Çok sevdiğim bir kız arkadaşımın 18 yaşında sınav stresinden dolayı geçirdiği hastalık. Yüzündeki izler hala geçmedi. Erkekler için ne kadar önemli olsa da kızlar ve özellikle kız çocukları yüzdeki lekelere çok daha fazla kafa yorabiliyorlar maalesef ki. Arkadaşım ne kadar takmadığını söylese de sık sık alnında kalan iz ile ilgili bir şeyler dile getiriyor.
bence iz konusunda insanların da çok etkisi var, herhangi birinde herhangi bir iz varsa bu sorulmaz. ne zamanki o kişinin hayatında çok önemli, bu izin sebebini bilmeniz gereken bir noktaya gelirsiniz o zaman kendi anlatır zaten. insanların hayati olmayan hastalıklarını hayati seviyeye getiriyorlar. buna da dikkat etmek lazım bence sayın armut
Sayın prime çok haklısınız. Ama yaşadığımız şehir ve çevremizdeki insanlar genel olarak öyle insanlar olmayabiliyor. Arkadaşları ve ailesi olarak biz ılımlı olsak dahi maalesef dış dünyada garip insanlar var
Eğer mevcut yerleştirme puanım olduğu gibi kalsa ve tıp tercih etmek zorunda kalmasaydı muhtemelen diş tercih ederdim. El becerilerim pek çok insandan gelişmiş. Yatkınlığım fazla. Üstelik esnek çalışma düzenine sahip olabiliyorlar. Uzman diş hekiminin aldığı maaş doktorlarla mukayese edilemeyecek kadar fazla. Esasen diş hekimliği de istemiyordum ama tercih listemde en başa diş yazmak gibi bir planım vardı. Olmadı. (sonradan fark ettim ki bilinci barındıran beyin dışında herhangi bir organa tüm hayatın yükünü yüklemek çok yanlış, çok riskli. El-kol kullanımı arttıkça zamanla kas-kemik- eklem hastalıkları olma durumu ile ya da diş aletleri ile yaşanan ufak kazalar sonucu mesleki beceri tamamen yitebilir.)
Çok mutlu olduğum bir günde arkadaşlarımla otururken yanımdan geçen birinin kokusunu aldığımda hissettiğim, beni bir süre nefessiz bırakan farkındalık. Ansızın esen bir rüzgara kapılıp gelen bir kokuyla afallamıştım. Çok sene geçti üstünden yazarlar :)
Küçük armut'un Peter pan izlerken keşfettiği müziktir. Shazam ile henüz tanışmadığı için filmin şarkıları ile ilgili araştırmalar peşine düşmek zorunda kalmıştır.
Hiç. Yaşadığım seneler boyunca bir sürü insanla tanıştım. Tanıştığım herkesi de mutlaka detaylı olarak inceledim. Hatta tanışmasam bile insanları detaylı inceledim. İnsanları incelemek bir tür alışkanlığım haline geldi. Bu gözlemlerim sonucunda her yeri 4/4'lük olan çok çok az insan olduğunu gördüm. Onların da huyu, suyu nasıldır bilemiyorum. Bir yaşımdan sonra evlenen akranlarımı görmek bu alışkanlığıma yeni bir şey ekledi: insanların tiplerine bakarak "bu tiple bir ömür geçer miydi?" diye sormaya başladım kendime. Sonuç olarak şunu gördüm; tamamen objektif şekilde bir yüzü ve bir bedeni incelediğinizde türlü kusurlar görüyorsunuz. Kimisi dar omuzlu, kimisi kısa boylu, kimisi minik dudaklı, kimisinin göz kapağı düşük, kimisi çarpık dişli... Ama tüm bu kusurların yanında incelediğim her kadında ya da erkekte bir ömrü beraber geçirmeye yetecek bir sürü güzel fiziksel özellik gördüm. Ağzı çirkin olanın burnu güzeldi, ikisi de çirkin olanın kirpikleri güzeldi mesela. Sadece tek bir kişi olarak kendi zihin fabrikamda öğüttüğüm bilgiler sonucunda insanların fiziksel görüntülerinin, o kişiyle bir birliktelik yaşamaya engel olmayacağına emin oldum. Bu farkındalıktan sonra kendime ikinci bir soru sormaya başladım: " Bu karaktere sahip kişi ile bir ömür geçer mi?". İşte kafamda insanları eleyip bitirdiğim yer bu ikinci kısım oldu. Gerekirse bir ömür geçirecek özveriye, sabra, sadakate sahip olduğuna emin olabildiğim kimse yoktu. Her insanın tipine kendimce kefil olabilmiştim. Ama tek bir kişinin bile karakteri tam olarak aklıma yatmadı. Fiziksel özellikleri sıralarken çirkinlikleri kapatmaya çalışan zihnim bu sefer tüm kusurları çıkarıp önüme seriyordu. Tüm bunların sonucunda emin oldum ki tip hiçbir şeydir. Tipe gelene kadar dikkat edilmesi gereken pek çok kusur karşılar bizi.
