ianus

türk kahvesi makinasına kahve atıp su eklememiştim. tuşa bastığımda artık çok geçti.

ankara'ya gelmeden önce ankara'yı araştırırken o kadar çok “aspava'ya gidin” duydum ki şehrin bir semti sanıyordum :(

asla doymuyorum asla

'her şeyi salla çayı sallama hacı'
~ismail abi

papatya
o sade zarif haline bayılıyorum.

serdar ortaç'tan karabiberim dinlemenin unutturamadığı çok az şey vardır

her şey o kadar pahalı ki bir şey alırken bin kere düşünüyorum anlık heves de bırakmadılar insanda

çıkmış soran hoca.

bir türlü yerinde duramayan sürekli dışarı çıkıp geri gelen kısacası bir yerlerinde kurt kaynayan tipler. çantasını koyup gidenlere şükrediyorum böyle arkadaşları görünce

öyle bir geçer zaman ki osman'ın aydın'ı morgda görmeye gittiği sahne… ciğerim sökülmüştü ağlamaktan

aklıma '2021' başlığına entry girdiğim an geldi. bir yıl olmuş mu ya :(
edit: öyle bi başlık yokmuş 'yeni yıldan beklentim' diye bi başlık varmış.

tarçın ve arkadaşları. çok küçüktüm olay neydi hatırlamıyorum bile ama şarkısı hala ezberimde

Bundan kötüsü gelemez başımıza
Bundan kötüsü gelemez
Ondan rahatım sen de rahat ol
Zemine uzananlar düşemez

bir yaz günü bu saatte kalkıp gün doğumunu izlemeye gidip bir köpek tarafından eve kadar takip edilmiştim. sanırım sadece ikimiz uyanıktık.

öğrenmesi anatomiden daha zor olan derstir zannımca

solarsan açamazsın, kurursan damlayamazsın,
belki de kuruyorum ben.

her şeye ama her şeye gülen tatlı bi şeymişim. sonra nasıl oldu da bu hale geldim bilmiyorum

= eden bulur sanma sakın kalır yanına

dağılmış saçlarım gönlünün yatağına
uyandırma

biz bir yalan mıydık
sözde mi aynıydık

uzmanlığını türkiye'de yapmak isteyen son 3-5 kişiye de yurtdışı düşündürmüştür muhtemelen. bu ülke neden hekimlerine ve hekim adaylarına bu kadar düşmanca yaklaşıyor ben gerçekten anlayamıyorum.

“beyin verdiği komutla ortaya çıkan sonucun, ki bu sonucun en basit hali bile son derece karmaşıktır, neden komutu vermeden önce hayal ettiği sonuçla en ufak bir benzerlik taşımadığını soracak kadar meraklı bir organ değildir.”
en az beş kere okudum bu cümleyi..

“yaşıyorum inatla
bu benim intiharım”

içten içe korkuyorum her an her şeyi yapabilirler

en yakınım dediğim arkadaşımın her mesajlaşmamızda yaptığı şey. değil mesaja geç dönmek cevap bile vermiyor yoğundur işi vardır diye kendimi kandırmayı artık bıraktım. bir arada olduğumuz zamanlarda bile telefonunu bir köşeye koymayıp mesajlaşmaya devam ettiğini gördüğüm zaman gözlerim doluyor. ona bu kadar çok değer verdiğim için de kendime kızıyorum.
kusura bakmayın sayın yazarlar dert yanmış bulundum ;(

sadece kitap alışverişi.. inanılmaz mutlu oluyorum

So never mind the darkness
We still can find a way
Cause nothin lasts forever
Even cold November rain

'say my name'

telefona bilgisayara bakmamaya çalışıyorum eğer hafif bir ağrıysa da kahve iyi geliyor

her köşe başında bir çiçekçi olur hepsine baka baka başım döner sonra dayanamayıp bir gül alırım (en son 15 tl verdim çok pahalı değil mi?) eve giderim anneme veririm kim aldı bunu sana der ben sana aldım derim hadi inandım der mutlu son..