Geçen gün alışverişteyken bir an için düşündüm, ileride maaşımı neye harcamak isterim? Kesinlikle bir çocuğun bezine, mamasına, okuluna falan harcamak istemem. Şu an neye harcıyorsam ona harcamak isterim. İşte bu konu benim için böylece kapandı.
Kaplumbağaların tehlike karşısında yaptığı, insanların çoğu zaman beceremediği eylem. Bazen bunu çok isterim, her şeyden uzaklaşmayı yani. Özellikle çok utandığım ya da hayal kırıklığına uğradığım vakitlerde. Ya tüm insanlar birkaç günlüğüne dünya'dan çıkıp gitsin isterim ya da ben çıkıp gideyim, bir şey yapmayayım isterim fakat mümkün mü? Asla. Sorumluluklar var çünkü, sonra su bitiyor su almam lazım, laboratuvar dersi var ona gitmem lazım, ders çalışmam lazım, insanlarla konuşmam lazım çünkü konuşmazsam başıma bir şey geldi sanarlar. Bu yüzden uzaklara gitmek istiyorum, mesela Kanada'ya. En az 10 saat uçuş, saat farkı çok, biletler pahalı. Tanıdığım kimseyle konuşmak zorunda değilim, anlatmak ve paylaşmak zorunda değilim. Bahanem olurdu. Böylesi zor.
Daha geçen gün teyzemle annem ayran+baklava yerken kardeşim bunu da sizden başka kimse yapmaz demişti. Şimdi bu entrinizi kendisine gostermeye gidiyorum sayın ileleualatyr
Üşenmedim izledim. İzlerken de sıkıldım açıkçası biraz yani o “uykum geldi”yi bile on cümle anlatan arif bey'e yer yer tahammül edemedim. İkilide kim haklı bilmiyorum, bence bu ilişki sağlıksız bir ilişki. Bitmesi çok iyi oldu. Ayrıca arif bey'in düğünleri neden sevmediği kısmındaki açıklamasını gerçek bulmuyorum. Neymiş 1 tamammış ama 2 sıkıntılıymış 3'e koşuyormuş. Hayır arif, sen cimri bir adamsın! Altın almaktan korkuyorsun da ondan sevmiyorsun düğünleri. Özet: müzeyyen ve arif gibi insanlardan sessizce uzaklaşın, iyi geceler.