içini dök

ya gerçekten buradan sana sesleniyorum. hatta size. biliyorum asla duymayacak göremeyeceksiniz. ama bari burada size seslenip içimi dökeyim. beni öyle yıpratıyorsunuz ki beni öyle üzüyorsunuz ki! ben hayatımda sizin kadar bencil ve dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanan insanlar görmedim. bırakın mutlu olduğum şeyi yaparken bari beni rahatsiz etmeyin. bırakın yaptığım iş benim olsun. ben bıraktım artık sizden ümit etmeyi. sevgim var hala onu da azaltacağım. öylesine sinir ediyor öylesine üzüyorsunuz ki beni! ben hayatımdaki tüm kötülüklere rağmen size hüznümü zorluklarımi yansitmazken sizin yaşadığınız her olayın bana yansıması ne demektir. her şeyimden fedakarlik yapiyorken sizin fedakarlik adi altında tamamen bencillik yapmanız. sizi terk etmek ama sevdiğim işi terk etmek istemiyorum. nolur zorlaştırmayın artık. ilkokul düzeyindeki iletişim seviyenizi azıcık geliştirir ve azıcık çaba gosterirseniz inanin hayat hepimize kolaylaşacak!!!

kedim kayboldu. ölsem daha iyiydi. yeni yılın ilk gününde hayatımın en değerli ve tek güzel şeyini kaybettim. salı günü sınavım var ama iki gündür ağlamak ve uyumak haricinde hiçbir şey yapamadım. artık gözlerim acır hale geldi, uykum olmasa bile gözlerimi açık tutmak çok zor geliyor. uykum olmasa bile uyumak için kendimi zorluyorum çünkü uyanık olmak istemiyorum, uyuduğumda üzüntümü hissetmiyorum çünkü. uyanıkken düşünmeden duramıyorum, düşünmek de beni çok üzüyor, bunu nasıl aşarım bilmiyorum. her şeyimi kaybetmiş gibi hissediyorum. "her şey iğrenç, hayattan nefret ediyorum ama çok şükür ki kedim var. o da olmasa napardım bilmiyorum." dediğim kedim kayboldu. ona olan sevgimi sabote etmeyecek, sevgimi gösterdiğimde bunu bana karşı kullanmayacak tek varlıktı. yanımda olmadığı için sanki artık hiçbir şeyle başa çıkamayacak gibiyim. elimde bir tek o vardı ve şimdi o da yok. delirecek gibi hissediyorum. başına ne geldiğini bilmemek de beni çıldırtıyor. şimdi nerde, ne yapıyor diye düşünmekten kafayı yiyeceğim. acıkmış mıdır, korkmuş mudur, en önemlisi hayatta mıdır? sağ salim geri dönmesi için o kadar çok şeyden vazgeçerdim ki...

artık hayal kurmadığımı, kuramadığımı fark ettim. hayat bana ne sunarsa onu yaşıyorum, kabulleniyorum gibi geliyor. yorgun hissediyorum istediklerim uğruna savaşmak için. gerçi çok bi isteğim, hayalim de kalmadı. bazen durup düşünüyorum işte, hayal kurmaya çalışıyorum. sonra içimden gelmiyor, ya da istediğim bir şey olmuyor. bırakıyorum öyle. vazgeçiyorum. devam ediyorum yaşamaya.

Yazıklar olsun!

İnsanlar ne kadar güzel hayatlar yaşadıklarının farkında değiller. Hastanedeki taburcu olan hasta sağlığın, sınavdan çıkmış bir genç zamanın, dava kazanmış bir avukat başarının farkında değil. Her yanında açgözlülük, ekonomik kaygı, can güvenliği, terör gibi sıkıntıların konuşulduğu bu ülkede hayat durmuş gibi. İnsanlar sadece her gün bir yerlerde bulunuyorlar, yiyorlar, içiyorlar ve uyuyorlar ama yaşamıyorlar. Herkes birbirlerinin kötülüğünü düşünürken her zaman kendi çıkarı için çalışıyor. Geleceği düşünen yok, geçmişten ders alan yok. Bundan sonraki yüzyılın ve gelecek nesillerin düzgün olması beklemek gülünç bir düşünceden başka bir şey değil. Hayatta en büyük kötülüklerin kaynağı olan “yaşanmamış hayatlar” herkesin üzerine çökmüş durumda. Bilgilerin bu kadar ulaşılabilir olduğu bu çağda ne bir vizyon mevcut, ne bir hedef veya yaşam amacı. Kolektif bir kimlik karmaşası yaşayan bu insanların arasında mutlu ve bağımsız bir hayat yaşamaya çalışıyoruz, heyhat!

