privileged of medic

Dedemi kaybettiğimizden beri bana soğuk gelen evdir.Kapısından girmeye çekinirim nedense.halbuki Babaannem orada hâlâ. Ama dedemin eksilen sevgisinin yerini hiçbir şey dolduramadığı için uzak geliyor bana.eksilen sevgi bazı şeyleri de beraberinde eksiltiyormuş gerçekten. O yüzden varken tüm sevgileri sonuna kadar hissedin sayın yazarlarrr :)

Durmayı sevmiyorum çünkü. Zaman akıp giderken hayatın hiçbir olayını kaçırmak istemiyorum. Ben İstiyorum ki bu dünyaya dair ne kadar duygu varsa hissedeyim,beni kendime yaklaştıran ne kadar kitap varsa okuyayım,ruhu bana tanıdık ne kadar insan varsa tanışayım,aklıma düşen ne kadar söz varsa yazayım,daha fazla hayal kurayım,daha fazla yer keşfedeyim,yorulduysam bir köşede yalnızlığımla dinleneyim,gitmediğim parklara gidip dünyayı izleyeyim…

Koşuyorum çünkü yetişmem gereken hayallerim,beni meraklandıran bir geleceğim var.

Şu sıralar günde üç saat uyuyabilirse mutlu olan kişiyim

Düşünüyorum. En son ne zaman aralıksız rahatça uyuduğumu bilmiyorum. Kafam darmadağınık toplayamıyorum.uzun zamandır kayıbım ruhumda. Işık yok yürüdüğüm hiçbir yolda.ne yaparsam yapayım tam hissedemiyorum sonunda. Bunları düşünüyorum sonunun benimle bir yere varamayacağını bildiğim halde düşünüyorum

Göğün tam şu andaki rengi. Havanın aydınlanmasına yakın dışarının sessizliği. İçime çektiğim nefesin temizliği. Güneşin,doğacağını göğe renk vererek hissettirişi. Ayın güneşten utanıp gizlenişi.Kuşların uyuyan doğaya seslenişi…
İşte bana umudun var olduğunu hatırlatanlar tam olarak bunlar.
Günaydın sayın yazarlar. Umutlu günler diliyorum hepinize :)

Yine ayrıcalığımızı(!) sonuna kadar hissettiğimiz bir dönemde açmıştım hesabımı. İşte ben de ona gönderme yapmak istemiştim e tabi İngilizcem de süper(!) olduğu için ortaya böyle bir şey çıkmış oldu :)

Bedenim ve ruhum bu kadar yorgunken neden uyuyamıyorum? Gözlerim tam kapanacak uykuya dalacakken zihnimi bir anda meşgul eden şeyin ne olduğunu neden çözemiyorum? Neden en mutlu anımda bile fark etmeden hüzne boğuluyorum? Hayallerimin beni yıkacağını bile bile neden hayaller kuruyorum?
'Ben kimim ve kendimden ne istiyorum' ?

Tepkilerimi ele vermem ama yanaklarım kıpkırmızı olur

… Aşk bir hastalıktır,izdivacın,yahut müşterek hayatın zincir olmadığı;kadında,erkekte vefa yahut aşk bir hadise,milyonda bir insanın başına gelen,sanat ve tarihe mevzu olan bir hadisedir.Aşkın tarihte ve dünyada tek bir örneği,alâmeti azizlerin insaniyete aşkıdır.fakat bu milyonda bir insanın başına gelen bir hastalık,belki isteridir. Sevdiği fikir yahut insan için taşıdığı zincirin etlerine batarak kanayan yerlerini öpen,gerildiği çarmıhtan elleri ve göğsü kanarken,kalbini delen çivinin altında ölürken,bu azap vereni takdis ederek,vecd içinde ölmek azizlerin ve pek ender Âşıkların kârıdır…
Okurken bende iz bırakmıştı sayın yazarlar sizinle de paylaşayım.

Her insana yakışabilen tek duygu olabilir.

