsözlük.

Ezanı allah okuyor zannederdim hatta gökyüzündeki ay dedenin bizi takip ettiğini görünce onu da allah sanmıştım

Hiç ölmeyeceğimizi.

Açılın, yine bir geri zekalılık örneğiyle karşınızdayım:
Annem ve babam öğretmen, haliyle birkaç şehir ve ev değiştirdik. Ben küçükken tam bir samanyolu tv izleyicisiydim, hani şu en sonunda cennet/cehennemi gösterdikleri filmler vardı ya işte ben onları gözümü kırpmadan izlerdim. Oralardan mı etkilendim bilmiyorum, yeni taşındığımız her evde ilk birkaç aylık süreçte banyodaki suyun ölüleri yıkadıkları su olduğunu düşünürdüm, bu yüzden o birkaç aylık süreçte beni banyoya sokmak çok zordu.
Eminim annem ve babam için de çocuklarının bu denli geri zekalı olduğunu kabullenmek çok zordu...

Kaldırım mühendisliğinin gerçek bir meslek olduğunu zannederdim.

Eli kıllı bir canavarın var olduğunu sanırdım. Geceleri uyumayan odasından çıkan çocukları yediğini de sandığım doğrudur :/

En başarılı öğrenciler, okul birincileri gibi kişilerin öğretmen yapıldığını zannediyordum. Çünkü şöyle bir algı vardı bende: bizim öğrendiğimiz konuları yalayıp yutmuş, bitirmiş, üstüne bir de anlatıyor. "Yok artık! bu hoca aşmış olmalı." diyordum. Tercih yapma sistemini sonradan öğrendim tabii.

Gerçek bir " trafik canavarı " olduğunu ve arabaların önüne çıkarak onların kaza yapmasına neden olduğunu zannederdim. Meğerse o canavar insanların kendisiymis.

Hoşça kal'ın “hoş çakal” olduğunu.
Uzun bir süre bunun üstünde kafa yordum, insanların vedalaşırken neden birbirlerine çakal dediklerine anlam veremiyordum.

Yemeklere isimlerini Atatürk'ün koyduğunu sanırdım

On sekiz yaşına basan her bireye devlet tarafından imza verildiğini.
Bu yüzden imza çalışmalarım biraz geç yaşlarıma kaldı, devletin bize imza vermeyeceğini öğrenmek ayrı bir travma…Daha fazla konuşamayacağım.

Bayaaaaa bir küçükken radyonun içinde minik insanların olduğunu ve müzikleri onların yaptığını düşünürdüm.

Dünya'nın küçük olduğunu bu yüzden her şeyin büyüdükçe daha kolay olduğunu.
Çok büyümedim ama dünya büyükmüş, her şey daha da zorlaştı.

Kışın sabahın erken saatlerinde uyandığımda hava hâlâ karanlık olduğundan, gece okula gittiğimi zannederdim.
Bu, bana özel bir durum değil. Birçok çocuk bunu mutlaka sorgulamıştır, şimdi daha geç aydınlanıyor malum saat dilimimiz olması gerekenden farklı, artık daha çok çocuk bunu soruyordur diye düşünüyorum.

Oyuncular öpüşmüyorlar da montajla birbirlerine yaklaştırılıyorlar sanıyodum çünkü nasıl sevmedikleri birini öpsünler öyle şey mi olur ahxbshwb

İkinci elin sadece bir kez sahip değiştirmiş şeyler için kullanıldığını. Yani a kişisi sıfır bir araç aldı, onu b kişisine sattı. B kişisi ikinci el araç almış oldu. Sonrasında B kişisi C kişisine aracı sattı. Küçük ilele'ye göre C kişisi “üçüncü” el araç almış oldu.

herkesin kendine özel bi allahı var sanıyodum, yoksa herkesi aynı anda nası görebilir ?! büyüyünce doğru olmadığını anladım neyse ki :p
allah sayısını 1'e kadar düşürdüğümde ise başka sanrılar başladı. "allah izin verirse" lafını duyunca gerçekten göğe doğru arabayla çıkıp allahtan izin alıcaz sanıyodum
bir de allahı erkek sanıyodum. yüklenmeyin arkadaşlar 6 yaşında, ataerkil bi toplum üyesiydim