ileleualatyr

Bir eziyet biçimi.
Seneye de bu şekilde devam ederse sonunda fakülteye öğrenci olarak değil hasta olarak geleceğim sanırım.

Ege'de yer alan, İzmir'den daha az Uşak'tan daha fazla Egeli olan şehrimiz.
Her yerde farklı boyutlarda horoz heykeli görebilir, Hacı Şerif'ten irmik helvası yiyebilir, Pamukkale'de Asyalı turistlere el sallayabilirsiniz. Bekleriz.

Bunlardan biri benim için Cansu Dere'dir. Bilenler bilir, 2006-2007 yıllarında Sıla diye bir dizide başroldü kendisi. Dizi de inanılmaz popülerdi hatta Cansu Dere'nin oynadığı Sıla karakterinin taktığı tokamsı aksesuar her gencimizde mevcuttu.
Benim için o yıllarda, o günkü aklımla, bu evrendeki en güzel kadındı Cansu Dere. o kadar güzeldi ki sürekli bir insan nasıl bu kadar güzel olabilir, imkansız diye düşünür dururdum. Bir gün buldum, burnu yoktu!Çünkü bana göre burun çirkin bir organdı, insanı çirkinleştiren bir organdı. E,cansu dere bu kadar güzelse bunun tek bir açıklaması olabilirdi:Burnu yok.
Bu fikrimi Harry Potter izleyene, Voldemort'u görene kadar devam ettirdim. Sonra anladım ki burunsuzluk da insanı çirkin yapar.
Şimdi düşünüyorum da, iyi ki doğal seçilim bildiğimiz gibi işlemiyor. Yoksa bu zekayla, bu mantıkla biraz zor be...

Gözde lens var sanılması sonucunda uykusuzluğun da verdiği yetkiyle gözde olmayan lensi çıkarmaya(?) çalışmak, gözü zorlamak, oraya buraya çekiştirmek ve kör olmaya bir adım kala gözde lensin olmadığını hatırlamak da bu şeylerden biridir, maalesef.

“Tabii siz anneleri tarafından size emanet edilen çocuklara her bakımdan yetersiz gördüğünüz bir kadının annelik etmesine şiddetle karşısınız ama.”
Bihter Ziyagil bu replikle Matmazel'in aklıyla oynamıştı, hey gidi günler.

Simülasyonu başarıyla tamamladınız.
Yani tamamladın deseler de olur, sizin bizin lafını etmem.

Çağımızda çoğu bireyin sahip olduğunu sandığı ve bunu sıkça ifade ettiği, bunu güzel bir şeymişçesine kullandığı bir tür hastalık.
Her şeyi basite indirgediğimiz gibi bunu da basitleştirdik. sadece depresyona değil aslında pek çok psikiyatrik bozukluğa ve bu bozuklukların sonuçlarına bile inanılmaz edebî anlamlar yükleniyor. en kötüsü insanlar bu tür hastalıkların bir çekiciliği olduğunu düşünüyor. bu durumun “çekiciliğini” gerçekten bu illetle uğraşan, antidepresanlarla yaşayan, terapiden terapiye koşan insanlara sormak lazım.
bu hayatta sağlık en önemli şey, ondan önemli bir şey varsa o da akıl sağlığıdır. gerisi boş.