bir şey itiraf et

Anonimken entry'lerimi nasıl da özenerek yazıyordum. Gönder butonuna basmadan önce 3-5 kez okuyordum ve bazı değişiklikler yapıyordum. Bu kelimenin yerine şu kelime daha mı estetik olur sankiler havada uçuşuyordu. Şimdi öyle mi? Hiç yok 15 kişi tanıyordur artık beni :') parmaklarımı klavyede rastgele gezindirip giriyorum entrylerimi :((

Kalbimde kocaamaaan bir boşluk var, neyle doldurursam doldurayım her şekilde boş. Bilmiyorum belki de öyle kalmasi gerekiyordur. Özü budur?

Hayatında olan her şeyi ama her şeyi sanki dünya'nın en önemli şeyiymişçesine bana anlatan ama benim anlattıklarımı zerre kadar dinlemeyen insanlara uyuz oluyorum.
Ya ben senin terapistin miyim, kırmızı oda manolya hanım mıyım, gülseren budayıcıoğlu muyum ben? Sen bana anlat ama beni dinleme…Ne biçim iş bu anlamadım.

bazı entrylerimi girerken bir dönem sıla'ya olan aşkıyla gündeme gelmiş popüler twitter hesabı @mememetali den ilham alıyorum



(sağdaki ben)

Bazen kendime eksi vermek istiyorum.

Bazen sebepsiz üzülüyorum, bildiğiniz yani öyle durup dururken.

Hayatımda biri var, benim için değerli biri aslında ama bana hep anlatmakla meşgul. Beni hiç dinlemiyor. Bu çok yorucu benim için, mesajlaşırken bile benim mesajlarımı okumuyor sadece anlatmak istediği şeyi anlatıyor. Bazen düşünüyorum, niye hayatımda tutuyorum ki onu?

klavyede hashtag' in nerede olduğunu bilmiyordum, bulamamıştım yani. hashtag' e ihtiyaç duyduğumda google' a "hashtag" yazıyordum, ordan copy paste yaparak kullanıyordum. zaten çok nadir kullandığım bir sembol olduğu için sorun etmiyordum. az önce yine #' e ihtiyacım oldu. dedim ki kendi kendime, "klavyede bulunmaması gibi bir şey söz konusu olamaz, dikkatli bakmamışsındır, o yüzden bulamadın." gerçekten de dikkatlice arayınca buldum. artık kolaylıkla kullanabilirim. ahahahahah çok mutluyum. benim için büyük, insanlık için küçük bir başarı. #claricestarlingboşyapıyor

Hayatım ellerimden kayıp gidiyor. Hem sosyal hayatım hem akademik hayatım Ve ben sadece izliyorum. Bunu az önce fark ettim, hiçbir şey yapmıyorum. Duruyorum sadece.

son zamanlarda kendimi hiç güvende hissetmiyorum. hem hepimizin bildiği sebeplerden hem de tecrübe ettiğim, gözlemlediğim birkaç şeyden sonra oldu bu. dışarı çıkasım bile gelmiyor, ileride bu mesleği nasıl yapacağım diye düşünüyorum. birine güvenip nasıl aşık olacağım, biriyle nasıl yeni bir arkadaşlık kuracağım diye düşünüyorum sürekli. düşündükçe içinden çıkamıyorum düşüncelerimin. ne olacak böyle onu da bilmiyorum, tek bildiğim beni huzursuz ediyor bu çevre. bir an önce kendimi güvende hissedeceğim yere gitmek istiyorum.

Niye hep ben itiraf etmişim ya, bana terapi mi yapıyoruz napıyoruz :(

Benim adım...

🐝

Benim adım:

seni arkadaş olarak görüyorum ileleualatyr

Sözlükte o kadar çok vakit geçiriyorum ki artık rastgelede de daha önce okuduğum ve artıladığım entryler çıkıyor karşıma.

Dört yaşında değilim ve süt içmeden uyuyamıyorum.

Bazen 2016 ygs birincisi cemre efe karakaş'ın linkedin hesabına bakıyorum, kendime “sen nasıl insansın, bak millet neler yapmış” diye kızıp kapatıyorum.
Not: En son Londra'daydı, bu sene bitiriyormuş okulu.
Edit: Bu arada ben kendisini arada spotify'dan da takipliyorum.

bu yaşıma geldim, hala bazı yemekleri yerken çok zorlanıyorum, ağlayasım geliyor tadını sevmediğim için, midem bulanıyor kokusundan. annem "bir şey olmaz kızım, sağlıklı olduğu için yemeye çalış. doğru düzgün beslenmiyorsun, sonra halim yok, yorgunum diyorsun." diyor. ve ben ağlamaklı bir şekilde, sırf sağlıklı olduğu için o yemeği yiyorum.
bazılarını aşırı sağlıklı da olsa yemiyorum bu arada, yiyemiyorum. üstüne para verseler yiyemem onları. ama işte, tolere edebileceklerimden bir şekilde faydalanmaya çalışıyorum... yine de yemeği sevmiyorum diye ağlayasımın gelmesi çok saçma geliyor düşününce, sanki 15 yıl önce bırakmış olmam gerekirmiş bu hissi gibi.