Olmuyor. Ne sağlık var çevrede ne de sağlık dilenecek insan kaldı. Sağlık olmuyor işte. Sağ da olunmuyor. İnsanlar kaybediliyor. Başınız sağ olsun deniliyor ama cenaze çıkan evde baş olana da sağ olmanın anlamı kalmıyor. Ölüm acısı yitmiyor yalnızca unutuluyor. Ölümün üstünden Ne kadar zaman geçerse geçsin biri başımın sağ olmasını dilediği an o acıya ilk günki ev sahipliğim devam ediyor. Artık kimsenin arkasından baş sağlığı dilemek de istemiyorum. Olmuyor çünkü biliyorum.
Belirsizlikler. Sonu görmek lakin o sonda bir bitiş değil de yeni bir başlangıç görmek. Sonra yarım kalan başlangıçları birleştirip bir sona ulaşma isteği...
Beni savunmasız hale getiren olaydır. Arkadaşlarımın ve yakın çevremin kibarlık olsun diye söyledikleri iltifatlar dışında iltifatlar almam genel olarak. Beklemediğim birisi güzel bir şey söylediğinde ne yapmam gerektiğini kestiremiyorum. Teşekkür etsem iltifatı kabullenmiş olacağım ve bu nedenle sanki alçakgönüllü olmayan bir tavır sergilemiş gibi olacağım. Sadece gülümseyip geçsem de kaba olacak gibi geliyor. İltifatla nasıl başa çıkmam gerektiğini bilmiyorum.
İşten kaçamayacağımın bilincini kendime kazandırıyorum. Bir şekilde olacak ve sürem azalmakta. Elimde kalan süreyi en verimli nasıl kullabilirim diye hızlı bir hesap yapıyorum kafamda. Gerekirse bir yere not ediyorum. Bir şekilde olacak demiştim ya az önce, işte bu hızlı zaman planlamasından sonra en azından az kötü şekilde atlatabileceğimi görüyorum. Su akar yolunu bulur ama su akarken suda ne kadar ilerledik çok önemlidir.
Sahip olduğum hayatın son yıllarında sahip olduğum duygu durumu. Orta ileri yaşlarımda her zaman için başkalarına faydalı olmayı amaçlayan biriydim. Fakat pandemi süreci ile birlikte gelen yalnızlaşmanın, eve kapanmanın getirdiği iç bunalması ile her şeyimi ertelemeye başladım. Tüm günüm evde geçtiği halde hayatımın en kötü zaman yönetimi tecrübesini yaşıyorum birkaç aydır. Yıllarca herkese faydalı olmak için çabalayan ben öncelik olarak kendime faydalı olursam benden daha iyisi yok diyebiliyorum şimdilik.
