privileged of medic

Gerçekten adına başlık açılması gereken bir sınavdı. Neydi o öyle hala kendime gelemedim zaten çıktıktan sonra iki saat boş gözlerle etrafa bakıyordum. Bu sene kalma korkusunu bir kez daha derinden hissettim tşk gütf

Bugün gözümün önünde adeta sandalye kapmaca oynandı bir ara sesli gülmemek için kendimi zor tuttum. Sandalyesine bir şey olmayan izleyen taraf olunca komik oluyormuş 😂

Yanlış anlaşılmaktan çok korkuyorum sayın yazarlar.istemeden başka şeyler ifade etmekten,başkalarının zihnine yanlış şekilde işlemekten çok korkuyorum.ben düşüncelerini bana yakın hissettiklerimi tanımak istiyorum sadece.insanların ruhunu keşfetmek istiyorum.onların ruhunda var olmak,düşüncelerinden bazılarını kendime katmak istiyorum.gözlerini okumakla kalmayıp karmaşık zihinlerini de okumak,fikirlerini incelemek istiyorum.benden korkup kaçmalarını değil benimle konuşup anlaşmalarını bekliyorum.

Ama öyle bir çağdayız ki her şeyin sonu o malum, herkesin diline düşmüş olan,bambaşka hisleri de kendiymiş gibi gösteren,aslı tek olan ama asla tek kişiye verilmeyen,o nadir bulunan duyguya çıkıyor. Ama ben o duyguyu hiç yaşamamış biriyim, o duygunun cahiliyim . O yüzden tam olarak ne olduğunu,ne hissettirdiğini,denk gelirsem nasıl anlayacağımı bile bilmiyorum.kaldı ki hissedip,hissettireyim…

demem o ki kaçmayın benden,korkmayın da düşüncelerimden.çünkü ben ne hissettiğini bilen,yüreğine dokunan her duyguya sonuna kadar sahip çıkıp onları savunabilen biriyim. Ne hissedersem onu söyler onu yaşarım.
bana zaman verin olur mu?öylece yargılamayın beni tanıdıkça anlayacaksınız,anlayacağız birbirimizi.sadece zaman istiyorum.zaten dolu olan zihninizi daha da karıştırmak değil amacım. Benim dilimden konuşan düşünceleri keşfetmek,benim gibi dile getirenleri görüp mutlu hissetmek tek amacım…

İçeriklerini hatırlamam ama hissettirdikleri çok iyi kalır aklımda. Uyandığımda hala hissederim rüyamda hissettiklerimi. Dediğim gibi ne olup ne bitmişti karşıdaki kimdi bilmem ama gözümü hislerime açarım her seferinde.

Şiddet oldu susturdular, maaşlar azaldı yine sustular. Ülkenin en Zeki en çalışkan kitlesi olarak artık örgütlenmemizin vakti gelmedi mi sizce de ? Daha ne kadar susacağız ?her gün tıp öğrencilerinin intihar haberlerini alır olduk. Her açıdan yeterince zor bir bölümdeyiz zaten her okulun sistemi farklı hocaları farklı. Bir de farklı olan düzen için mi hayatımızdan ödün verip daha da mental sağlığımızı kaybedelim? Yeter artık bir olmamızın zamanı geldi geçiyor. Sayın yazarlar artık susmayalım susturulmayalım.zaten susmadıysak artık daha yüksek haykıralım sesimizi duyuralım.

2) Serhat… kalbini açtığı ilk kişi.tıpkı kendisi gibi merhametli,sıcakkanlı ve sevgi dolu. Üniversiteye hazırlanırken kursta tanışmışlardı serhatla. Çoğu kez göz göze gülmüşlükleri aynı anda aynı sözü söylemişlikleri vardı. İlk başta iyi geçinen iki arkadaştan aşka evrilmişti yolları. Hem de nasıl olduğunu anlamadan.birbirini tanımayan iki yabancılarken birden birbirini tamamlayan iki aşık oluvermişlerdi. İlk kez onu fark ettiği anı hatırladı gülümseyerek.onun yaptığı şakaya gülerken ona doğru dönmüştü göz göze gelmişlerdi bir anlığına. İşte o an kopmuştu yüreğinde bir fırtına. Gözleri gülen iki kişinin o sıcak hissi doluvermişti iki yüreğe. Çocukları da çok severdi Serhat tıpkı kendisi gibi. Ondandır ki çocukça hareketleri,sevgi isteyen bakışları vardı. Elinde şemsiyesi güneşin altında yürürken içindeki sıkkınlığa hala bir anlam verememişti. Acaba Serhat neden çağırmıştı böyle birden? …

Kulağımda Sezen Aksu,yarın ders çalışmam gerektiğini beynime kabul ettirmeye çalışıyorum.