sözlüğe yazmayı bırakmış ve buraya veda etmiştim. ancak su an kendim için yazmıyorum. çok üzgünüm ve çok kırgınım. kırgınlığım ve üzüntüm yüzünden kırdım ve üzdüm. hayat gerçekten yorucu ve çekilmez. ancak çekilebilir kılan birkaç şey var. bu birkaç şey de hayatın tüm kötülüklerini omuzlarına yüklemiş taşıyorlar. hayatımdaki değerli insanlara hak ettikleri değeri veremiyorum. çok üzgünüm. aslında öyle çok seviyorum ki her arkadaşımı. her tanıdığımı, seni... keşke bunu daha çok gösterebilsem. insanlar beni uzaktan tanıdıklarında hep enerjimi ve mutluluğu överler. belli seviyeye kadar da arkaşadlıklarım sadece mutluluk paylaşmak ve mutluluğu göstermek üzerine kuruludur.. ancak o seviye aşıldığında yakındakilerim yaşayamadığım hüznümü sürekli paylaşmak zorunda kalıyorlar. kimseyi buna maruz bırakmak istemiyorum. hüznümü stresimi veya öfkemi onlara yansıtmak onlarla paylaşmak beni üzüyor.birisi bana eskiden daha çok gülüyordun biz tanışmadan önce sanki daha mutluydun dedi ancak gerçek bu değil. mutluluğumu dışarıya dağıttıyorum ve sana mutsuzluğum kalıyor. bunu fark etmek beni kahrediyor. çok üzgünüm ve seni seviyorum

Benim bir hocam vardı kimya öğretmenimizdi kursta. Çok naif,kibar kadındı. İyi insanlara,bizi kırmayıp susuyorlar diye yüklenilir ya işte öğrenciler de ona öyle yapardı. Ama o,tüm şımarıklıklarına rağmen yine de kimseye tek kelime etmez kimseyi incitmezdi. Biz iyi anlaşırdık onunla,Farklı bir bağımız vardı birbirimizi sever beraber gülerdik. Çiçekleri çok severdi. Sürekli çiçeklerine isim koyar fotoğraflarını atardı. hatta bir keresinde bana bir çiçek ekip getirmişti en sevdiğinden. Ben okulu kazandım ankaraya geldim ama hiç bağımız kopmadı. Çünkü dedim ya Farklı bir bağımız vardı. Uzun aralarla da olsa konuşurduk. Yazın memlekete gittiğimde beraber buluşup vakit geçirip konuşurduk. Hocam kansere yakalandı sonraları. Saçlarını kestirmişti son gördüğümde ama o haliyle bile çok güzeldi bakakalmıştım güzelliğine. Dedim ya bana hep yazardı halimi hatrımı sorar benden dua isterdi. Hep de ederdim ona dua. Son zamanlarda Ankarada tedavi görüyordu haberim vardı bir kere giderim yanına mutlu olur diye düşünmüştüm,gidemedim bir türlü. Hayata kendimi çok kaptırmıştım çünkü. En korktuğum şeyi yapmış kendim için yaşamaya başlamışım çünkü. Evet herkese ulaşamam biliyorum ama iki aydır yokluğunu bile fark edememişim hocamın. Bir kere yazmamışım bile ona. Ben bugün o narin güzel hocamın vefat haberini aldım bir başka öğrencisinden. Hocam iki ay önce vefat etmiş. İki ay. Ben bunu yeni öğrendim. Ben hayata kendimi kaptırmaktan korkardım. Ben bugün o sürüklendiğim hayat rüzgarından başımı kaldırmadığımı fark ettim. Kendime kırgınım çokça kızgınım. Üstelik bir felaketi derinlerden yaşamışken kendime yeni söz vermişken… sığmıyor işte cümlelerim içime. Buraya döksem de bitmeyecek o cümlelerim. Zihnimde yankılanacak,izleri geçmeyecek. Onu her duamda andıkça da tekrar edecek.