Buraya bir şey yazıp gidecektim ama ne yazacağımı unuttum, şimdi o itirafı yazmışım gibi yapabilir miyiz?

aga ben okumak istemiyorum vallahi bunaldım yeter da 4 sene ilkokul 4 sene ortaokul 4 sene lise üniversite sınavına hazırlan cart curt e tamam abi adam olana fazla bile ne bu fizyoloji anatomi cart curt aaaa salın beni

Bazen bir başlığı görüyorum, bir şey yazmak için giriyorum, sonra fark ediyorum ki yazacağım şeyi daha önceden yazmışım.
Bir kere ismimi fark edemeyip kendimi beğenmeye çalışmıştım.

Anatomi çalıştığım günler Türkçe konuşmayı unutuyorum.

Bugün Makyajım o kadar güzel olmuş ki silmeye kıyamıyorum şu an :(

Bugün oldukça mutluydum. Saat on bir oldu ve mutluluğum azaldı. Külkedisi gibi bal kabağına dönüşeceğim birazdan.

kalbim bazen çok acıyor. dinlediğim, duyduğum, öğrendiğim, empati kurup anlamaya çalıştığım bazı şeyler canımı çok yakıyor. altında eziliyorum bazı şeylerin. elimden bir şey de gelmiyor. üzülmekle yetiniyorum.

Zamanında tüm türkiyenin suyunu çıkarana kadar dinlediği popüler şarkılarını arada açarak geçmişi yâd ediyorm. örneğimsi:



(Ders seçimi de bununla yapılmıştırr)

Edt: bir az vizyon

twitter'da herkes bir anda kaybolunca buraya geldim.

bugün twitter'da küçük çaplı bir linç yedim. ve bana hödük dendi.

bazı dönemlerde herkes mutlu olsun istiyorum, mutlu olan insanlara bakınca mutluluktan gözlerim doluyor. gerçekten.
ama belli dönemler için, aslında sahiden mutlu olduğum dönemlerde başıma geliyor bu durum. sonra diyorum ki "insan mutlu olunca, herkesin mutluluğuyla da mutlu oluyor ve mutluluğu artıyor."

Bir şeye alışma sürecinde fazla depresif oluyorum. Yeniliğe zor adapte oluyorum. Bazen karşıma eski entrylerim çıkıyor (haziranda yazdıklarım mesela) neşeli, gülüyorum onlara ama bir ara yazdığım entryler çok üzücü. Üzgünüm yani, umutsuzum, karamsarım. İşte o dönem benim alışma dönemimdi, şimdi alıştım gibi. Buraya, buradaki insanlara alıştım. Bir haftadır sıkça dile getirdiğim gibi pozitif hissediyorum, modum yüksek çünkü alışma döneminin sonuna geldim.

Yanlışlıkla depresyon tanısı aldığım gün, ağlayarak tüm problemlerimi anlattığım odadaki kişi ben odadan çıktıktan sonra arkamdan gelip şey demişti "anlattığın şeyler rahatlamana sebep olur. Fakat sonrasında yalnız kaldığında yine eski haline dönersin. Bu nedenle iyi olduğunu sanabilirsin ama daha kötü olacaksın" demişti. Bu sözler bende şok etkisi yaratmıştı. Çünkü cidden tünelin ucundaki ışığı gördüğümü sanmıştım. Sonra anladım ki kendi yalnızlığımdan kaçıp başkalarının kalabalığına sığınarak kendimi ve dertlerimi iyi oldu sanıyormuşum. Ama hiç iyi olamamışım. Ben depresyonu yıllarca koynumda beslemişim. Kendimle büyütmüşüm. Varlığını inceden inceden reddetmişim. Kalabalıkta huzura erdim sanıp aslında kalabalıktan korkmuşum. Başkaları mutlu olsun diye yaşayıp yaşamaktan zevk almamışım. Ben varlığını inkar ettiğim her şeyin benim varlığımın dizlerinin dibine sığındığını görmekten kaçmışım.