sokratesla

hanımın çiftliği, muzaffer ağa çiftliğe varmak üzereyken serap'ın abisi tarafından vuruldu. resmen adamın karısıyla birlikte gözyaşı döktük ya hastane sahnelerinde…

börü dizisinde gölbaşı polis özel harekat'ın darbeciler tarafından vurulduğu, behçet şef'in, asena'nın, baran'ın, tan'ın öldüğü sahne…

olmaması gerektiğini düşünüyorum. şöyle bir dünyada olabilirdi; herkesin ideal bir insan olduğu, birbirini kırmamayı öğrendiği ve her şeyi saygıyla karşıladığı bir dünyada…

İnsanlar ne kadar güzel hayatlar yaşadıklarının farkında değiller. Hastanedeki taburcu olan hasta sağlığın, sınavdan çıkmış bir genç zamanın, dava kazanmış bir avukat başarının farkında değil. Her yanında açgözlülük, ekonomik kaygı, can güvenliği, terör gibi sıkıntıların konuşulduğu bu ülkede hayat durmuş gibi. İnsanlar sadece her gün bir yerlerde bulunuyorlar, yiyorlar, içiyorlar ve uyuyorlar ama yaşamıyorlar. Herkes birbirlerinin kötülüğünü düşünürken her zaman kendi çıkarı için çalışıyor. Geleceği düşünen yok, geçmişten ders alan yok. Bundan sonraki yüzyılın ve gelecek nesillerin düzgün olması beklemek gülünç bir düşünceden başka bir şey değil. Hayatta en büyük kötülüklerin kaynağı olan “yaşanmamış hayatlar” herkesin üzerine çökmüş durumda. Bilgilerin bu kadar ulaşılabilir olduğu bu çağda ne bir vizyon mevcut, ne bir hedef veya yaşam amacı. Kolektif bir kimlik karmaşası yaşayan bu insanların arasında mutlu ve bağımsız bir hayat yaşamaya çalışıyoruz, heyhat!

düz bir bilezik yaparken ustalardan birinin emir vererek burma bileziği icat ettiği kelime.

bir rahatlatıcı duşun ardından yumuşak kıyafetler giyip oda sıcaklığında ve loş bir ışıkta kahve demlemek, sonra dolabı açıp eski fotoğraflara bakmak…

aşk eski bir yalan, adem'le havva'dan kalan
aşk eski bir yalan, hayatıma dolan
bir ses bir bakış bazen, o kalbime akan
bir çiçek hatırlanan, yılların ardından…

çalınmış demeyelim de sandalyeler periferde zorunlu göreve gitti diyelim.

davasına. dava derken biraz daha hukuki veya siyasal gelmesin size, dünyanın en iyi doktoru olmayı hedeflemek de bir davadır. bu dünyaya siz gelmeden önceki durumu daha iyisine çevirmek kaydıyla değiştirmek, insanları yaşadığınız süre boyunca ferah tutmak, çevrenizde güvenilir bir insan olmak, kendi zekanıza saygı duymak ve her daim geliştirmek, insanlığın hayatını kolaylaştıracak en küçük şey bırakmak bile birer davadır.

günlük tutarken biriyle sohbet ediyormuşum gibi geliyor, laf lafı açıyor, en sonunda karşımda duran beyaz ve boş duran sayfaya dedikodu veya birine karşı olan duygularımı anlatıyor, defteri aldığım yere geri koyuyorum.

vallahi duramıyorum. mümkün değil yani. bi insan nasıl tam olarak oturduğu veya ayakta durduğu yerde konuşmasını yapıp bitirebilir? ben hayatımdaki kalorilerin yarısını telefonla konuşurken harcıyorum.

bu da geçer.

-hadi öncüye gidek

bihter ziyagil'in de dediği gibi:
“hiç görmemiş olmak isterdim bunu, tüm hayatım boyunca nefret ve acıyla hatırlayacağım.”

akbank: adana'daki kayserililer bankası.

sure grandma, let's get you to the bed.

halı. cidden şaka yapmıyorum arkadaşlar yurtta kalanlar anlayacaktır, bir insan halıya basmayı bu kadar mı özleyebilir ya ?

aştiden söğütözüne bağlanan metro... yahu keşke ya.

şöyle bi çocuklar duymasın'da haluk'un yan komşusu olup sabahtan akşama gazete-maç-bahçe işleri döngüsünde ilerleyen bir insan olmak... fena olmazdı.

dolapta beklemiş soğuk pudingin yüzeyini yemeden önce minik bi' öpmek :)

şöyle bir komiteyi geçelim de... bakarız.

biz de yaşamış, sevmiş ve gülmüştük. bizi unutun, bunu unutmayın.

“usta sanırım ben sana ufaktan aşıksal bir şey oluyorum”

birçok insan, günün sonunda ev'e döndüğünü zannederek yaşıyor.

1950'lerde, 1970'lerde yaşayan insanların hayat dertleriyle sıfırdan ve en baştan uğraşıyormuşuz gibi hissediyorum. bazen ileriden dönüp geçmişe bakıldığında, ülke için, millet için, gelecek için, insanlar için ufukta çok karanlık ve tabir olunamayan tehlikelerin olduğu aşikar. materyalist bir bakış açısından dünyanın durmadan tekrar eden sirküsünü bilincimizi fazlaca meşgul etme suretiyle doldurduğumuzu düşünüyorum. celaleddin rumi'nin güzel bir sözüyle bitireyim:

“harap oluyoruz, olalım. niye gamlanayım ki?
harabelerin altında yatan padişah hazinesidir öz”

yıl gibi bir gece, ay gibi bir sevgili...

her sene aslında fark etmeden ölüm yıldönümümüzü yaşıyor olmamız...

eskiden insanların inna diyemeyenleri indila diyor sanıyordum.
-indila'nın yeni şarkısını biliyor musun?
+aa, ben en son inndia şarkısını dinlemiştim çok güzeldi.
-??!?!?

sokratesla hakkında başka bir gereksiz bilgi daha işte...

burçak tarlası reklam filmi şarkısı... bu entryi yazarken yine fark ettim ki eşlik etmeye başladım bile.

hergele necibin karısına yaptıkları... yatacak yerin yok oğlum necip.