yalnızlık eğer ki zorunluluk değil de seçim ise dünyanın en büyük nimetidir benim için.hani demiş ya dostoyevski İnsana olan saygımı kaybetmemek için insanlardan uzak duruyorum diye benimki de o hesap..yanlış anlamayın ben de melek değilim hani.ama emin olduğum tek bir şey var ince düşünürüm.bir hareketi veya bir sözü söylemeden önce kırk dokurum çünkü bana böyle davranılmasını isterim.bir tanıdık veya arkadaş beni yaralayacak bir söz söylese ,bir ithamda bulunsa mübalağasız kafamda döner durur aylarca.gun içerisinde aklıma gelir tekrara düşer o günüm hiç olur.ama yemin ederim karşımdakine kızmam kendi hayatım üzerinde böyle değersizlere söz hakkı verdiğim ,kontrolü bir nevi paylaştığım için sinirlenirim hem de çok..Kafka der ya hani Beni üzecek gücü sana verdiğim için kendimden özür dilerim imzamı atarım..

bu entryi asıl yazma amacım kitaplar.kitap romantizmi ya da fularsız entellik kasmayacağım ama düşüncelerimde hiç olmadığım kadar samimiyim.cemil meriçi anmış olayım ben de insanların kötülüğünden kitaplara sığınanlardanım.suçsuz değilim ama farkındayım her anımın.andan kurtulup başka bir zamana kaçma değil benimkisi.gercek hayatta bir insanın zihnine,hayatına,kararlarına bu kadar yakından tanıklık etmek için ne denli feragatlerde bulunacağımın (manevi hususta) farkında olduğumdan bağlıyım bu dosta.tekrar başladım eski ruh halime ve paslanmış düşünce yapıma tekrar
dönmeye başladığımı hissediyorum.ezeli dost ebedi dert seni seviyorum..

Kendimi çok çirkin hissetmeme vesile olan bir şey yapıyorlar ve kimlerin buna dahil olduğunu da olayın benle ilgisini de anlayamıyorum.

Tartışmak ve kavga etmek benim eski iki dostum. İki zıt görüşü savunan insan, birbirlerine kırgın iki insan, dargın iki insan konuşurken yaralıyorlarsa birbirlerini benim bu eski dostlarım devreye giriyor. Ama ben tartışıp kavga edersem 2-3 gün kendime gelemiyorum. Başımın tam arkasına kan şıçrıyor sanki, sonra karıncalanıyor yüksek tansiyondan ,o ağrı öyle bir sersemletiyor ki o 2-3 gün ruh gibi geziyorum.

O yüzden kızmak ve üzülmek yok, dostlarım ömrümü kısaltıyor gibi hissediyorum.