Korkar.eğer istediği imkansızsa,elde edince birilerini kıracaksa,gerçekleşince düşleyeceği bir şey kalmayacaksa korkar. Ama gariptir ki insan hep korktuklarını ister. İstediği şeyden korkar

Artık görmezden gelemeyeceğimiz Türkiye'de görülme sıklığı 1/6000 olan hastalık. Bugün bir anne evladının ölümünü izlememek, karşısında eriyip gittiğini görmemek ve elinden hiçbir şey gelmediği için intihar etti. Bugünü asla unutmayacağım. haberi okuduğumda kanımın donmasını,bir iki kişinin mücadelesiyle hiçbir sonuca varılmayacağını, umut küçücük bile olsa bir çocuğun yaşaması için gerekli olan ilacı sağlamayanları; çocuklarını yurt dışında tedaviye götürebilmek için para toplamak zorunda kalan aileleri unutmayacağım. Lütfen sayın yazarlar siz de unutmayın unutturmayın birlik olup sesimizi duyuralım artık. Anneler ölmesin çocukların sesi dünyadan silinmesin.

Bu gece de sığamadım mavi göğe. Hayallerim beni aldı götürdü olabilecek her şeyin ötesine. İmkansızı düşledim yine bile isteye. Nedendir bilmem ama acıma acı katmak huydur bende…

Paramparçayım tabiri caizse. Elimdeki,bedenimdeki,ruhumdaki,beynimdeki,zihnimdeki,kalbimdeki kısaca her zerremdeki hayal kırıklıklarımla baş etmeye çalışıyorum.Birbiri ardına kurduğum düşlerimin yine aynı hızla yıkılışına şahit olmak beni çok yoruyor.Hiçkimseye anlatamadığım kırıklıklarımla nefessiz kalıyorum.Elimden tutup beni bu kuyudan çıkaracak kimsem yok.Çünkü beni bizzat bu kuyuya itenler varken yeni birilerine güvenemiyorum.Paramparçayım işte sayın yazarlar kendimi toplayacak gücüm ya da isteğim de yok.Sanki kendimi o kuyunun dibine gömmeye yeminli gibiyim.Hâlâ düşlerde yaşamaya inatçı,yerle bir olmaya kararlı gibiyim. Oysa insan düşleri öldüğü gün ölürmüş.Zaten her nefeste kalbime batan kırıklıklarla yaşamak da ölüm sayılmaz mı ?

İnsanlar yetinmeme hastalığına yakalandığından ,her şeyi birileri görsün diye yaptıklarından ve kendi dünyalarından çok başkalarının dünyasını karıştırdıklarından beri mutsuzlar bence.
Ânı yaşamadıkları, geçmişe vah vah edip geleceği düşünmekten vazgeçmeyecekleri ve başkalarının dünyasına burun sokmaktan vazgeçmedikleri sürece mutsuz olmaya mahkumlardır diye düşünüyorum

Ben gerektiği yerde küfürün çok güzel olduğunu düşünenlerdenim severim küfür etmeyi tabi alt kategorileri vardır küfürün. öyle her şey her yerde söylenilmez. Aslında çoğu zaman içimden ederim dışa yansıtmaya çekinirim maalesef. Çünkü ülkede genellikle kızlar küfür ederse bir sessizlik, bir önyargı oluşuyor hatta çoğu zaman kız terbiyesiz ilan ediliyor. Neyse,kendime ağzı bozuk diyebilirim ama valla bazen bazı şeyler küfürsüz eksik kalıyor sizce de öyle değil mi sayın yazarlar

Mitoloji demişken iki kitap öneriyorum sizlere mitolojiyi içinde barındıran, heyecanlı, sürükleyici. Tabi bu benim fikrim umarım siz de okursanız öyle düşünürsünüz : Ben Kirke ve Akhilleus'un şarkısı

Aslında son kez görmek değil benim hikayemdeki belki tekrar görürüm onu ama hayatımın en üst sıralarındayken birden çıkıp gitmeden önce son kez gözlerinin içine baktığım,her zamanki gibi gözlerimizle konuştuğumuz günü bile unuttum. Hâlâ çok özlerim onu. Kızgınım,kırgınım ama özlemim her iki duyguya ağır basar hâlâ. Hâlâ eski günlerimizi hatırlarım;iki dost olarak gülüşmelerimizi, birbirimizi kollamalarımızı ve ne olursa olsun onu affetmemi. Eğer bilseydim son kez o sıcak halimizle konuşuyoruz ona her zamanki gibi sakın beni bırakma derdim seni sensiz yaşamak istemiyorum anılarla avunmak istemiyorum derdim. Belki karşılaşırız onunla bir daha ama bakar geçerim, görmem onu.

