kaleidoscope

Belki demiştim. Belki biraz çıkmış olur demiştim. 1 tane vardı sanırım. Onun dışında final ve komite çıkmışlarına asla benzemeyen tamamen baştan yazılmış sorular vardı. Yıllardır öğrenmemiz için önem verdikleri bilgileri yenileriyle değiştirmişler. Ya da canları önemsiz ayrıntı sormak istedi. Bilmiyorum.

ARTIK NEFRETLE DOLUYUM. GEÇEN KOMİTE SINAVDAN İKİ GÜN ÖNCE 6 DERS FARMA İŞLEMİŞTİK BU YÜZDEN BİR SÜRÜ İNSAN FARMADAN BARAJ YEDİ VE BUGÜN BİR DUYURU GELDİ. DÜN İŞLENMEYEN İKİ FARMA DERSİ SINAVDAN İKİ GÜN ÖNCEYE ALINMIŞ. DERSLERİ FORMALİTEDEN Mİ YOKSA ÖĞRENMEK İÇİN Mİ GÖRÜYORUZ ANLAMIYORUM. (AÇIKLAMA: BU ENTRYNİN TAMAMI BÜYÜK HARFLERLE YAZILMIŞTIR)

Kesin biri yazmıştır demiştim ama yazılmamış.

İnsanı sevdiğin kişi tarafından sevilmek de güzelleştirir.

Normalde böyle romantik şeyleri sevmem ama bunu gözümle birçok kez görünce gerçek olduğunu anladım.

Her gittiğimde havale geçirdiğim kütüphane. İlk zamanlar ortamın sıcaklığından dolayı yandığımı anlayamamıştım, covid mi oldum acaba diyerek çift maskemi takıp koşarak eve gitmiştim.

Saat başı "dıt dıt dıt dıt" diye kronometresi ötenler. Her kütüphanede, her gün varlar.

1990'lar aradı, tasarımlarını geri istiyorlarmış.

Ağrı kesici. Geçmeyen, hayatınıza yayılmış ve asla anlamlandıramadığınız ağrılarınız oluyorsa ilaçtan sonra "Oha normal insanlar nasıl yaşıyormuş, yaşamak böyle bir şey miymiş?" diyorsunuz.

Çocukluğumdan beri sahip olmak istediğim isim. El yazısıyla yazması ve söylemesi çok güzel. 18 yaşıma girince belki adımı değiştiririm olmadı kızım olursa adını koyarım diyordum, Leyla'lar alık olur diye vazgeçirdiler.

Aaaa bu başlığı görmeyi beklemiyordum :))
Geçen sene depresif şekilde okula giderken metroya binmeden önce açtığım, dikimevinden Bahçelievlere kadar internet olmamasına rağmen kaydettiği kısımları dinleyebildiğim, o kalabalığın içinde bana çok eşlik etmiş olan podcast.
Uzun süreli rabarba dinleyicisiyseniz sohbetleri çok eğlenceli geliyor ama bir yerden sonra sürekli aynı insanların benzer olaylara benzer yorumlarından sıkılabiliyorsunuz maalesef. Bende öyle oldu o yüzden ara vermiştim ama bu vesileyle yeniden başlayabilirim sanırımm.
Kendileri Meksika açmazı olarak sahneye de çıkıyorlar, Ankara'ya da geliyorlar. Cermodern'e geldiklerinde çok isteyip müsait olmadığım için gidememiştim ondan sonra bir daha gidesim gelmedi maalesef.
~
Bakıp geldim en son haziranda podcast yüklemişler🥲 onu da dinlemişim zaten... Neyse yenilerini yüklemelerini bekliyor olacağım.

Fiziksel acı. Ruhtan oluşmadığımı bir bedenim olduğunu hatırlatıyor. Kolumu bacağımı bir yere çarpınca "aa ben yürüyen ruh değilmişim vücudum varmış" diyorum.

Yaptığı parodi videodan dolayı 4 yıl 2 ay hapis cezası almasının mahkemece onandığını öğrendiğimde üzüntüden karnım ağrıdı. Zaman nasıl geçecek bilmiyorum.

Sanırım gerçekten unutarak.

3 yıldır düzenli olarak online günlük ve takvim tutmadan önce bunun farkında değildim. Hayatımdki neredeyse her gün normalin üstünde olumsuzluklarla geçiyor ve ben hepsini üzerinden birkaç gün geçtikten sonra istemsizce unutuyorum. Haftan nasıl geçti diye sorulunca aklıma "dün" den başka bir şey gelmiyor (bazen onu da unutuyorum). Ama günlüğümü okuyup takvime bakınca aslında iki gün öncem, haftam, ayım, yılım ne kadar zor geçmiş diyorum.