Yoruldum

Başta ailem olmak üzere eve geldiğimden beri çevremdeki çoğu insan bana değiştiğimi söylüyor.aynı kalmamalı kişi değişmeli elbet.yaşadıklarından kendine katmalı kimi zamansa yaşadıkları kendinden bir şeyler almalı.böyle olmalı ki yaşamanın da bir anlamı olsun.Öylesine geçip giden günlerden ibaret ve anlamsız olmasın hayat diye düşünürdüm ben.Ama bu kötü bir şeymiş gibi sanki kötü bir şekilde değişmişim gibi beni incitecek üsluplarla söylediler sürekli.Öyle olunca ben de kendimi sorgulamaya başladım.Değişen ne onu bulmak istedim.neyin değiştiğini sorduğumda bana eskiden bizimle daha çok konuşurdun daha çok gülerdin daha heyecanlı olurdun daha çok koşuştururdun diye cevap verdiler.bilmiyorum sayın yazarlar ben hep içime kapalı olandım hep kendimi sadece kendimle konuşan,kimselerle içini paylaşmayandım.ben hep yalnız olan yalnız kalmak için zaman kollayandım.ben hep insanlarla az konuşan ama kendi içinde susmak bilmeyendim.ben hep daha çok sevdiklerim mutlu olsun diye gülen sevdiklerinin olmadığı yerde küçük bir tebessüm bile etmeden öylece durandım.ama bu yıl galiba bir şeyler oldu.belki artık gücüm tüm bu dediklerime yetmedi.kendi içimde o kadar boğuldum ki dışarıdakilere istediklerini veremedim.Belki artık sevdiklerim için değil biraz da kendim için yaşamayı öğrendim.kendime öncelik vermeyi seçtim.belki de hayatın aldıkları kattıklarından fazlaydı. Bilmiyorum. Ne oldu ne bitti bilmiyorum.Nasıl oldu da insanları hayal kırıklığına uğrattım bilmiyorum.onlar bana nedenini sormadan sadece sonucu yargılamakla meşgul oldukları için hayal kırıklıklarına üzülmem gerekir mi onu da bilmiyorum.ama bir şeyi çok iyi biliyorum.bu yıl “ilk defa”yaşadığım çok şey oldu.ilk kez;içten kahkaha attım,kendimi durduramayıp bitap düşene kadar ağladım,yeni duygularla tanıştım ve sonuna kadar onları hissettim,bir şeyleri başardım,doğru seçimler yaptım,yanlış insanlara güvendim,yeni bilgiler öğrendim,kendimi kendim toparladım,birilerine kendimi açtım içimi paylaştım.tüm bunlardan ruhuma bir şeyler katmasam,hep aynı kişi olsam daha mı iyi olurdu ki sayın yazarlar? Eğer aynı ben olsam,bu ilkler gerçekleşmese ya da gerçekleşenlerden ruhuma yeni şeyler işlenmese daha mı mutlu edecektim onları? Tüm bu ilklerden,yaşanmışlıklardan yoksun gülüşüm daha mı anlamlı olurdu onlar için? Susup içime attıklarım sayesinde yazdıklarım yerine amaçsızca konuşsam daha mı benimserlerdi beni?
Bilmiyorum. Ama sadece mutlulukları değil, hüznümü de gözyaşlarımı da seviyorum.ilk kez yaşadığım,bana yenilikler katan her şeyi seviyorum.beni ben yapan her zerreme çok şükür.yani kendime kattıklarımla bir “ben” oluşturamayacaksam ne anlamı var ki yaşamanın ? Ya da başkaları için kendimi zorladığım ruhsuz bir benle anlamı olur mu yaşamanın ?
…

mutluluk diye bir şey yok kendimden biliyorum. Farklı sekanslara bölünmüş bir zaman çizelgem var. Ve bu çizelgeye attığım her çentik; benim ileride dertten gamdan dem vuracağım pişmanlıklarımı temsil ediyor.

bedenim ve zihnim en verimli çağını yaşıyor şu an ama bu beden işbilmez bir karakter tarafından hiç ediliyor. Amacım öyle afili cümlelerle kurulmuş 'romantik' entry girmek değil. İçini dök demişsiniz ya ondan..

İnsan ilişkilerimde olsun, ne bileyim yolda yürürken karşılaştığım bir olay olsun hatta uzanırken kendimle baş başayken olsun bir şekilde mutsuz olmak zorundayım. Yani kötü düşüncelerimle veya ham karakterimin tercihleriyle illa ama illa kendime zehir ediyorum günlerimi. Kendim mutlu olmam ve kimseyi mutlu da etmem açıkçası samimiyim beceremeyeceğim biliyorum. Benim yanımda yöremdeyseniz bu işten muhtemelen en ağır şekilde etkilenirsiniz. Takıntılarım size de musallat olur. Gençliğini yaşayamamış yaşlılar mutlu gençleri görünce zulmeder ve geçmiş yıllarını pişmanlıkla anar ya.. anlıyorum ben şu an onları.

Bazı insanlara, defolu demeyelim de yine de toplum dışında yaşaması iki taraf için de gayet hoş ve kazançlı bir hal olabilir. Bunu diyorum öyle vahim bir hayatım yok ama hissiyat bu. Ben insanlar yokken var oluyorum sanki. Aslında yanlış. İnsanlar varken yanlış yaşıyorum daha doğru. Son zamanlarda bir tembellik hakim hep bir uyku hali, isteksizlik çok şey yapmak istiyorum hiç kımıldamak istemiyorum. Her gün geç yatıp geç kalkıyorum, geç kalıyorum. hakikaten yaşamıyorum.

Bütten geçemeyeceğim sayın yazarlar. Biliyorum yani geçemeyeceğimi. Yavaş yavaş kabullendim. Bu durum sebebiyle hem bursumu, hem tüm sevdiğim ve aynı grupta olduğum çok değerli arkadaşlarımı kaybedeceğim. Sevgilim olan beyefendi de stajyer oluyor. Hem başarısız hem çulsuz hem de dostlarımsız kalacağım. Bir yandan korkuyorum, bir yandan da en azından önümüzdeki senem kolay geçecek diye seviniyorum. (Çoğu şeyi baya iyi biliyorum çünkü, dönem başında aldığım inanılmaz kötü notlar yüzünden bu hale geldim:)))) duygularım karışık. Hayırlısı olsun.

ruh halim birkaç aydır "çok yorgunum beni bekleme kaptan" kıvamında. e napalım seyir defterini de başkası yazsın.