Son yıllarda kazanmamıştın aslında. Hep değersizlik ve yetersizlik hissiyle yaşamıştın. 22 seneni o hislerin kucağında geçirdin. Çok sonradan anladın neyi ne zaman hissettiğini. Öyle bir hayatın içinde büyüdün ki duyguların bile senin için başkaları tarafından çizilen çizgilerin üzerinde senin için sahip olunması bekleyen otomatik yükelenmeler gibiydi. Herkese iyi gelmeye çalışma nedenin de değersizlik hissinden ötürü tek kalemde silinecek basit biri olduğunu düşünmenden kaynaklanıyordu. 2021 yılının sonuna yaklaşırken sürekli intihar etmeyi düşündün. Rol yapmayı becermeremediğin için nasılsın diye soran insanlardan kaçmak için dersaneye gitmeyi bırakıp aylarca dışarı çıkmadan evde saklandın. Seni sevmeyen ve değersizlik hissini derinleştiren herkes için seni bir uçurumun dibinden çekip çıkarmak için çabalıyorum. Tüm kusurlarınla seni sevdiğine inandığın arkadaşların var. Hala yanındalar. Onlar gitseler bile sevilemye değecek birisi olduğunu sana öğrettim. 22 yılda kaybettiğin duyguları 2 yılda toparlayamayacağız biliyorum. Ama aşabilmeyi deniyoruz. Her şey daha güzel olacak 🌸
Bir kere daha anladım ki olmayacak. Biliyorsunuz eksi puan sayısı beğeni sayısına göre epeyce düşük. Son günlerde kendime koyduğum sözlük tabusunu kırıp toplumun genelinden uzak kaldığını düşündüğüm birkaç adet fikrimi girdiledim. Bir tanesi intihar başlığı altında yazdığım girdi idi. Kişiyi intihara iten nedenlerin hepsini bilmesem de intihar ruh halini iyi biliyorum. Kendime ait, kendi geçmişimden duyduğum bir pişmanlığa ait düşüncemi olduğu gibi girdiledim. Ve şu an için baktığımda eksi puan ve beğeni sayısı birbirine eşit. Yani normal zamanda nadiren atılan eksi puanı benim girdimde kullanmaktan çekinmemişler. Bu da bahsettiğim girdime şiddetle karşı çıktıklarını düşünmeme sebep oluyor. Yine dışarıdan soğuk görünen insan adlı başlığa yazdığım girdi de kendime ait, kendimi tanımladığım bir girdiydi. Lakin onda da beğenilmeme sayısı beğenilme sayısı ile eşit gibi. Ben nasıl ki yazmakta özgürsem diğer yazarlar da eksilemekte özgürler. Şiddetle katılmadıkları bir şey varsa da eksi oylarını sakınmasınlar. Lakin kendimi tanımladığım cümlelerde, kendime karşı olan sert tutumum bile yanlış anlaşılıp eksileniyor. Bir başkası için sert tutumum bundan daha da fazla eksi alma potansiyeline sahip olacaktır. Asla kabul görmeyeceğim ve bir farkındalık yaratacağını düşünmediğim halde sadece benim diğer düşünceler arasından aforoz edilmeme sebep olabilecek düşüncelerimi paylaşmayı sürdürmek bu koşullar altında doğru gelmiyor. Bu nedenle bir kez daha anladım ki bu platformda her şeyin konuşulabileceği hiçbir zaman dilimi olamayacak.
sayın armut lakin düşüncelerinin kendini tanımladığını, seninle alakalı olduğunu belirtmemişsin bu paydada değerlendirince özellikle intihar başlığında son günlerde rahmetli meslektaşımız mustafa yalçın gibi bir insanın intiharını göz önünde bulundurunca yanlış anlaşılmışsın. tabii ki negatif düşünebilir insanlar, hassas konular bence bunlar. o yüzden bu konularda yorum yaparken daha dikkatli, daha tanımlayıcı olmak lazım diye düşünüyorum. toplumu, bireyleri katogorize ederken ağır ithamlardan kaçınmalıyız bence. senin görüşüne de saygı duyuyorum ama şunu da belirtmek isterim yaşamak kadar güzel bir şey varken insanlar kendi eliyle ölümü tercih ediyorsa bence bu cesaretsiz bir koz olarak değerlendirilmemeli.
Yaşamanın ne kadar güzel bir şey olduğunu sadece yaşamaya devam etmenin derdinde olan insan bilebilir sayın prime. İntihar psikolojisini de anlayabiliyorum. Anlaşılmadığımı da fark ettim.