Unutarak ruh sağlığımı bir nebze koruyorum ama mutlu da olamıyorum çünkü her yeni gün yeni bir mutsuzluk kaynağı için imkan demek. En azından olayları biriktirip patlamayı bu yolla nadiren yaşıyorum.

+ olarak iki kedin(sen yokken sıkılmasınlar diye) de olunca hayattaki çoğu sorunu geride bırakmış "gibi" hissediyorsun.

Üç yıldır -ilk ikisinde topluluğa girme planım olmamasına rağmen- düzenli gittiğim tanışma kahvesi (yemek değil de kahve olması beni ilk tavlayan hareketleri olmuştu:). Oyunları ve sohbetleriyle saat çok hızlı akıyor. Online dönemde yaşadığım travmalardan sonra 2. Sınıfın başında tanışma kahvelerinde geçirdiğim 4-5 saat gerçekten ilaç gibi gelmişti. Tıp fakültesi sürecinde yapmak istediklerimi, birlikte olmak istediğim insanları, sahip olmak istediğim ortamı ve hayatımı nasıl yönetmek istediğimi fark ettiğim bir atmosferi vardı. Abartı yok... o gün eve gittiğimde tüm hücrelerimde mutluluk vardı. Üzerinden iki yıl geçti ama hâlâ hayatımın en güzel ilk 5 günü içerisinde. O gün bana çok iyi gelse de sonradan o hissi tekrar bulmak için çabalamak ve bulamamak hayal kırıklığı yaşamak daha çok çabalamak ucundan yakalamak döngüsü beni oldukça yormuştu. Şu anda istediğimde o hissi oluşturacak ortamı sağlayabiliyorum (çok çok çok şükür). Geçen senekinde soğuk bir sokaktan sıcak bir ortama girip yumuşak bir battaniye ile sarılmışsın hissi vardı. Zaten iyi hissedeceğini bildiğin bir ortama gidip hayal kırıklığına uğramamayı yaşamıştım. Bu sene toplulukta olduğum için benim için inanılmaz hareketli geçti, gün sonunda heyecanla hızlı hızlı konuşmaktan karnım ağrımıştı. Psikiyatri ile ilgilenen veya psikiyatri ile ilgilenenlerle arkadaş olmak isteyen dönemdaşlarımla tanışmak bu okulun ve topluluğun bana sağladığı en güzel şeylerden oldu.

Ben... teşekkür ederim ya :')

Aslında... Ağlıyorum.

Çocukken bile yaşıtım çocuklarla çoğu oyunu oynamayı sevmezdim. Saklambaç, sandalye kapmaca, sıcak soğuk, rol yapma oyunları, hayal kurma oyunları... Çok sıkıcı gelirdi. Arkadaşlarımla başka şeyler yapmayı sevdiğim için bunları oynarken eğleniyormuş gibi yapardım. Şu anda bir çocuğa eğleniyormuş gibi yaparak, sahte gülümsemeyle eşlik etmeye hiç enerjim yok maalesef. Çocuklarla oynamaktan zevk alan insanlara özenerek bakıyorum. Siz varken benim onlarla oynamama gerek kalmadığı için içim rahatlamıyor da diyemem.

Saçımı kazıttığımı hayal etmek... Lisede son 2 yıl
sadece bunu hayal ederek uyuyabildim. Her gün farklı yerden başlıyordum. Bazen önce makasla farklı şekiller deneyip sonra kazıtıyordum. Çok huzur verici olacağını düşünsem de gerçekte hiç yapamadım maalesef.

5-7 yaşları arasında hep sabah ezanı okunmadan birkaç dakika önce kendiliğinden uyanırdım. Korktuğum için yatağımdan çıkamaz ezan okununca annemi ışığı açması için namaza kaldırma bahanesiyle uyandırırdım. (Evet annemle uyuyordum...)

3-4 yıldır bazen İntj bazen Entj çıkıyorum. Fonksiyonların hepsini öğrenince ve onlarla kendimi değerlendirince iki tip çıkması mantıklı geliyor. İki tipin de fonksiyonlarını gösteriyorum sadece durumlara göre yüzdeleri değişiyor. Her şeyi topladığımda %60 intj %40 entj'yim diyorum kendi kendime.

(Mbti'ye ilginiz varsa fonksiyonları kesin araştırın benceee başka insanların zihnini anlamanıza da yardımcı oluyor.)

12. Sınıfta İntj sonucu ilk çıktığında ve bu tip hakkında yabancı kaynaklardan araştırma yapmaya başladığımda "Dünyada benim gibi insanlar varmış" diyerek ağlamıştım. Nokta atışı çok fazla özellik vardı. Hiç kimsede görmediğim ama kendimde gördüğüm için yalnız hissettiğim şeyler vardı.