Yanlış anlaşılmaktan çok korkuyorum sayın yazarlar.istemeden başka şeyler ifade etmekten,başkalarının zihnine yanlış şekilde işlemekten çok korkuyorum.ben düşüncelerini bana yakın hissettiklerimi tanımak istiyorum sadece.insanların ruhunu keşfetmek istiyorum.onların ruhunda var olmak,düşüncelerinden bazılarını kendime katmak istiyorum.gözlerini okumakla kalmayıp karmaşık zihinlerini de okumak,fikirlerini incelemek istiyorum.benden korkup kaçmalarını değil benimle konuşup anlaşmalarını bekliyorum.

Ama öyle bir çağdayız ki her şeyin sonu o malum, herkesin diline düşmüş olan,bambaşka hisleri de kendiymiş gibi gösteren,aslı tek olan ama asla tek kişiye verilmeyen,o nadir bulunan duyguya çıkıyor. Ama ben o duyguyu hiç yaşamamış biriyim, o duygunun cahiliyim . O yüzden tam olarak ne olduğunu,ne hissettirdiğini,denk gelirsem nasıl anlayacağımı bile bilmiyorum.kaldı ki hissedip,hissettireyim…

demem o ki kaçmayın benden,korkmayın da düşüncelerimden.çünkü ben ne hissettiğini bilen,yüreğine dokunan her duyguya sonuna kadar sahip çıkıp onları savunabilen biriyim. Ne hissedersem onu söyler onu yaşarım.
bana zaman verin olur mu?öylece yargılamayın beni tanıdıkça anlayacaksınız,anlayacağız birbirimizi.sadece zaman istiyorum.zaten dolu olan zihninizi daha da karıştırmak değil amacım. Benim dilimden konuşan düşünceleri keşfetmek,benim gibi dile getirenleri görüp mutlu hissetmek tek amacım…

eksik bir şey mi var hayatımda,
gözlerim neden sık sık dalıyor?

"istemek" bana hiç öğretilmemiş ve bir şeyi nasıl isteyeceğimi 21 yaşıma gelmeme rağmen bilmiyorum. yardım istemeyi, sevgi istemeyi, kişisel alan istemeyi başaramıyorum. zamanın çoğunda zaten ihtiyacım yokmuş gibi davranmaya çalışıyorum. öğrenmek için çabalıyorum ama benim için gerçekten çok zor "ihtiyacım var" demek. ihtiyacı olmak güçsüzlükmüş, acizlikmiş gibi geliyor.

ama son zamanlarda artık kaldıramamaya başladım arkadaşlar. bir şeylerim eksik ve artık dayanamıyorum.

aslında sözlüğü günlük gibi kullanmaktan hoşlanmıyorum ancak paylaşmadıkça içimde büyüyor. birinin bana sarılmasına çok ihtiyacım var. fakat kimseden bir türlü isteyemiyorum. hep dilimin ucuna kadar gelip geri gidiyor. çok utanıyorum bunları yazmaktan ama bunun ayıp olmadığını kendime kanıtlamalıyım artık

evet, sarılmaya ve şefkate ihtiyacım var. ne var bunda ***? sizin ihtiyacınız yok mu ki

Birine değer verdiğimizde ve ilgimizi gösterdiğimizde neden bu çoğunlukla gösterdiğimizi alamamamızla sonuçlanıyor? Kabul edelim ki karşılıksız yürümüyor bazı şeyler, ilişkiler gibi. Eğer gerekli özveriyi gösteremeyecekseniz, hayatınızdaki insana değersiz hissettirecekseniz boşuna kimsenin vaktini çalmayın. Ne onun ne de kendinizin.