Sayın armut buradaki birçok insan sizi çok seviyor ben de öyle ayrı bir neşeniz var sizin.lakin insanlara cesaretsiz tarzı bir ithamda bulununca hele de kendi canına kıyacak kadar acı çekmiş birisi için haliyle insanlar yanlış anlıyor.soguk gorunmek konusunda da basligi acan kisiye(gozlem yapmak konusundaki tavrınız) ve diger tüm soğuk gorunen kisilere bir nevi cenesini tutamayan birisi olarak nitelendirmissiniz. Bence biraz fikirlerinizi yanlis ifade ediyorsunuz yoksa insanlar size deger veriyor merak etmeyin lütfen <3
Bir cesaretle hayatın en cesaretsiz kozunu oynamaktır.
edit: İntihar psikolojisini çok iyi anlayabiliyorum. Bir insanın kendine ait olan tüm değerlerden ve yargılarından hatta gerçeklerinden vazgeçerek hayatına son vermesi o kişi için oldukça cesaret gerektiren bir harekettir. Lakin hayatını kaybettiği andan(eğer ağır bir travma ardından bu karara ulaşmadıysa) itibaren kişinin arkasından çoğu zaman kişinin psikolojik sorunları olduğu, toplumdan aykırı olduğu, lüks hayat şartlarına bir türlü alışamadığı gibi tüm fesatça detaylar ortaya serilir. Şahsi fikrim bu detayların hiçbir önemi olmadığıdır. Acaba iyi bir psikolojik destek alsa belki bu intiharların bir kısmı önlenebilir olacaktı? "Keşke hayatta bir adım atacak son bir cesareti gösterecek olsaydı ve destek alma şansı olsaydı, güzel günlere ulaşabilir miydi?" diye düşünürüm hep. Bunu belki de aranızda başkaları da düşünüyordur bilemiyorum. Birinin canına kıyma fikri sırf beni üzüyor diye daha fazla yaşamasını istemek tamamen bencillik. Başka bir şey değil farkındayım.
İntihar eden ya da bu girişimde bulunan herkesin kararına sonsuz saygım var. Bir adım daha ötesini görmeye belki hali kalmadı, belki yaşamdan sıkıldı artık. Nedeni beni ilgilendirmiyor. Lakin bu kendime ait bir tanım. İntihar eden insanların ölmemesini dilemenin de oldukça bencil olduğunu biliyorum. Yine de böyle düşünebiliyorum.
Neden intiharı sadece cesaret veya korkaklık adı altında düşünüyorsunuz.intiharın en büyük sebebi bence yorgunluk. Çocuklarına yetemediği için, çocukları üşümesin diye saç kurutma makinesini açıp intihar eden ve cebinden 1 buçuk lira çıkan o abiye nasıl psikolojik destek aldırmayı düşünüyorsunuz. O adamın sağlık sigortası var mıdır sizce?adam iş bulamamış ve çocuklarım babasız büyüsün de yeter ki aç kalmasın yetimhanede büyüsünler diye düşünmüs. hiçbirimiz bu düşünceyi anlayamayız ve zaten anlasak altında eziliriz.
Sayın alpagumrnky sadece cesaret ya da korkaklık olarak değerlendirmiyorum. Belki nefret belki özlem belki bıkmışlık belki yetersizlik... herhangi bir duygu eklenebilir. Ben burada cesaret ile ilgili bir bahis açtım sadece. Yoksa intihar fikrini uygulayan kişinin kendi içinde neler düşündüğünden asla emin olamayız.
Aslında ağzım oldukça bozuk. Fakat küfür ettiğim zamanlarda kadın cinsiyetimden ötürü küfürlerin bana ters olduğu kanaatine vardım. Küfürler genel olarak erkek cinsiyetli insanlara endeksliler. Bu nedenle ağzımı bozacaksam küfür sayılmayacak ancak hoş da sayılmayacak kelimeleri daha sık tercih ederim.
Ölen bir yakınım kendi yaptığı bileklik. Benden sana hatıra olsun diye vermişti yaşarken. Kıyamıyorum takmaya. Kopar ya da zarar görürse hafızamdan hatıralarına ait bir parçası silinecekmiş gibi geliyor.
Olmayacak. Birkaç like almak dışında yerin dibine sokulabilecek entry fikirlerim var. Herkesin birkaç tane aykırı fikri vardır. Toplumun ne kadar geniş bir kesimine hitap ederseniz aykırı fikirleriniz için o kadar muhatap bulursunuz. Maalesef burası toplumdan çok çok ufak bir kesit.
prime
armut