Kendimden nefret ettim bugün teşekkür ederim

Aile evinde olmayınca beni çok üzdü bugün sahur.kalabalık sofrada sahura kadar uyumayan enerjik insanın herkese laf attığı bir muhabbet dönmedi mesela ya da asla uyanamayan kişinin odasına on kere gidip en son uyurken suyu eline verip yarısını üstüne dökmesini izleyip kahkahaya boğulmadım diş fırçalama ya da abdest sırası için kimseyle bu saatte kavga edemedim.niye Bu kadar üzdü ki halbuki Ramazan ın gelişi içimi huzurla doldurmuştu

Zorunda olmadıkça güzel olan eylemdir.Ama konuşamamak susmak zorunda kalmak insanı yer bitirir.susarsın, kaçarsın ama kendinle baş başa kaldığın her an zulüm gibi gelir sana.uykularını geri verecek hayata bakışını değiştirecek tek bir cümle sana yetecekken susmak zorunda kalmak hapseder insanı karanlığa.bir kelime veya göz gözeyken kurulan bir cümle ışık olacakken sana susmak içinde bir şeylerin ışıklarını söndürür tek tek,hem de sana dair var olan her şeyi sorgulatarak,seni oluşturan hiçbir şeyi esgeçmeden. İyi ya da kötü bir cümle kurarsanız karşınızdakine onu karanlığından kurtarabilirsiniz.susmayı tercih etmeyen birini susmak zorunda bırakmayın sayın yazarlar…

Akşam üstü zorla gerçekleşen iki saatlik uykum sonucu bana yeni güncelleme geldi sayın yazarlar artık rüyalarda da rahat değilim .neyi sallayacağımı bilmiyorum ama hayat beni birazcık sallıyor galiba

Şu an için varmaktan korktuğum şehir.

İyi değilim sanırım.daha önce kendimi hiç bu kadar kaybettiğim bir dönem olmamıştı.bulamıyorum yolumu bir türlü.sığamıyorum benliğime,ne beynime ne yüreğime.aklımı meşgul eden bir şey var çözemiyorum bir türlü.hayatımda çok büyük bir çıkmaza girdim,neyi denesem olmuyor çıkamıyorum o girdaptan.nasıl bu hale geldim onu da bilmiyorum.korkuyorum bir yandan bir yandan da hiç olmadığı kadar cesurum.ben yolumu kaybetmem sanıyordum her şeyi halledebilecek kadar güçlüyüm sanıyordum kendimi tanıdığımı sanıyordum.oysa şimdi hiç tanımadığım bir şehirde gözüm kapalı yolumu bulmaya çalışıyor gibi hissediyorum.ve o kadar yaralandım ki yaşamımda,kimseye tek bir kelam anlatacak güvenim de yok.kayıp ruhumda,bir başıma öylece yolumu bulmaya çalışıyorum.

Ne olduğuna göre değişir.
Bilinmeyen,bir kişiyse bekletir zamanın nasıl geçtiğini hissettirmeden.
Bilinmeyen,bir düşse sevindirir daha gerçekleşmemişken.
Bilinmeyen,bir düşünceyse gizlenir mantığın tüm etkilerinden.
Bilinmeyen,yarınsa bekletir henüz gün bitmemişken.
Bilinmeyen,geceyse gizlenir güneşin her zerresinden.
Ve Bilinmeyen,bir duyguysa incitir yüreği en derinlerinden,indirir gözyaşlarını gözlerinden,kaybettirir yolunu geçip gittiklerinden.

Çok çok güzeldi düzenleyen üç topluluğa buradan da teşekkürlerimi iletiyorum. Biz bir aradayken,beraber eğlenirken,beraber böyle büyük bir işi ortaya koyarken kısacası birlik olurken çok daha güzeliz. Tıbbiyelilere birlik olmak çok daha yakışıyor. Beraber adım atacağımız çok daha güçlü yollara… 💙

Mutluluklar da hüzünler de,attığımız kahkalar da döktüğümüz gözyaşları da,bitmeyecek gibi gelen geceler de sonsuzmuş gibi görünen gündüzler de,hayatımıza anlam katan heyecanlarımız da her şeyi mahveden korkularımız da her şey geçicidir şu fani dünyada. Bana göre kalıcı olan tek şey “sevgi”dir bu hayatta. Tanıdığınız ya da tanımadığınız her bedene ektiğiniz sevgi tohumu o yürekte filizlenir.sularsanız çiçek açar belki sulamasanız bile o yürekte tutunmanın bir yolunu bulur inanın ki. Sevginin olduğu,sevginin değdiği hiçbir his,düş yA da olay geçici değildir.Geç kalmayalım yeter ki. Sevgi her yolu bulacaktır yüreğin kilitlerini açmak için.