Lütfen sayın yazarlar dost olduğunuz birinin hayatından hiçbir şey söylemeden gitmeyin. Atlatılamayan acılardan birini yaşatmayın karşınızdakine.

Anlam veremediğim , yayaysam suratına bakıp bol bol sövdüğüm insan tipi. Her şeyi geçtim o tatlı tık tık sesi için her dakika verilir ya sinyal

Dönem birde en yüksek aldığım komite

Çok severek izlediğim bir dizi. Özellikle Batı nın eski adetlerine bayılan (okuduğum kitaplardan ötürü) biri olarak önerebileceğim bir dizi. Ha bir de Matheww ın yeri bende ayrıdır

Küçükken tutardım düzenli hatta hâlâ duruyorlar. Şimdilerde ise ajanda alırım her gün düzenli yazmam ama içim patlayacak gibi olduğunda, en hüzünlü anımda ya da mutluluğum zirve yaptığında tarih atıp dökerim içimdekileri. Bence çok güzel bir şey çünkü arada dönüp baktığımda beni olgunlaştıran şeylerin zamanını görebiliyorum ve bu beni mutlu ediyor:)

Ben herkese sıcak yaklaşan, biriyle arkadaş oldum mu onu sonuna kadar sahiplenip savunan, ona her şeyimi anlatabilen bir çocuktum küçükken. Ama büyüdükçe o kadar bıçaklandım ki sırtımdan şu anda asla kimseye bir şey söylemem , yakın çok az arkadaşım vardır onlar bile bilmez hiçbir şeyimi. Ben sırlarımı sadece kendimle paylaşmam gerektiğini, insanların aslında göründükleri gibi samimi olmadığını , arkadaş dediklerimin bile çıkarcı olduklarını fark ettiğim gün büyüdüm.Bir daha hiç çocukkenki gibi olamadım...

Her şeyin yanına ayran tercih ederim çünkü coğrafya kaderdir arkadaşlar :)

Bir ara bulduğumu sanmıştım çünkü gerçekten o zamana kadar bana duygular yönünden bu kadar benzeyen biriyle karşılaşmamıştım. İlk kez birinin merhameti merhametime denkti en çok da o etkilemişti ya zaten. Sonra ne mi oldu özel olmaktan çıkıp herkes olmayı tercih etti. Artık benim ruhuma denk birini bulacağım inancımı da götürdü. Eşsizliği değil hiçsizliği tercih etti

Kemik komitesine bir hafta falan kalmıştı bende daha yeni ders çalışmaya başlayacaktım eğer okul kapanmasaydı kalacağımı evde çalışmaya başlayınca fark etmiştim zaten tek o zaman koronaya teşekkür ettim

Gidip boya kalemi ve defter aldığımda çok gülmüştüm şimdi başlığı görünce fark ettim ne kadar özlediğimi. Ha bir de ilk laba girip çizimi sınıf grubuna atan koca yüreklilere selam onlardan az kopyala yapıştır yapmadım

Çoğunluk karşı ama ben çok seviyorum hele bir de apple kullanıcısıysanız şarkı dinleyebilmek için en mantıklı uygulama ben öyle çok bilinmedik şarkılar dinlemediğim için bulamamak gibi bir sıkıntı da çekmiyorum

Gençlik parkına, hamamönüne, ulusa ve gidemediğim tüm yerlerde yürümek özgürce ve tek başıma

Her gittiğimde bir şekilde içimi ferahlatan yer. Anlamsızca oraya gittiğimde huzur buluyorum. Maneviyatı çok yüksek bir yer. Ama henüz tek başıma gidemedim hep yanımda birileri vardı o yüzden tam tadını çıkaramadım şu lanet korona biter de ankaraya gidebilirsem uğrayacağım ilk yer olabilir kendimle baş başa kalmaya biraz olsun huzur bulmaya çok ihtiyacım var çünkü

Aynı kal ! büyüdüğünde hissettiğin aynı duyguları o zamanki kadar şiddetli hissetmeyeceksin belki bir daha hiç hissetmeyeceksin

'Rüyamda yaşadığım birkaç saniye nasıl oluyor da tüm günüme ,tüm geceme hükmedebiliyor ?bilinçaltım neden o mutlu birkaç saniyeyi yaşatarak hüzünlü gerçeğimi alt ediyor?'

Harper Lee - Bülbülü Öldürmek
Craig Silvey- Tanrının Unutulan Çocukları
Catherine Ryan Hide- Seni Bulduğumda
Okurken ruhuma çok dokundu bu kitaplar. Kalbinizin telinin titremesini isterseniz öneririm.
Şuraya defalarca okuduğum her okuduğumda başka bir detayda kaybolduğum kitabı da ekleyeyim:
Alexandre Dumas- Monte Kristo