windmill

kapı kirişine çıplak ayak tırmanıp yere zıplamak hsşakdkskdk maalesef

sınav usül esaslarını eleştiren öğrencilerine “beğenmiyorsanız yatay geçiş yaparsınız, hatta gidebilmeniz için biz de bizzat yardım ederiz” diyen eğitim görevlileri

düzenli düzenli çalışan ve yaptığı iş tam olsun diye sürekli uğraşan ama yine de zeki insanların gerisinde kalanlar olur ya, ben o güruhtanım maalesef ki. bugüne kadar ne becerebilmişsem (öyle olağanüstü şeyler de başarmadım daha yaşım 20) fazla fazla emek sarf ettiğimdendir

bende ikinci kat evimin balkonundan kendimi atma isteği oluşturan komite. bit de gidek haydi

“sana değer veriyorum.” sadece aşk anlamında değil birinin yalnızca var olmasına bile şükredilebilir ve bunu söyleyebilsek belki bir şeyler değişir ama iyiye mi gider kötüye mi bilemediğimizden susarız genelde. susmak konuşmaktan daha kolay gelir.

bir de sevinci ya da üzüntüyü paylaşmayı çok isteyip yanında kimseyi bulamamak var. o en kötüsü

bazen o kadar soğukkanlı oluyorum ki ya acaba taş kalpli miyim duygusuzun teki miyim diye düşünüp kendimden korkuyorum

balkonumda oturuyorum bu saatte uyusam erken kalkabilir miyim diye düşünüyorum şu an

dismenore🥺 yani diğer adıyla adet sancısı.. kadın arkadaşlarım çok iyi bilir “keşke ölsem şu an” dedirten bir acıdır. bir de ağrı başlamadan önce hissedilen o huzursuzluk ve mide bulantısı insanı mahveder

kendimi sevmeyi öğrenmek

hiç sevmem, ellerim hep üşür annem zorla pekmez içirir yine de ısınmak için çaba göstermem. işin ucunda terlemek var hiç hoşlanmıyorum o durumdan. sıcak hava beni yapacağım işten alıkoyabilir ama soğuk havada daha enerjik olurum

kısıtlı bir sürede kaliteli not çıkarmasıyla ünlü not grubudur. insomnia'da yazar olduğum için demiyorum ama gerçekten çok büyük bir emek var ortada

ay bi de modası geçti ama hâlâ tumblr kullanıyorum

ikinci kez sevebilmek

d1 1.komite biyofizik.. allah'ın aşkına daha fizyolojinin f'sini bilmezken ekg öğretmenizin amacı neydi sevgili gütf.. bak hatırlayınca bi ürperme geldi yine

“en yakınım” diyebileceğin bir kişiye sahip olmak nasıl bir his bilememek. en yakınım dedikleri birine sahip olan yazarlar varsa biraz anlatabilir mi ben çok merak ediyorum

immün sistemi çok zayıf olan ve sürekli hastalanan bir bebekmişim, anneciğimle hayatımızın bir bölümü sürekli hastanelerde geçti. hatta bademciklerim kaç defa şişmiş, kaç defa ateşlenmişim annem sayamamış. en sonunda tonsillektomi oldum. basit ve kısa süren bir ameliyat ama ondan beri pek sık hasta olmuyorum

sound of metal isimli bir film izledim. çokça tavsiye ederim!

liseden bir kız fizyoloji vizeme yardım eder misin diye mesaj atmıştı. 2 senedir hiç iletişim kurmamış olmamız dışında sorun yok sanırım

“şimdi” olurdum, şimdiden ibaretim

ilkokuldayken babamın okula arabayla bırakacağı bir sabah yanlışlıkla terliklerimi giyip arabaya binmişim, okulun önüne geldiğimizde fark etmiştim

halı desenlerini takip ederek bütün halıyı turlamak konuşma uzarsa bir türlü kapatamazsanız tercihen diğer odalara geçip oradaki halıları da turlamak

bütün kedi ve köpeklerin anasıyım ama annem eve almıyor

yaşlı insanlarımızın yüzündeki yorgun ifadenin bu sebepten olduğu söylenir. ne kadar doğru bilmiyorum yaşayıp göreceğiz. tek bildiğim bu dünya için yaratılmadığımız, başka bir yer var biz orası için hazırlanıyoruz. hayatın doyum noktasına ulaştırmama sebebi budur bence.

favorim anneannemin sebzeli mercimek çorbasıdır, ezogelin de severim ama ilk kez okulun yemekhanesinde brokoli çorbası içmiştim ve sevmeyeceğimi düşünürken garip bir şekilde çok beğenmiştim. kelle paça ve işkembeyle ise maalesef hiç aram yoktur

sabah sol kolumun üstüne yatmış bir şekilde uyanırsam günümün kötü geçeceğine inanıyorum

iyi geceler, uyku tutmadı
buraya “hande mehan - bir kızıl goncaya benzer dudağın” bırakayım
https://youtu.be/lmSZ8c1dm6U

içimde bağıran deli kişi hariç herkesi ve her şeyi dinlemekte çok yetenekliyim. çok çok az konuşan biri olmamdan dolayı karşı taraf dinleyici olarak beni tercih ediyor galiba. özellikle üzüntünün paylaşılması konusunda. öyle anlarda insan karşındakinin bir şey söylemesini değil de sadece yanında olmasını bekliyor. belki bir kucaklama, belki sessiz bir gülümseyiş. bunları sağlamakta iyiyim ehehem. öyle

eskiden çok çekinirdim ama yine de lafımı esirgemez konuşurdum, şimdi o kadar halim yok ki ağzımı bile açmıyorum çünkü bazı insanlar onlara laf anlatıp kendimi yormama hiç değmiyor