İnsanlara aileme çevreme yardım etmek beni mutlu eden nadir şeylerden olsa da genelde bunu o kişiler için "endişe" hissetmeden sadece içimde üzüntü veya huzur hisserek yapıyordum. Ama o zor durumda kaldığında elim ayağıma dolaştığını nasıl yardım etmem gerektiğine dair çok stres olduğumu fark ettiğimde beynimde o kişiyi koyduğum yerin diğerlerinden farklı olduğunu anladım.

Merak. Bu cümlenin soru haliyle çocukluğumdan beri denk geliriz ve hep aynı cevap. İnsanlara, doğaya, düşüncelere, kendime, her şeye inanılmaz merakım var. Beni hayatta tutan ve yaşamam için aklımı çelen şeylerin en önemlilerinden biri de bu merak. Çok mutsuzken ilgi çekici bir şey görüp "Aa bakayım tam olarak neymiş nasıl olmuş" diyerek araştırmaya başlayıp her şeyi unutabiliyorum.

Yazılan entrylere katılıyorum, tiyatro topluluğunun en beğendiğim oyunu oldu. Normalde esprileri beğensem bile zor kahkaha atan biri iken izlerken sürekli gülümsemekle birlikte birkaç kere güldüğümü hatırlıyorum. Oyunculardan tanıdıklarım varmış ama o kadar iyi oynamışlar ki kim olduklarını en sonda selam verirken anladım :') gerçekten ellerinize sağlık 🤍

fibromiyaljim başladığından beri herkesten görmeye çok daha fazla ihtiyaç duyduğum bir yetenek. bu gerçekten bir yetenek. belli başlı konularda herkes çok kolayca empati yapabilirken kalan milyonlarca duruma karşı insanlar empati kurmuyor da "bu yaşıma kadar yaşadıklarımla oluşturduğum kişilikle ben bu olayla karşılaşsam ne tepki verirdim" diyor bence. empati kurarken bir süreliğine de olsa o kişinin hayatını baştan itibaren benimsemek gerekiyor bence. tabii o kişinin bedenine girdikten sonra çıkıp kendi bedeninize dönebilmek de gerekiyor. yoksa durum patolojik bir hale dönüşüyor. nereden bildiğimi sormayın.

bonus
ortaokuldan beri biri empati dediğinde içimden geçirip zihnimde dans ettiğim şarkı:

Benim ailemde kimsede bulunmadığı için arkadaşlarımda rastladığımda neden hâlâ sürdürüldüğünü anlayamayıp şaşırdığım bir gelenekti. Ta ki şu reelsı görene kadar...

Bu konuda hiç entry olmamasına şaşırdım biraz açıkçası. Yazarların işleri hayatta yolunda gitmiş sanırım :) ben bu yıl sağlık sorunlarımından dolayı iki staja gidemedim ve artık resmen irregularım. İrregular olanlardan düşüncelerinizi deneyimlerinizi bekliyorum <3

Fark ettiğim en güzel şey normalde 5. Sınıftan 6. Sınıfa geçerkenki yaz 1-2 hafta tatilim olacakken şimdi 3 ay tatilim olacak. Bunu istediğim şekilde değerlendirebilirim bu yüzden heyecanlıyım. İtörnlüğe kışın başlayacak olmak da beni mutlu ediyor. Bir de sosyalleşmeyi de bireysel olmayı da çok sevdiğim için arkadaşlarım mezun olunca tek başıma intörnlük yapmaktan çok zevk alacağım muhtemelen. Yarısı onlarla yarışı onlarsız olacak. Bir diğer şey ise staj tekrarı yapan hocalar hep o stajları direkt geçenlerden çok daha iyi ve uzun süreli öğreniklerini söylüyorlar bu yüzden şanslı da hissettiğimi söylemeliyim :) şimdilik düşüncelerim bu şekilde <3

Çok mantıklı bir kampanya ama bir yazar olarak tüm yıl boyunca fazla para vererek renkli not alıp onları özenle doldurduktan sonra tanımadığım, onlara nasıl davranacağını bilmediğim birisine içinde notlarım olan notları vermek hiç içimden gelmiyor. Ama çok yer kaplayacaklar ve birkaç yıl sonra birisine vermenin anlamı kalmayacak. Zor... Tus çalışırken kullanır mıyım ki sorusu peşimi bırakmıyor...

İlk defa bugün duydum bu şarkıyı. Katıldığım deprem ve afet tıbbı sempozyumunda molalarda dinlettiler. Depremin ardından insanların yaşadıklarını düşünerek dinleyince tarif edilemez bi hüzün hissettiriyor. Saatlerdir dinliyorum. Bu gece dinlemeye de devam edeceğim.