Eski entrylerime bakıyorum, bunu nasıl hangi kafayla neyin etkisiyle yazmışım oluyorum. Şöyle böyle uzun uzun, noktası virgül karışık kelimeler birleşmiş anlamlı(umarım) bir şey oluşmuş. Bence hayret verici bir durum. Bazı entrylerimi yazarken 1 saat uğraştığım falan da oluyor hatta. Yaklaşık 300 entry yazmışım bu da 301. Oldu, 1 dk falan sürdü yazmam gelişme var 🙃

Küçüklüğümden beri biraz farklıyım.farklı değilim aslında herkes gibi değilim sadece.kalabalıkları değil yalnızlığı severim,anlamsız olmasına rağmen sırf herkes gittiği için bir yere gitmek yerine odamda kitap okumayı tercih ederim.ev dışında aynı yerde uzun süre kalamam evde bile aynı odada duramam illa değişiklik yapmam gerekir istemsizce sıkılırım çünkü.kolayca kimseden bir şey istemem yapabiliyorsam yaparım yoksa da yokluğunu kabul eder yolumu ona göre çizerim.en değerli eşyalarım kıyafetlerim ya da takılarım değildir okuduğumda içimi titreten kitaplarımın içimi döktüğüm defterlerimin her biri ayrı ayrı en değerlimdir.yapmam gereken bazı şeyler konusunda çok düşünceli değilimdir bana denilirse yaparım denilmezse düşünemeyebilirim.bana yapılan kötülükleri hafızamda diri tutamam çabuk unuturum karşımdaki hatırlar ben hatırlamam.insanlara çok müdahale etmem ailem de olsa onlara yön verecek kadar üstün ya da bilge göremem kendimi çünkü, doğrusunu bilsem de ne haddime der susar geçerim.beni mutlu etmese de karşındakini mutlu eden bir şeyi onun için yaparım karşımdaki anlamaz bile mutlu olmadığımı.çoğunluğa uyarım tek başıma her düzeni alt üst edecek kadar güçlü olsam da sesimi çıkarmam onların zevkini,mutluluğunu kendiminkinden üstün tutarım.
Böyle biriyim.maalesef ailemden de çevremdeki çoğu kişiden de farklı.aslında kendine has belki bilmiyorum ama çoğunluktan farklı.bunları yazdım çünkü bugün yine o çoğunluktan olsaydım keşke diye sesli şekilde düşündüm.keşke onlar gibi çoğunluğa kapılıp gidebilsem onlar gibi kalabalıkta içimde hiç susmayan o sesi bastırabilip mutlu olabilsem.keşke herkesin işine karışacak kadar kendimde hak görebilsem.keşke saatler sonramız belli değil demek yerine kini diğer duygularımın önünde tutmakla kalmayıp sürekli onu harlayabilsem.keşke onlar gibi dışından ne olduğu belli olan maddiyatla elde edilebilecek şeylere değer verebilsem…
Belki farklı değil de onlar gibi olabilseydim onlarla yaşamak daha kolay olabilirdi.belki onlar gibi olabilseydim bu kadar dışlanmışlık hissetmezdim.onlar gibi olabilseydim farklılık bu kadar acı gelmezdi belki…

ne yaşarsam yaşayayım Bir yerlere yazdığım sürece anlamlı kılarım yaşadıklarımı.içimi yazıya dökersem rahatlarım.hepsinin yazılacağı yer farklıdır.kimisi burada yer edinir kimisi tweetlerde en önemlileri ise defterimde.bugün,kağıtlara dökmem gereken birikmişleri Uzun süredir yazmadığımı fark ettim. Yazmak istiyorum, yazmam gerektiğini biliyorum ama ellerim gitmiyor kaleme,uzanamıyorum deftere. Sanki bir şey var içimde,yutkunmakla geçiştirdiğim,beni kalemden uzak tutan bir şey. Yazarsam kapatmaktan korktuğum,yazmazsam ayazında üşüyeceğim bir kapı.o kapıyı ellerimle itecek güç zihnimde yer edindi ama canım istemiyor sanki.bir şey elimden tutuyor da beni engelliyor sanki.Yutkunmak yazmaktan daha kolay geliyor ilk kez.geç kaldığım birikmişlerden ötürüdür belki de bu.bilmiyorum,buraya yazıyorum çünkü bu durumun cevabını da yazarsam bulacağım biliyorum.

Kimsem yok, yardım dinleniyorum ama kimse yok.
Konuşmak istiyorum, kelimelerim biriktikçe birikti. Kimsem yok, kimsem yok, kimsem yok, kimsem yok...

