çocukluğa dair hatırlanan güzel detaylar

Sabah sabah aklıma küçükken yaptığımız çok iyi bir şey daha geldi. Evin içinde çadır kurmak. Küçük çocuklar için küçücük çadırlar var ya, ondan kurduğumuz da oluyordu ama onu boş verin. Salonun ortasına ya da balkona kocaman bir çadır kuruyorduk, birkaç kişilik kamp çadırı. Yaz tatillerinden birinde birkaç gün toplamamıştık, günlerce çadırın içinde oturmuştuk, oyun oynamıştık, uyumuştuk. Harika bir şeydi. Evin içinde ayrı bir evimiz var gibiydi.
Neyse, ben gideyim de ev halkını bir darlayayım salona çadır kuralım diye. Pazartesi gününe kadar kaliteli bir tatil yapayım🥳💃

Banyo küvetinde yüzdürdüğüm plastik ördeklerim…

en büyük derdimin, aşık olduğum Ali'nin kızıl saçlı sevgilisi Sude tarafından çalınan Stellalı çorabımın olduğu güzel günler...

kendini özlettiren detaylardır. benimkiler şöyle :
kardeşlerimle oynadığımız evcilik oyunu. bu böyle oynanıp biten bir oyun değildi. hep kaldığı yerden devam ederdi. ben anneydim, onlar da benim çocuklarım. en güzel kısım çocuklarımın isimleriydi: birinin adı "güneş", diğeri "küçük ay". düşündükçe gülesim geliyo :))
annemin yaptığı patates bebek. patates püresini bebek şeklinde süslüyordu. işte kıvırcıktan saç, zeytinden göz, ketçaptan ağız filan. bir gün onun son patates bebeğim olduğunu bilmeden yedim, biz büyüdükçe bebek şeklinde yapmayı bıraktı tabi :((
bir de annemin uzun kollu bir kıyafetin üzerine başka bir uzun kollu kıyafet giydirirken içtekinin ucunu tutup elime vermesi ve benim onu sıkıca tutmam, böylece diğerini giyince önce giyilmiş olan içeride katlanıp rahatsız etmeyecek.. bunun neden güzel bir detay olduğunu bilmiyorum, ama hatırladıkça mutlu olduğum bir şey.

Küçükken annem kolay kolay aşağı inmeme izin vermezdi. İnsem de genelde ilk eve çıkan ben olurdum. Arkadaşlarım da artık bunu fark edince beni aşağı çağırmak için cümbür cemaat kapımıza gelir, annemden izin isterlerdi. Ben de annemin arkasında kıkır kıkır gülerdim tabii :))
Arkadaşlarımın bu hareketi beni değerli hissettirirdi. tabii bunların hepsi çocukluk samimiyetinde ve saflığında kaldı...

Anne ve babamla Bayram tatillerinde ve yaz tatillerinde bulunduğumuz şehirden akrabalarımızın bulunduğu şehre yaptığımız yolculuklardır.İstisnasız her yolculukta Afyonkarahisar'daki Özdilek'te mola verip oradaki oyun alanındaki hareketli oyuncaklara(şu jetonla binilen)binmek,o yolculukta patatesli börek yemek meyve suyu içmek...gerçekten çok özledim ama o günlere bir daha dönmek istemem muhtemelen.

ilkokulda annemden öğle yemeği için 1,5 tl alıyor olmam, o parayla gidip 1,25'e lahmacun 0,25'e de ayran alıp tıka basa doymak.

Kolasına yapılan maçlar. ( o kolalar hiç içilmedi maç bitmeden okunan akşam ezanları yüzünden )

Saatlerce salıncakta sallanmak ilk aklıma gelendir. Saçlarım savrulurdu, yüzümde rüzgarı hissederdim. Bacaklarım yere değmeden sallanamıyorum artık sözlük:(

Teyzemler bize gelirdi yazları, küçük bir balkonumuz vardı geldikleri gün kuzenimle hemen balkona halı kilim ne varsa serer, oyuncakları paylaşır, sabahtan akşama kadar evcilik oynardık, öyle kendimizi kaptırırdık ki yemek yemeyi unuturduk :)

Apartmanımızın arkasında etrafı demirlerle çevrili küçük bir alan vardı baharın gelmesiyle orada oynamaya başlardık, aynı zamanda sanki orası dükkânımızmış gibi evdeki boncukları toplayıp kolye bileklik gibi şeyler yapıp satmaya çalışırdık mahalledeki diğer çocuklara, bir keresinde 25 kr kazanmıştık nasıl seviniyoruz ama :)) sonra akşam geldi parasını geri istemişti alan çocuk :')

Tavşanlarım vardı, öpüp öpüp dururdum. Bir de babam bana 6.yas doğum günümde oluyoe ya haşlanmış yumurta tutacakları onlardan almıştı çok sevinmiştim. Normalde hep annem secer çünkü hediyeleri. Bunu babam kendisi gidip almıştı. Can, can!

Kardeşlerimle aynı odayı paylaşıyorduk çoook uzun zaman önce. Geceleri uyumadan önce birbirimize komik şeyler anlatıyorduk. Genellikle ben komik bir şeyler anlatıyordum onlar gülüyordu. Ama gerçekten çok eğlendiklerini hatırlıyorum. Şimdi büyüdüler, anlattığım şeyleri komik bulmuyorlar artık, "ablam yine cem yılmaz gibi maşallah" vb. cümleler kurarak alay ediyorlar esprilerimle, oysa gayet de komik biriyim. Kardeş terörü işte...
Geçen gün bir entrymde daha anlatmıştım, babamın geceleri bize kitap okumasını da özlüyorum sözlük. Hikaye, masal filan dinleyerek uyumak çok güzel ve özel bir şey.
Uyku saatimiz vardı ama bazen yattığımız halde uyumazdık. Çok eğlenceli bir oyunumuz vardı, sessizce kalkıp yerde sürünerek oturma odasına doğru giderdik. Gizli görev oyunu işte. Annemle babam bizi görmeden, duymadan karanlıkta dolaşıyoruz öyle, kapının kenarından onları izliyoruz filan. Birbirimize direktif veriyoruz, biri bir yeri gözetliyor, diğeri başka bir yeri vs. Arada bir kendimize hakim olamayıp gülüyorduk, çok eğleniyorduk gerçekten.
Bir tane oyunumuz daha vardı. Babaannemlere gittiğimiz zaman oynuyorduk bu oyunu çünkü ana karakter babaannemdi. Babaannemin yatsı namazını bitirmesini bekliyoruz sessizce. Zaten karanlıkta kılıyordu, karanlık olması önemli. Namazı bitirince etrafını sarıp saçma sapan bir şeyler yapıyorduk. Ayin oyunu gibi. Çok çılgın bir ortam ama. Gıdıklama, mıncıklama, biraz dans, Kızılderili etkinliği gibi bir şey. Babaannem de eğleniyordu. Acayip iyi bir aktiviteydi. Kahkahalar havada uçuşurdu. Keşke yine yapsak.

Internet cafede saati 50 kuruşa masa açtırıp metin 2 atmak, yazın camide Kuran kursu ardından güreş akşamına da kılınan teravih, mahalle maçları, gece oynanan saklambaç yedi kule kulaktan kulağa vb. dostlarım bu sabaha kadar gider.

Güzel bir çocukluk geçirdim. Hayat şimdiden başladı acısını öcünü almaya ağır ağır