Sözlükte korkutucu bir sessizlik hakim. Sayın dönem ikiler beni korkutuyorsunuz. Tamam sınava girmiş olabilirsiniz de bir iki entry girmeyi ihmal etmezdiniz siz. :)

Yaprak misali rüzgarda savrulup durmak demektir. Beynin ve kalbin savaşına ön cepheden tanıklık etmektir. Hislerle mantığın mücadelesini seyretmektir. Elin kolun bağlı hiçbir şey yapmadan olacakları beklemektir.hayat karşısında yenik düşmektir. Tüm bunların sonucunda kaybolduğun bir dünyada yaşamaya devam etmektir.

Kimsesiz. Kalabalığın içinde,günün sonunda, yol bitiminde,gecenin zifirinde, her “şey” in bitiminde kimsesiz kalanım ben

“Vardım bi kumsala
Bindim bi sandala
İnanmışım masallara” …

Bence umudun en zinde hali bu eylemde gizlidir.

Merak ettiğim insanların yanına gidip direkt onlara,onlara dair sorular sormak. Düşüncelerini,duygularını,savunduklarını,savunmadıklarını,sevdiklerini,sevmediklerini… karşımdakine dair merak ettiğim her şeyi dilediğimce sormak isterdim

Hayat ne ki sonuçta “an”lık bir buluşma :)

Ben bugün yaşamayan birini çok özledim.ilk kez bu kadar çaresiz olduğumu fark ettim.ölüm bir kez daha soğuk duvarlarıyla çarptı bana ,gözyaşlarım aktı art Arda sıcaklıklarıyla. Ben bugün yaşatamadıklarıma üzüldüm ve tutundum onun bana bıraktığı onca hatıraya. Ben bugün Özlemin, yaş kaç olursa olsun ölen birine duyulunca içi acıttığı yetmezmiş gibi çaresiz hissettirdiğini öğrendim. Yaşayanlara sahip çıkmam gerektiğini bir kez daha hissettim.Çünkü beni bugün ayakta tutan tek şey içimde zerre kadar hissetmediğim pişmanlıktı.
Ölüm var;uzak da gelse,hiç hissettirmese de ölüm var. Sahip çıkın yaşayanlarınıza.sahip çıkın vicdanlarınıza ki özlemekle yetinebilin yoksa buna vicdan azabını eklemek yaşarken ölü gezmek demektir

O'nu bulayım da sarılmak sonraya kalsın ;)

Uzun zamandır kitap okuyamıyordum. Birkaç gündür bir kitaba başladım bugün kitabı okumak için sürekli zaman kolladığımı fark edince mutlu oldum.bitirene kadar aklımın çoğu kitabımda olacak muhtemelen,her zamanki gibi.zaten hayatta yaşanmaya değer pek bir şey yok bu aralar. Orada kalsın aklım bari o dünyanın tadını çıkarsın

Bayağı severim ben yalnızlığı. Tek başıma kafam estiğince gezmeyi,bir parkta oturup içimi yazıya dökmeyi,bir ağacın altında kitap okumayı,sinemaya gidip tek başıma film izlemeyi,en sevdiğim yemeği kendime ısmarlamayı,istediğim zaman şarkı dinleyerek yürüyüş yapmayı,sevdiğim kitabı almak için tek başıma dükkan dükkan gezmeyi,canım sıkıldığında tek başıma lunaparka gidip istediğim oyuncağa binmeyi ve daha birçok şeyi kendi kendime yapmayı severim. Kalabalığın da yeri ayrıdır.onlarla da çok şey yapmayı severim. Ama tek başıma yaptıklarım beni kendime bir adım daha yaklaştırıp benliğimi tanımamı sağladığı için çok daha başka anlamlar ifade eder benim için.
Ama sayın yazarlar son zamanlarda anladım ki benim dilime doladığım,çok sevdiğim yalnızlığım bazen katlanılmaz oluyor.bazen bir nefese ihtiyaç duyuyor insan.yeri geldiğinde hüznünü anlatacak yeri geldiğinde mutluluğunu paylaşacak bazense umutlarını kurtaracak bir dosta ihtiyaç duyuyormuş insan. Benim kadar yalnızlığa düşkün birinin bile birilerine ihtiyaç duyması bana bir kez daha hayatın paylaşınca güzel olduğunu hatırlattı.
Dost dediğimiz birileri varsa sonuna kadar onlara sahip çıkalım sayın yazarlar.onlar olmadan biz de tamamlanamıyoruz çünkü…