Empati yeteneği'dir, iletişimi yüksek'tir, güler yüzlü'dür falanlar hikaye; doktor dediğin en ene en önce "bilgili" olacak

Eskiden daha az bireyseldim, yani çevremdeki şeylerle daha çok ilgilenirdim. Daha çok kafa yorardım böyle şeylere. Şimdi öyle değil, daha bireysel sorunlarıma odaklandım; cumartesi günü ulucanlar'a gittim, orada dank etti. Eskiden toplumdaki her haksızlığı kafama takardım, n'apıyorum ya bir süredir böyle diye düşündüm. Bu ben değilim ki! Bu bambaşka biri çünkü ben küçük şeylerle ilgilenmezdim, şimdi işim gücüm kendimim. Çok saçma geliyor bu durum. Yani dünya'da benimkinden büyük dertler var ve önce onları çözmeye çalışmamız lazım. Benim de çabalamam lazım.

Ruhi sükuneti beklemenin yorgunluğundan çöktü omuzlarım, büküldü boynum, eğildi başım. Dayanılır gibi değil artık. Hep bir şeyleri beklemek. Mütemadi bir nöbet hali. Bu mutsuzluğun sonu yok mu? Kendime ve hayata dair elzem ve doğru olan şeyleri öğrenince bunlar hayatımda tezahür ettikçe daha iyi huzurlu biri olurum diye düşünüyordum lakin öyle değilmiş Tolstoy'un tabiriyle bilmenin olduğu yerde üzüntü bilgeliğin çok fazla acı varmış. Hayatın mayasında elem varmış. Ben de çabaladıkça kıvamını tutturmuşum. Huzuru bulmak için arayıştaydım. Aradıkça kimi vakit güzergahım değişti kimi vakit tazelendi. Kendi benliğimin hazlarının kölesiyken şimdi çok daha öte bir yerde bir inancı çeşitli erdemleri ilkeleri olan bunu uğruna yaşama cehdinde olan biriyim ama yetmiyor bu. İnsan yaşadıkça daha da fazlasını arzuluyor. İnsan değerli şeyler üzere yoldayken aynı zamanda refik yani yoldaş da istiyor. 'Evvel refik badel tarik.' Önce yoldaş sonra yol demiş kadim insanlar. Bu yolda kendisine var olduğunu duyumsatacak onun en ince hallerini fark edebilecek refiki istiyor. Zira bu kimsesizlik hali vakit geçtikçe katlanılamaz hal alıyor. Birileri ile tanışmak hatta sevmek sevilmek bile yetmiyor bir yerden sonra. 'İnsan sevilmekten çok anlaşılmayı istiyordu belki de.' demiş 1984'te George Orwell. O kadar haklı ki yaşadığım her bir saniye bu hakikate şahitlik ediyorum. Evet biliyorum yapayalnız yaşayıp ölmek ekser insanın makus elim kaderi. Ama nefes aldıkça vadem dolmadıkça umudum daim. Çünkü Goethe demiş 'Bu dünyada nadiren 2 insan birbirini anlıyor.' Ben o nadirin peşinde koşmaya devam edeceğim durmadan. Temennim o ki var olmaktan öte yaşamış bir şekilde göçerim bu diyardan. Yaşamış, biri tarafından anlaşılmış ve arkasına bir lahza bile bakmadan öbür dünyaya kanat açmış biri...

Ben neden "öğrendim" dediğim her şeyi kötü tecrübelerle, tatsız deneyimlerle öğrenmek zorundayım. Keşke başıma musibet gelmeden önce bir şeylerin farkında olabilsem. Öğrenmenin daha akılcı yöntemleri olmalıydı.

Persepolis

kaçovv..

Buraya Çok şey yazmak isterdim ama hiçbir şey yazamam.

Söz var ya bir tane: "tıpçıya ilham, ders çalışırken gelir."

Ben de Dalmışım bi şeyler okurken:

İnsanın kendi hayatının başrolünde olma durumu var-dı ya, artık yok benim için.

Evrenin umrunda değil insan. O takılıyor kendi halinde, insan sadece ayak uyduruyor.

Evren, insan olmasa da var olmaya devam edecek: Sen olmasan da o elma yere düşecek, ben olmasam da o güneş doğacak.

Lakin insan; zamana esir, çaresiz. . . Parmaklığın ardında, kaçamayacağını anladıkça da yeni yalanlar üretiyor kendine.

Tek gerçek var o da evrenin dokusu: zaman.

Peeh başrolmüş, gülünç. . .